OBSTAKELS

De nieuwe film van Rob Reiner, “The American President”, is een romantische komedie op het beproefde recept van twee geliefden, die voor elkaar gemaakt zijn, maar een hoop obstakels moeten overwinnen vooraleer ze ook echt in elkaars armen vallen. Het grote obstakel is hier de funktie van de man, een weduwnaar die zich eenzaam voelt in de Ovale Kamer. Wat voor iedere gewone sterveling een fluitje van een cent is een afspraakje maken met een meisje, dat je hart sneller doet kloppen heeft hier heel wat voeten in de aarde. De demokratische leider van de vrije wereld valt voor een milieu-lobbyiste (Annette Bening), maar op echte intimiteit kunnen ze niet rekenen. Hun liefkozingen worden voortdurend onderbroken door opdringerige Witte Huis-medewerkers, en de op sensatie beluste pers heeft een vette kluif aan hun romance die door de Republikeinse politieke tegenstanders wordt gebruikt om de president in diskrediet te brengen. Wat de hoogste gezagddrager doet, is zo onschuldig dat alle drukte die dit veroorzaakt erg geforceerd overkomt en de positieve politieke boodschap mogen ook de machtigen der aarde recht hebben op een beetje privacy en geluk even onnozel als voor de hand liggend is.

De fiktieve president (een rechtschapen man die toch niet vies is van kompromissen) is vaag geïnspireerd op Clinton en het wemelt van de inside-referenties naar recente politieke intriges en dilemma’s in Washington D.C. Douglas speelt voor de verandering eens een rol waarin hij niet het slachtoffer is van een kastrerend vrouwelijk roofdier, hij loopt er bijgevolg wat minder krampachtig bij, maar heeft toch niet die vlotte charme die je associeert met een romantische held van de oude stempel. Annette Bening heeft zowel de glamour als de spirit die bij de rol hoort, maar wordt helaas niet gediend door een scenario, dat zich in de meest onmogelijke bochten wringt om toch maar politiek korrekt te zijn, biezonder arm is aan gevatte dialogen en bovendien het spitante verbale weerwerk, dat je met dit genre associeert, ontbeert. Regisseur Rob Reiner verwijst uitdrukkelijk naar de populistische blijspelen van Frank Capra, maar wat bij deze sentimentele superpatriot al een beetje geforceerd overkwam, is hier helemaal gekunsteld en moeizaam. Daar waar de oude Hollywood-blijspelen als een gestroomlijnde sneltrein over het doek raasden, is “The American President” een overbelaste goederentrein, die met de grootste moeite naar zijn happy end-bestemming hobbelt.

– “The American President” van Rob Reiner, met Michael Douglas, Annette Bening, Martin Sheen, Michael J. Fox, Richard Dreyfuss, David Paymer.

VERLOKKING

Niet alle Chinese films halen het niveau van Zhang Yimou of Tian Zhuangzhuang (“De Blauwe Vlieger”), maar zelfs de zwakkere broertjes hebben heel wat meer te bieden dan het voor de hand liggende sociologisch dokument. In “Ermo” hangt regisseur Zhou Xiaowen een ontluisterend beeld op van de mentaliteitsverandering in een grotendeels rurale samenleving, die zwicht voor de verlokkingen van het kapitalistische winstbejag.

De titelheldin is een plattelandsvrouw, die vastbesloten is om voor haar gezin een nog grotere tv te kopen dan die waar de buren mee uitpakken en waarvan haar zoontje niet weg te slaan is. Om het toestel te kunnen kopen, is ze bereid haar gezondheid, haar huwelijk en haar zelfrespekt op te offeren. Haar materiële obsessie heeft iets zieligs, maar de regisseur vermijdt gelukkig de op de loer liggende moralizerende valstrikken en laat nooit het satirisch venijn ontsnappen dat door zijn verhaal stroomt. Met gevoel voor humor en ironie schetst hij het dagelijkse leven in een China waarin het geforceerd kollektief bewustzijn genadeloos plaats moet ruimen voor de vreugden en de lasten van het privé-initiatief. Hoe mooi het verhaal ook is ingebed in de radikale transformaties van de Volksrepubliek, veel fantazie is er echt niet vereist om de situaties en dilemma’s naar een westerse kontekst over te plaatsen.

– “Ermo” van Zhou Xiaowen, met Alia, Liu Peiqi, Ge Zhijun, Zhang Haiyan.

EERBETOON

De nieuwste film van snelfilmer Kenneth Branagh is een vluggertje waarmee de regisseur na zijn hijgerige “Frankenstein” superproduktie kennelijk een beetje wou uitblazen. Ondanks het sarkastisch toontje is “In the Bleak Midwinter” een erg sentimentele ode aan het Engelse toneelwereldje en het soort overacting waarvan je in een muffe schouwburg eventueel kan genieten, maar die in de bioskoop even vermoeiend als nadrukkelijk overkomt.

Deze kleine low budget-produktie in misplaatst artistiekerig zwart-wit is ook een eerbetoon aan het soort regionaal Shakespeare-gezelschap waarbij Branagh zelf school liep. Michael Maloney (die sterk op Ralph Fiennes lijkt, minus het talent), is de neerslachtige akteur-regisseur die tijdens de kerstdagen in een vervallen dorpskerk “Hamlet” wil opvoeren, terwijl hij voor dit stuk met twee dozijn personages, maar over zes akteurs beschikt.

