Elke dag is het wel ergens feest, je moet wel gek zijn om ’s zomers het land uit te willen. Van murgas en mojito’s, over een soul queen en een vampier met demasiado corazón, tot kunst onder de parasol. Verslag van een spetterend eerste festivalweekend.

Vrijdag 27 juni, Thurn & Taxis, Brussel

C’est un festival métis”, schreeuwt de zanger van het Orchestre National de Barbès in de microfoon. Met z’n twaalven zijn ze, een bont gezelschap dat ritmes uit Oran, Algiers en Montmartre verenigt in een mengsel van rock, rai en gnawi. De menigte juicht. En het is waar : als er iets is dat Couleur Café typeert, dan is het de bonte en vreedzame mix van mensen met alle mogelijke huidtinten. Nergens te lande zie je zoveel multiraciale koppels als hier. Als die allemaal kindjes kopen, is binnen afzienbare tijd half België koffie met melk. Veel studenten die het eind van de examens komen vieren, naast oudere alternativo’s en jonge gezinnen. Maar minder ‘onbespoten’ als op Mano Mundo of Sfinks, Couleur Café is dan ook een echte grootstadshappening. Unitair Belgisch ook : zie je wel dat het kan, Vlamingen en Franstaligen die zij aan zij uit de bol gaan. En ja, we waren er klaar voor, met een wolletje tegen de wat kille wind en oude sandalen tegen de zere voeten. Eerste indruk : wat een geweldige locatie is Thurn & Taxis toch, met dat tentendorp tussen de industriële architectuur. Als de avond valt, heeft het iets magisch, gigantische handpoppen en net echte giraffen die gracieus tussen het volk schrijden.

U wilt weten wat de pot schaft op de Comoren, in Suriname, Benin of Laos ? Geen enkel festival heeft zo’n gevarieerd aanbod aan lekkers uit de wereldkeuken. Ik proef de nationale hap uit Ethiopië (ja, ze hebben daar eten !) en wat op het eerste gezicht spinazie met zagemeel lijkt, smaakt veel beter dan het eruitziet. Zeker als het doorgespoeld wordt met een straffe mojito van Mama Foufou. Daarna lokt de soek, om van de solidarity village nog te zwijgen : een mens zou voorwaar vergeten dat het hier eigenlijk om de muziek gaat. Daar wringt op Couleur Café het schoentje : met gelijktijdige optredens in vier verschillende tenten sta je soms voor verscheurende keuzes. MC Solaar of Calima ? Altijd vrees je dat wat je mist spannender is. Nu ja, soms staat de muziek zo luid dat je alles tegelijk hoort.

Maar eigenlijk waren we toch vooral voor Erykah Badu gekomen, de meest Afrikaanse aller Amerikaanse soul queens. Geweldige présence, mede dankzij twee etages knolgewas op haar hoofd : eat your heart out, Amy Winehouse ! Maar muzikaal gaat Erykah het soms wat te ver zoeken, met songs die wegdeemsteren in eindeloze zengrooves. De miserabele akoestiek in de Titantent hielp ook niet echt. Orishas, half om half son en Cubaanse hiphop, maakte veel goed. Waarna we dringend naar het Cool Art Café moesten voor een portie Sex & Lust. Vooral de blauwgeschilderde tepels (Blauwhelmen) van Mo Ramakers en Johan Baggio’s monumentale muurschildering in wording wisten te boeien. En toen was het een stuk in de nacht en heerlijk autoluw op de A12. Eindbeoordeling : Couleur Café krijgt de prijs van het best georganiseerde en kleurrijkste totaalgebeuren onder de nationale festivals.

Zatermiddag 28 juni, Grote Markt, Antwerpen

Waar zijn de lange, lamlendige zomers van mijn jeugd, met als schaarse lichtpunten het Volksdansfestival van Schoten en een enkele reclamestoet die Deurne-Zuid aandeed ? Tegenwoordig heeft elke stad, elk dorp of gehucht zijn happening, en in een metropool als Antwerpen gaat er geen weekend voorbij of de boel staat op stelten. Ja, de stedeling zal geëntertaind worden. Je zult hier maar burgemeester zijn en zowat doorlopend op een tribune op de Grote Markt hokken.

