Fashionista’s en film, deze herfst klikt het. Voor ‘The Devil Wears Prada’ werden de oogverblindende garderobes van Meryl Streep en Anne Hathaway samengesteld door flamboyante modegoeroe Patricia Field, vooral bekend en berucht door haar werk voor ‘Sex and the City’.

S trong is het woord dat Patricia Field het vaakst gebruikt. Sterke vrouwen, sterke kleuren, sterke signalen… En natuurlijk is ze zelf ook strong. Maar ook excentriek, onvoorspelbaar en bovenal fun. Als ontwerpster is ze nauwelijks bekend en toch drukte ze de laatste jaren meer dan welke grote Amerikaanse designer ook haar stempel op het straatbeeld. Glitter-T-shirt boven een herenpantalon en stiletto’s ? Vintagejurk met een cowboyriem en retropumps ? Veel kans dat de inspiratie bij Field gezocht moet worden. Of bij haar alter ego’s Carrie, Samantha, Miranda en Charlotte, de fashionistaheldinnen van Sex & the City. Het gouden kettinkje met naamplaatje, de Fendibaguette, hoepeloorringen, de zijden bloem als broche, allemaal accessoires die het via de populaire serie tot must have’s voor miljoenen vrouwen brachten. Field is samen met haar collega en ex, Rebecca Weinberg, ook de vrouw die merken als Manolo Blahnik en Jimmy Choo op de radar bracht van een publiek dat daar niet meteen het budget voor had. “Dat is de droomfunctie van de serie”, glimlacht Field, “ze heeft hetzelfde effect als een glossy modemagazine.” Maar meer dan in het promoten van de Hermès Birkin of de Cartierverlovingsring tot onderdelen van de verhaallijn, ligt Fieldings verdienste in het populariseren van een pikante en fantasierijke kledingstijl. Een stijl waarvan ze zelf het beste uithangbord is, met haar Ronald McDonald vlammende haar, fuchsia lippen en nagels, witte jeans en strak zwart topje en een uitgesproken voorliefde voor cowboyhoeden in combinatie met Jimmy Chooflipflops. Verplaatsen doet ze zich bij voorkeur met een Vespa of turkooizen Thunderbird. En ze moet nog zowat de enige vrouw in de VS zijn die er geen geheim van maakt dat ze rookt als een schoorsteen

Dragqueens als verkoopsters

Al vroeg ontwikkelde de dochter van Grieks-Armeense stomerij-uitbaters een gevoel voor stijl. “Toen ik een jaar of elf was, droeg ik dag in dag uit een Burberrytrenchcoat, strakke jeans en Keds. De coolste outfit ter wereld in mijn ogen. Toen mijn moeder mijn jas gestoomd had en de leren knopen vlekken op de stof hadden achtergelaten, kreeg ik zowat een toeval. Ik rustte niet vóór ze met mij naar Madison Avenue trok en een nieuwe jas voor me kocht.” Field studeerde vroeg af aan New York University – “Ik had geen tijd te verliezen” – en ging met haar diploma liberal arts op zak in het warenhuis Alexander’s werken. In 1996 opende ze haar eerste boetiek in Greenwich Village. Ze was net vierentwintig en bevriend met kunstenaars als Keith Haring en Jean-Michel Basquiat. Field was ook stevig verankerd in het New Yorkse uitgaansleven, Studio 54 werd zowat haar natuurlijke biotoop. In de jaren tachtig begon ze kleren te ontwerpen voor film en televisie. Ze oogstte succes met haar designs voor de hitsitcom Spin City met Michael J. Fox en de film Miami Rhapsody, waarbij ze voor het eerst met Sarah Jessica Parker samenwerkte. In dezelfde periode liet ze ook van zich spreken door haar Dump Reagan-T-shirts.

