Weerman sinds maart 1987 (46)

Roem is relatief voor een weerman. Je bent inwisselbaar. Als ik twee keer na elkaar een zware storm met ernstige gevolgen niet voorspel, dan is het afgelopen. Maar ik geniet wel intens van mijn werk. Elke avond als ik naar de studio loop, denk ik nog altijd : “Wauw, ik ben weerman !”

Noem het gerust een ‘natural high’. Ik zak heus niet als een pudding in elkaar als de camera niet meer loopt. Ik geef me altijd tweehonderd procent en ik ga graag om met mensen die dat ook doen.

Noemen ze mij een negationist ? Tjonge. Ik zeg niet dat de opwarming van de atmosfeer geen probleem is, alleen dat er nog veel onzeker is. Maar we zien wél voor onze ogen kinderen ziek worden en sterven aan astma door roet van diesel in de lucht. Een heel concreet, nijpend probleem. Vandaar mijn voorstel om niet harder te rijden dan 90.

Groene stroom kost pakweg 50 euro meer per jaar. Hoeveel Vlamingen zijn erop geabonneerd ? Ik, de negationist, ja. Ik ben een groot voorstander van alternatieve energie en vooral windenergie. Windkracht kan de energiebehoefte van de hele aarde dekken. Meteen is de lont uit het kruitvat van het Midden-Oosten.

De toekomst van de weersvoorspelling ligt in ‘narrowcasting’. Nauwkeurige lokale voorspellingen, die we dan bijvoorbeeld naar de gps doorstralen. Via je gsm kun je van het KMI trouwens nu al bliksemwaarschuwingen in een zelfgekozen buurt ontvangen. Handig voor dakwerkers of voor de landbouw.

Dat de kust veel geld verdient bij mooi weer, beïnvloedt onze voorspellingen niet. Trouwens, het is niet omdat we goed weer beloven dat de karavaan naar de kust op gang komt. Of omgekeerd : ook al zeggen we ’s avonds dat het slecht wordt aan de kust en beter in het oosten, toch horen we dan ’s morgens dat de mensen hun ‘ongeluk’ tegemoet rijden.

De piano is mijn tweede vrouw. Twee jaar geleden deed ik mijn openbaar examen, doodsbenauwd dat de pers erachter zou komen. Onze vier kinderen spelen ook allemaal. De jongste is vier, we maakten met kleuren een partituurtje van Broeder Jacob en hij speelt het na. Dat zit dus goed.

Poetsen, wassen en afwassen is géén prettig werk. Ik heb als huisman veel respect gekregen voor huisvrouwen. Eén ding mag je nooit doen : thuis blijven zitten. Vier muren en vier kinderen, daar word je gek van. Maar ik raad mannen aan vaker thuis te zijn.

Mijn eigen vader was niet afwezig maar wel heel streng. Ik was een beetje een rebel, maar als jongen mocht ik meer. Mijn oudste zus had het veel moeilijker. Ik vind het niet goed dat meisjes ongelijk behandeld worden. Ik doe het bewust anders.

Nog altijd kijk ik met de kinderen naar de vallende sterren in augustus, buiten, op veldbedden. Niet gehinderd door visueel contact krijg je dan de waarheid te horen. Gezinstherapie van formaat. Ik duim voor helder weer op 12 augustus.

Ik geloof niet in het eeuwige leven. Uiteindelijk sterven we allemaal en dan is het gedaan. De enige troost is dat we bestaan uit moleculen die van verre sterren komen en daar ooit weer naartoe gaan. We zijn sterrenstof.

De grootste ommekeer in mijn leven ? De dag waarop ik mijn vrouw leerde kennen. Ik heb een moeilijke periode doorgemaakt, en die was voorbij toen ik haar ontmoette. Eindelijk iemand met wie ik kon praten, een soulmate. Ik weet zeker dat ik hier zonder haar niet had gezeten.

Voorzitter zijn van ‘Kom op tegen Kanker’ is een voorrecht. Je ontmoet zoveel sterke mensen, zoveel solidariteit, want kanker treft iedereen. Zo’n kamp voor kinderen met kanker : dat enthousiasme, ze hangen echt aan elkaar ! Het jaar nadien ga je terug, sommige zijn er dan niet meer bij. Omdat ze genezen zijn of net niet. En dan klaagt er weer eens iemand dat het te koud is voor de tijd van het jaar…

Tekst Peter Vandeweerdt I Foto Charlie De Keersmaecker