Zaterdag was het de beurt aan de murgas om voorbij te paraderen. Wat zijn murgas ? Een fenomeen geïmporteerd uit Argentinië, waar elke wijk zijn groep muzikanten, acteurs, jongleurs, steltenlopers en dansers heeft, die samen rond bepaalde thema’s werken, hun eigen kleur hebben en bij feestelijke gelegenheden op straat komen. Zaterdag was het dus zover : vanuit verschillende uithoeken van Antwerpen trokken felbeschilderde en bepruikte vreemde vogels energiek dansend, trommelend en schetterend door de straten voor de verbaasde ogen van de winkelende menigte, die was aangetrokken door de uitverkoop die officieel nog niét maar in de praktijk wel degelijk begonnen was. Fata Murgana, Los Murginales, Lamourgaga, Carnaval Frontal… Na het bescheiden begin vorig jaar ontmoetten dit jaar twaalf murgas elkaar op de Grote Markt voor een daverende jam. “Brengt murga leven in de stad ?” schreeuwde Patrick van de Plooicaravans door de microfoon. Als je ’t maar weet.

Zaterdagavond 28 juni, Openluchttheater Rivierenhof, Deurne

Wonderful evening, I feel a cool breeze down my back”, stak Willy DeVille van wal. Weg was zijn Irokezencoiffure van vorig jaar op Blue Note, met zijn lang loshangend haar (extenties ?) en bril met rode glazen leek hij een enigszins verontrustende kruising van graaf Dracula en de langste Daltonbroer. Niet iemand die ik spontaan associeer met een optreden in een idyllisch park, maar zelf scheen Willy, sinds kort herenigd met de Mink DeVille Band, er geen last van te hebben.

Puur jeugdsentiment, het Openluchttheater. In mijn herinneringen werd je hier vroeger tijdens de filmvoorstellingen opgevreten door de muggen. Ofwel zijn de muggen kieskeuriger geworden ofwel heeft de overbrugging van het vijvertje er wat mee te maken, maar tegenwoordig mag de muggenspray achterwege blijven. Bijkomend voordeel : na de demping van de ‘slotgracht’ kun je tot vlak bij het podium staan. Anderzijds, met een gesponsord kussentje ( De Standaard steunt uw zitvlak en het Openluchttheater) zijn de banken van het amfitheater best te harden.

Leg je hoofd in je nek : is er een beter denkbaar decor voor Spanish Stroll en Cadillac Walk dan de sterrenhemel ? Of zelfs voor die slepende, onheilspellende cover van Heartbreak Hotel ? Het spannende aan een optreden van lean and mean Willy is dat je nooit weet hoe toerekeningsvatbaar de man op het moment is. Wisselde zowat om de song van gitaar en bracht de roadie tot wanhoop door naar het einde toe de playlist door elkaar te husselen. Maar zijn repartie op geluid uit het publiek was alert genoeg. “One of my tribe”, constateerde hij droogjes toen iemand een door merg en been snijdende kreet slaakte. En zo werd het een meeslepende avond vol rauwe blues, smeuïge tex-mex en demasiado corazón. O ja, de mojito’s waren minder sterk dan op Couleur Café, maar er zat veel kip in de wok. Geluk zit soms in een klein hoekje.

Info programma : www.openluchttheater.be.

Zondagmiddag 29 juni, Lambermontplein, Antwerpen

Nee, lang uitslapen is er niet bij. Croissants achter de kiezen en hop, de fiets op. Want op het Zuid lokken kunst en cultuur, in de meest uiteenlopende vormen. Van simpele kinderkamerdecoratie tot grofgeborsteld geweld, van fijne pentekeningen over artistieke foto’s tot beschilderde keien. Huisvlijt, producten van de kunstkring en onverschrokken avant-garde, op Lambermontmartre kan het allemaal. De scouts van Hove beschilderen elkaar. En ja, er wordt ook gekocht. “Jammer, daar had ik een oogje op”, zucht een kunstminnende die een portret van een oosters meisje met kleurige hoed onder iemands arm ziet wegwandelen.

“Ik schilder puur voor mezelf”, beweert een koppigaard tussen ezels vol grauwe abstracten. Ja, een kunstenaar moet tegen een stootje kunnen, want het commentaar van de voorbijgangers liegt er niet om. Maar de meesten laten het niet aan hun hart komen : de zon schijnt, de fontein klatert en de accordeonist heeft heimwee naar het Montmartre van Amélie Poulain. Qua zondagsgevoel kan het tellen. Alleen lastig om te vervoeren op de fiets, een doek van 1,10 meter op 70 centimeter. En laat ik het maar niet meer hebben over de familiepicknick in park Den Brandt waarmee we de dag afsloten. Eén ding is zeker : mij krijgen ze het land niet uit, deze zomer. Maar een week platte rust tussen de weekends zou geen kwaad kunnen.

Lambermontmartre, elke laatste zondag van de maand tot en met 28 september. Info : www.lambermontmartre.be.

Door Linda Asselbergs I Foto’s Charlie De Keersmaecker