Kleren liegen. En gelukkig maar. De naakte waarheid is niet altijd appetijtelijk. Daar kunnen we ons alle dagen van vergewissen in deze altijd maar bloter wordende wereld. Eens het kwik boven de twintig graden stijgt, begint her en der de goede smaak te smelten. Halfnaakte mensen op een terrasje in de stad, het is geen zeldzaamheid meer. Terwijl het voor nogal wat billen en buiken prettiger zou zijn als ze door iets in bedwang worden gehouden. Het fijne weekblad Flair illustreerde dat enkele weken geleden ten overvloede door foto’s af te drukken van tien lezeressen die ons ?hun natuurlijke schoonheid laten zien?. Redelijk verhullend taalgebruik bij allesonthullende foto’s. Een van de dappere deelneemsters formuleert het in de commentaar op haar eigen lijf kernachtiger : ?Te veel vlees !? De 29-jarige Nicole (1.62 m, 50 kilo) vindt dat je ?elk vrouwenlichaam in zijn waarde moet laten.? En hoe doe je dat ? Door in joúw favoriete weekblad je blubberbuik te tonen.

En zeggen dat er lieden zijn die graag nog een stapje verder gaan. Voor wie integrale blotigheid een soort levensideaal is. Beeldt u het zich even in. U neemt ’s morgens de trein, zoekt nog een beetje slaperig een plaatsje, vouwt uw krant open, en dan ineens dringt het tot u door dat er iets niet is zoals het gewoonlijk is. Al uw medepassagiers, u kent ze stilaan wel, ze nemen ook alle dagen die van 8 u.01, al uw fellow-pendelaars zijn poedelnaakt. Bloot van kop tot teen. U komt op kantoor, wuift even naar de telefoniste, en ze wuift zoals gewoonlijk terug. Alleen : ze heeft vandaag niets, maar dan ook helemaal niets om het lijf. Lijkt het u een aantrekkelijke gedachte of hoopt u met mij dat het ons nooit overkomt ?

Enfin, gelukkig beperkt het zich bij de meesten tot een vakantie-ideaal. Ze trekken dan naar kampen waar men zou er iemand begrijpen waarom ? een merkwaardige voorkeur aan de dag legt voor volleybal. Je kan geen clubblad van ’t is eender welke blootliga ter hand nemen of je ziet gebruinde lieden, fluks met alle uiteinden zwierend, ballen over een net kloppen. Nooit zie je ze eens golven.

Enkele jaren geleden trok ik met een tentje door de Provence. Ik had een adres op zak van kennissen van kennissen, op wier domein we zeker zouden mogen kamperen. En inderdaad, de ontvangst was hartelijk, ons tentje mochten we opslaan zolang we maar wilden. Alleen : we moesten ons aanpassen aan de regels van het huis. Wat die waren, konden we al een beetje vermoeden. Gastheer en gastvrouw hadden namelijk beiden een T-shirt aan, maar verder niets. Je weet dan niet goed waar kijken, maar je weet zeker waar je niet moet kijken.

Alleen van boven gekleed en niet van onder, ik heb de indruk dat nudisten dat graag doen, omdat ze dan nog bloter lijken. Dat is trouwens ook een foto die je altijd ziet van zo’n naaktdorp : mannen met een jasje maar zonder broek, winkelend in de supermarkt, hun klokkenspel bungelend boven de afdeling fijne vleeswaren. ’t Moet een bijzonder gevoel zijn.

Nudisten hebben het graag over de sensatie van het naaktzwemmen. Ik heb al een beetje een kwallenfobie en die wordt er zonder zwembroek niet minder op. Maar een van hun topargumenten is dat alle mensen eens ze in hun blootje staan gelijk zijn, dat het klasse-onderscheid dan wegvalt, dat het een terugkeer is naar de Hof van Eden. Dat is pas flauwekul. Zet ze maar eens in evakostuum naast elkaar : een vrouw van vijftig die haar hele leven in de fabriek gewerkt heeft en een dame van dezelfde leeftijd die haar tijd verdeeld heeft tussen beauty-salons, vakanties in Crans-Montana en het kweken van zeldzame Engelse rozen. En ik betwijfel of een door de natuur wat minder bedeelde mens zich één en gelijk zal voelen met een van alle textiel ontdane Claudia Schiffer of Richard Gere.

Toch hebben de schoonheden van het witte doek het ook niet altijd zo makkelijk met naaktheid. In de Amerikaanse editie van het filmblad Premiere vertellen een aantal actrices hoe ze zich voelen in blootscènes. Patricia Arquette, die zo verlegen is dat ze thuis meestal een bad neemt in het donker, heeft het er buitengewoon moeilijk mee. Sharon Stone minder, al is ze blij dat ze niet van die heen en weer zwaaiende borsten heeft. ?Dat maakt het minder vulgair.? De 31-jarige Canadese Deborah Kara Unger (o.a. bekend uit Crash) heeft veel met body doubles gewerkt, maar dat heeft ook zo zijn nadelen : ?Er is een film waarin ik wel drie verschillende paar tieten heb.?

Bijzonder geestig is het verhaal van Frances Mc Dormand, die zich voor haar rol in Raising Arizona een paar valse borsten aanschafte. Nee geen operatie, ze heeft die borsten de beauty-industrie staat voor niks gewoon in een doos zitten. Als ze naar een auditie moet waarbij in het script sprake is van een rondborstige vrouw, dan ?ga ik met mijn eigen kleine borsten en neem ik mijn doos mee. Al knappen sommige mensen daar wel op af.? Ja natuurlijk. Wat oplappen, wat aankleden, wat bijwerken, dat is allemaal heel plezierig. Maar het spel moet wel met enig sérieux gespeeld worden. Er een beetje mee lachen zoals Mc Dormand, dat mag nu ook weer niet.

Jo Blommaert Tekening Sandra Schrevens