In 1996 opende ze Venus Hotel, een tweede winkel in Soho. Haar label House of Field, met designs van David Dalrymple, had zijn moment de gloire toen Britney Spears voor haar optreden op de MTV Awards 2000 één van haar outfits koos, een vleeskleurige met rijnsteentjes bezaaide haremoutfit. Nu ja, moment de gloire. De outfit in kwestie zorgde er mee voor dat Britney dat jaar op de Worst dressed list terechtkwam, maar dat kon Field niet deren. ” Tacky is een snobistische term, uitgevonden door mensen die denken dat ze alles weten”, is één van haar geliefkoosde uitspraken. En ze laat het echt niet aan haar hart komen : in haar nieuwste winkel in de Bowery zijn de verkoopsters dragqueens en tussen decorstukken van Sex & the City en The devil vind je fun fashion van merken als White Trash Charm en Hysterical Glamour. En o ja, haar poedels heten Putana en Sultana.

Dat Field niet door iedereen op handen gedragen wordt, mag blijken uit de knallende ruzie die ze onlangs met Alec Baldwin kreeg op de set van The girl’s guide to hunting and fishing en die tot haar ontslag leidde.

Nog nooit zo glamoureus

Al bij al was Patricia Field dus misschien niet de meest voor de hand liggende keuze om de outfits van de protagonisten van The Devil Wears Prada te creëren. De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Lauren Weisberger, een voormalige medewerkster van Vogue-hoofdredactrice Anna Wintour, één van de meest invloedrijke vrouwen in de modewereld. Het verhaal is bekend : Andy, gespeeld door Anne Hathaway, een pas afgestudeerde journaliste uit de provincie, wordt de onfortuinlijke assistente van dragon lady Miranda Priestley. De topvrouw van het glossy Runway wordt meesterlijk gestalte gegeven door Meryl Streep, die er in heel haar carrière nog nooit zo glamoureus uitzag. In een omgeving waar iedereen mode eet, drinkt en ademt, krijgt Andy een drastische make-over en de vraag is natuurlijk of ze daar het hoofd koel en het hart op de juiste plaats bij houdt. Anna Wintour, bijgenaamd nuclear Wintour, was al niet happy met het boek en zeker niet met het idee van de verfilming. Het gerucht ging zelfs rond dat ze druk uitoefende op modeontwerpers om géén medewerking aan de film te verlenen. Met enig succes, zo lijkt het wel : Valentino is de enige ontwerper die in een cameo zichzelf speelt.

Hoe beperkt was u in uw keuze van kleren door Anna Wintours manipulaties ?

Patricia Field : Ach, manipulaties zou ik het niet noemen. Ik ga niet beweren dat de mensen van Vogue echt geprobeerd hebben mij tegen te houden. Laat ik het zo zeggen : Anna Wintour wilde geen film steunen waarvan ze dacht dat hij haar in een ongunstig daglicht zou stellen. En ik veronderstel dat sommige mensen vreesden dat kleren uitlenen voor Prada hen in een politiek gevoelige positie zou brengen. Ik heb daar begrip voor. Business is business. Via film en televisie heb ik mijn steentje kunnen bijdragen tot de mode en ik ben daar blij om. Ik hou van mode, ik zou nooit iets doen dat de industrie schade zou berokkenen. Als ik enige aarzeling voelde van mensen, dan drong ik niet aan. Ik wilde niemand in problemen brengen. Dat was ook niet nodig, want er waren er genoeg die maar al te blij waren om met mij samen te werken. Weet je, ik zit al veertig jaar in de mode en het succes van Sex & the City heeft een en ander gemakkelijker gemaakt. Er zijn zoveel fantastische ontwerpers en kleren om uit te kiezen. Als er van driehonderd mensen twintig niet willen of kunnen meewerken, is dat toch geen ramp.

Hebt u enige feedback gekregen van Anna Wintour ?

Zij en ik zitten allebei al lang in dezelfde business, maar we bewegen niet in dezelfde kringen. Ik heb ook nooit voor magazines gewerkt. Anna heeft de film wel gezien, ze was op een van de screenings en ik was daar ook. Maar onze paden hebben elkaar niet gekruist. Naar verluidt vond ze de film entertaining. Weet je, in het begin wist ik zelfs niet wat er aan de hand was. Als ik iemand belde en die zei : “Jammer, onze kleren zijn uitgeleend aan de bladen”, dan ging ik echt niet zitten wachten. Ik ben als een paard met oogkleppen op, als er een film gemaakt moet worden, dan is er maar één weg : vooruit.