Ondanks de vele handicaps en de onderlinge rivaliteiten weten de akteurs een gezelschap van pittoreske mislukkelingen ; has beens en weinig getalenteerde beginnelingen tijdens de eindeloze repetities hun geschillen opzij te zetten om langzamerhand een surrogaatfamilie te vormen. Wat een aantal een-lach-en-een-traan-ontboezemingen oplevert, die we best hadden kunnen missen. Zoals de queen van dienst (zowel op het podium als in het leven), die afgewezen wordt door de zoon die ze nooit heeft gekend. Het bitsig talent van Jennifer Saunders (“Absolutely Fabulous”) als een Amerikaanse producer en Joan Collins als een showbizz-agente, is hier totaal verspild.

– “In the Bleak Midwinter” van Kenneth Branagh, met Michael Maloney, Richard Briers, Mark Hadfield, Joan Collins, Jennifer Saunders.

BANALITEIT

Met elke nieuwe film die de Zweed Lasse Hallstrom (“My Life as a Dog”) in Amerika draait, zakt hij dieper in de bodemloze banaliteit. “Something To Talk About”, zijn kroniek over het wel en wee van een welvarende familie paardenkwekers uit het diepe zuiden, lijkt wel op een pilootaflevering voor een “soap”, die er gelukkig nooit kwam. Maar dan wel een “soap” zonder schuim, waaruit alle vitaliteit en lekkere sensatiezucht bestraffend werd verwijderd, om alleen een lauw badje van sentimentaliteit en psychologie voor beginners over te houden. Moeilijk te geloven dat deze draak werd geschreven door Callie Khouri, de scenariste van “Thelma & Louise”.

Spil van de aktie is een neurotische jonge vrouw wier leven overhoop ligt. Ze laat zich nog altijd de les spellen door haar autoritaire vader (Robert Duvall) en na de ontdekking dat haar echtgenoot vreemd gaat, probeert ze orde op zaken te stellen. Het tafereel waarin Julia Roberts in nachtkleed gaat staan voor het raam van het restaurant waar haar man met zijn scharreltje zit te eten, is zowat het gênantste moment in “Something to Talk About”. De sjagrijnerige Julia Roberts bewijst andermaal dat ze gemeten naar de verhouding talent/salaris, de ergste aktrice is die dezer dagen in Hollywood-land rondhuppelt.

– “Something to Talk About” van Lasse Halstrom, met Julia Roberts, Dennis Quaid, Robert Duvall, Gena Rowlands, Kyra Sedwgick.

VERWACHTING

In het bedenkelijke genre van de zwangerschapskomedie is “Nine Months” een absoluut dieptepunt. Hugh Grant is de hyperventilerende romantische slungel, die in alle staten verkeert nadat zijn vriendin hem meldt dat ze in blijde verwachting is. Zijn egocentrisch leventje geraakt volledig ontregeld, maar na veel verwikkelingen is hij voor de liefde van vrouw en kind tot het grootste offer bereid : zijn Porsche met twee zitplaatsen opgeven voor de aanschaf van een gezinswagen met ruimte voor een zesling en een halve speelgoedwinkel. De filmmakers laten uitschijnen dat hij daarvoor tenminste een zaligverklaring verdient.

Grants hysterisch reageren op zijn nakende vaderschap, is goed voor een stoet van domme clichés met als vreselijke topper een wild autoritje over de heuvels van San Francisco om de aanstaande moeder tijdig in de kraaminrichting te krijgen. Grant zou zich meer moeten schamen voor deze penibele komedie dan voor het recente opgeblazen seks-schandaal, waarmee hij eventjes het Britse koningshuis de kans gaf op adem te komen.

– “Nine Months” van Chris Columbus, met Hugh Grant, Julianne Moore, Tom Arnold, Joan Cusack, Jeff Goldblum, Robin Williams.

PATRICK DUYNSLAEGHER

Douglas en Bening in “The American President” : politiek korrekt.

“Ermo” : materiële obsessie.

Saunders en Collins in “In the Bleak Midwinter” : surrogaat familie.

Grant in “Nine Months” : penibele komedie.

TOP-10 VIDEO

Een selektie van de beste videocassettes van de maand. (H = huurvideo ; K = koopvideo)

1. Pulp Fiction : invloedrijke, cult-misdaadprent van Quentin Tarantino. (K, BMG)

2. Hiroshima Mon Amour : Alain Resnais experimenteert in zijn baanbrekend debuut uit 1959 op verbluffende wijze met de faktor tijd en geheugen. (K, C-Sales)

3. Brief Encounter : verrukkelijk verdrietig overspeldrama onder de gefrustreerde Engelse middle class. Bejubelde klassieker uit 1945 van David Lean. (K, C-Sales)

4. Queen Kelly : een van de legendarische onvoltooide films (uit 1928) van Erich Von Stroheim over de passie van een dekadente aristokraat. (K, C-Sales)

5. The Right Stuff : briljant satirisch epos van Philip Kaufman uit 1984 over het eerste Amerikaanse ruimtevaartprogramma, het Mercury Project. (K, Warner Home Video)

6. Tom & Jerry : deel 4, 5 en 6 van de onmisbare verzameling van het ongeëvenaarde kat-en-muis-duo, een van de grootste kreaties uit de Amerikaanse tekenfilm. (K, Warner Home Video)

7. Jubilee : agressieve punk-fantazie van Derek Jarman uit 1978 over een postapocalyptisch Engeland. (K, C-Sales)

8. Little Women : nieuwste, feministische versie van Gillian Armstrong van gevierde jeugdroman. (H, Columbia Tristar)

9. Fresh : onthutsend portret van een twaalfjarige crackdealer. Regiedebuut van Boaz Yakin. (H, Polygram)

10. Het onderzoek, een bende : schitterende en wraakroepende BRTN-reportage van de Panorama-ploeg over de beruchte bende van Nijvel. (K, Polygram)