Hebt u er nooit aan gedacht om de garderobes van Andy en Miranda zelf te ontwerpen ?

Welnee. Dat zou ik alleen doen voor historische films of pure fantasy. Ik ben trouwens veel meer een styliste dan een ontwerpster. En wat kun je voor een film over mode beter gebruiken dan echte, eigentijdse mode ?

Wist u meteen welke look u de twee hoofdpersonages wilde geven ?

Ik heb geen enkele research gedaan, ik heb me gewoon aan een paar uitgangspunten gehouden. Voor de make-over van Andy kiest artdirector Nigel (een mooie rol van Stanley Tucci, LA) kleren die bij Runway hangen om gebruikt te worden voor producties. Labels, labels, labels dus. Meer dan de helft van haar garderobe kwam van Chanel. Andere designers waren Dolce & Gabbana en Calvin Klein. Miranda, dat was een andere kwestie. Zij is de koningin, voor haar wilde ik de superdure look van iemand die door haar positie en autoriteit een heel eigen, niet te imiteren stijl heeft. Dit is geen vrouw die van top tot teen in Prada loopt, of gaat voor een silhouet van Dior uit het juninummer van Vogue. Voor Miranda heb ik dus heel bewust voor het niet meteen herkenbare gekozen, niet door het grote publiek en ook niet door de insiders. Ik verkneukelde me erin dat ze zich voortdurend zouden afvragen : wat heeft ze in godsnaam aan, van welke ontwerper is dit nu weer ? Daarom gebruikte ik veel archiefmateriaal van Donna Karan en een paar jasjes van Valentino en Oscar de la Renta die ik nog wat ‘opgemooid’ heb. Voor die look heb ik echt moeten vechten, de studiolui vonden Miranda er aanvankelijk te veel lady who lunches uitzien. Maar ik combineerde die overdreven jasjes met een krijtstreeprok en een witte bloes. Het resultaat is niet lady who lunches, maar powerful woman in fashion. Ze heeft ook veel Bill Blass aan, stukken waar Michael Vollbracht, een nieuwe designer en een goede vriend van mij, op gewerkt had, maar die de catwalk nog niet gehaald hadden.

De film had dus moeten heten : The Devil Wears Bill Blass…

Welnee, er zit genoeg Prada in de film. Miranda draagt tonnen Pradaschoenen en helemaal in het begin van de film is er een shot van een Pradatas. In de sleutelscène van Miranda op een lunch tijdens de Parijse modeweek draagt ze een Pradapakje van vorig seizoen met een halslijn die Meryl geweldig flatteert. Ik wilde Prada op een bepaalde manier gebruiken, maar niet uitsluitend Prada. Zo letterlijk hoefde het niet, dat zou het voor iedereen saai gemaakt hebben. Ik had de kans om dit meer dan levensgrote personage te creëren, dat dan ook nog eens door Meryl Streep gespeeld zou worden. Het laatste wat ik wilde, was mij laten beperken door Prada of Anna Wintour.

Nam Prada geen contact met u op, kwestie van product placement ?

Nee, zo ging het niet. Ik ken die mensen goed, we gingen samen zitten en ze zeiden : “Laat ons weten wat je nodig hebt.” En je mag niet vergeten : ik had een budget. Bijna al Miranda’s schoenen heb ik gekocht. Bij Prada, bij Sak’s, om het even. Ik koos voor die schoenen, niet omdat ze van Prada waren, maar omdat ze een goede stijl hadden voor overdag en platformzolen. Die stuwden Meryl de hoogte in, ze had die paar extra centimeter nodig. Er was ook een paar van Azzedine Alaïa, van Louboutin… Alles bij elkaar heb ik voor Meryl zo’n zestig volledige silhouetten samengesteld, met schoenen, accessoires, pelzen, alles…

En wat vond Meryl er zelf van ?

Meryl is geweldig schrander, getalenteerd en geestig en tegelijk heel gewoon. Ze voelde heel goed aan dat ik haar er op haar best wilde doen uitzien. Ze heeft al zoveel rollen gespeeld waarin ze er vreselijk bijliep. Die pruik en witte sokken in A cry in the dark, arrgh. Daarom gaf ik haar flatterend witgrijs haar en brilmonturen in goud en lichte kleuren ; geen zwart of zilver, dat zou haar oud gemaakt hebben. Ik heb geweldig mijn best gedaan om haar een krachtige, maar ultravrouwelijke van-kop-tot-teenlook te geven.

Wat is uw definitie van stijl ?

Een heel eigen manier om jezelf aan de wereld te presenteren. Het is een onderdeel van je macht als vrouw. Een vrouw moet alles gebruiken wat ze in huis heeft. Hersenen zijn belangrijk, maar je lichaam net zozeer. Veel vrouwen maken nog altijd te weinig gebruik van hun seksualiteit, toch één van hun belangrijkste troeven. Daarom had ik zoveel bewondering voor Kim Cattrall in haar rol van Samantha. Ze was de oudste van het hele stel, maar deinsde er niet voor terug om haar lichaam te tonen, haar outfits waren de meest gewaagde van allemaal. En wat een vorm ! Het beste bewijs dat ook een rijpere vrouw er sexy kan uitzien.

Niet bewust. Maar als je lang genoeg in de mode meedraait, voel je aan wat de mensen willen, voor ze weten dat ze het willen. En als je iets toont in een show met een enorme impact als Sex & the City, dan werkt het als een lopend vuurtje. Natuurlijk is de kans groot dat het dan om een handtas of een naamkettinkje gaat, iets dat geen maatje 34 vereist.

Wat is uw grootste inspiratiebron ?

Old Hollywood, wat je misschien zal verbazen. De pure perfectie van die looks van toen… Katharine Hepburn, Cary Grant, Fred Astaire, daar kan ik uren naar kijken. Als je mij laat doen, steek ik iedereen in handschoenen en hoeden. Daarom vind ik het zo jammer dat de jongste generatie zo weinig haar best doet. Kijk naar die jonge meiden op de rode loper. Ze brengen uren in de gym door, hebben een prachtig lichaam, betalen een personal assistant 1500 dollar per dag om overal de mooiste jurken uit te zoeken. Maar dan dragen ze zo’n jurk alsof het een vod is en ze kammen nauwelijks hun haar. Alsof het hen allemaal niet interesseert. Maar waarom zouden wij dan in hen geïnteresseerd zijn ? Soms kan ik het echt niet meer aanzien, het is om niet goed van te worden.

Wie heeft dan wel stijl ?

Wie mij wel aanspreekt, is Gwen Stefani. Ze draagt niet per se wat in is, maar wat haar staat en ze experimenteert met haar haar en make-up. Je ziet dat ze mode als fun beschouwt, ze zit goed in haar vel. Wie ook nooit verveelt is Paris Hilton. De ene keer loopt ze er halfnaakt bij, de volgende dag als Heidi in de bergen. Ik heb een geweldige hekel aan de girlie look, ik ben geen girlie girl, nooit geweest, maar haar gaan die onnozele pofmouwtjes en frulletjes wel af. Ze heeft een hoge spektakelwaarde.

Zelf bent u vaak enigszins excentriek gekleed.

Voor wie dat vindt heb ik maar één boodschap : koop jezelf een gevoel voor humor.

Wie zou u graag eens een make-over geven ?

Hillary Clinton. Ik heb die boodschap al een paar keer verspreid, maar zonder reactie.

The Devil Wears Prada loopt vanaf 25 oktober in de zalen. Winkel Patricia Field : 302 Bowery, tussen Houston & Bleeker, New York.

Interview met Meryl Streep in Weekend Knack van 18 oktober 2006.

Door Linda Asselbergs

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content