Een voorbeeld van goed design moest het worden. En dat betekent: hoogstpersoonlijk én praktisch. De stormbestendige woonst in de woestijn, met uitzicht op de Golf van Californië, is veel meer dan dat.

Het huis van Wayne en Annelle Castleberry is er een dat zijn geheimen goed bewaart. Het staat in een woestijn met uitzicht op de Mexicaanse Golf van Californë. Hoewel het huis niet veel kamers heeft (keuken, eethoek, zitkamer, slaapkamer en badkamer), strekt het zich uit over drie niveaus en heeft het een vloeroppervlakte van 460 vierkante meter. De lage gevel doet niet vermoeden dat er binnen zoveel plaats is. Het huis gaat zo op in zijn omgeving dat het traditionele gevlochten dak op het eerste gezicht aan een berghelling doet denken.

Dit huis werd gebouwd met veel liefde, in meer dan één opzicht. Wayne en Annelle werden dertien jaar geleden halsoverkop verliefd op elkaar en op de streek waar hun huis nu staat.

“We leerden elkaar kennen in een periode dat we hier kwamen kamperen, elk op zijn eigen stuk grond. Toen we besloten om samen te blijven, verkochten we Waynes perceel en staken we al onze energie in het mijne”, vertelt Annelle. Het resultaat is een levendige, comfortabele en hoogstpersoonlijke leefomgeving. Te beginnen met het bouwmateriaal waaruit het huis is opgetrokken: geen staal, steen of beton, maar schuim. Dat weegt bijna niets, kost niet veel en isoleert uitstekend. De Castelberry’s verwerkten het op een praktische en decoratieve manier. In de buitenmuren vormt het de kern, die bedekt werd met enkele lagen gips, waarvan de buitenste laag glad gepolijst werd. In de eetkamer werd het gemodelleerd tot nissen om allerlei dingen in uit te stallen of op te bergen. In de slaapkamer is de plafondversiering uitgesneden uit schuim.

Een praktische woning is voor de Castleberry’s even belangrijk als een persoonlijke woning: “Dit huis is een voorbeeld van goed design”, zegt binnenhuisarchitecte Annelle. “Wij wilden in elkaar overvloeiende functies, dat is de reden waarom er maar één deur is in het hele huis. Kleine details, eigen aan elke kamer, interesseerden ons evenmin, continuïteit was voor ons belangrijk.” Daarom vind je driehoekige vormen terug in de badkamer, op het hoofdeinde van het bed, op de keukenkastjes en buiten op de patiomuren. Daarom koos Annelle magenta voor het keukenplafond en voor buiten naast de tuinpoort, en heeft ze in elke kamer een plekje voor etnische schatten die ze van overal ter wereld meebracht.

Dit is een huis dat met de natuur meewerkt in plaats van tegen te werken. Het huis werkt op zonne-energie en het afvalwater wordt zorgvuldig gerecupereerd en gezuiverd. Het houtwerk werd behandeld met bootvernis tegen corrosie door zeezout. Veel van het meubilair is ingebouwd voor een grotere stormbestendigheid. Maar de meest ingenieuze manier om in te spelen op de elementen, is wel de koperen bekleding van de keukenkastjes. Die krijgt onder invloed van de zeelucht mooie, wisselende kleurschakeringen van roodbruin tot roze. De deurknoppen zijn met veel moeite doorboorde keien van Waynes en Annelles privé-strand.

Het sleutelbegrip in de stijl van de Castleberry’s is ongedwongenheid met een speelse toets. De muren werden geverfd in effectvolle kleuren. Daarvoor werd de hulp ingeroepen van een plaatselijke experte, Nancy Brazil. Zij koos het warme geel voor de keukenwanden en het rokerige patina voor de open haard in de slaapkamer. Het hoofdeinde van het bed en de nis in de slaapkamer lijken wel de Sixtijnse kapel in het klein. Ze werd geschilderd door een vriend van het koppel, Ezra Katz. Een gebogen wand in glasstenen vormt de scheiding tussen de slaapkamer en de badkamer en zorgt voor een jaren-’30-sfeertje. De elzenhouten kleerkast in art-nouveaustijl verwijst naar een iets vroegere periode. Het ongewone kleurenschema hier – geelgroen met vaalrood – doet denken aan vergane decadentie.

In de living is de stijl wat ingetogener: stoffen met motieven in stille kleuren en een sofa bekleed met imitatiezebrahuid. Het gevoel voor proporties is hier het grootst: ingebouwde betonnen zitbanken, bekleed met kussens bieden plaats aan minstens acht personen en een speelse Mona Lisa (een reproductie van een origineel geschilderd door de Colombiaanse kunstenaar Botero) is ongeveer anderhalve meter hoog.

De logeerkamer is hoogst origineel: een tipi in de stijl van de traditionele Sioux-tent. Ze werd in Annelles geboorteland Montana gemaakt van zeildoek dat behandeld werd tegen brand, water en schimmels. Binnenin ziet het er ruim en gezellig uit. Voor de vloer gebruikte Wayne een mengsel van zand en cement. Origineel is ook het vloermotief, het gevleugelde hart van de soefi. Daarvoor gebruikte het koppel kiezelstenen van hun eigen strand. De gastenbadkamer is ook niet gewoon. Ze bevindt zich in de woning zelf, op de laagste verdieping en heeft een gewelfd dak met een opening, waardoor je recht naar de hemel kijkt.

Het ziet er wellicht allemaal nogal idyllisch uit, maar de Castelberry’s beseffen wel dat hun leefstijl niet voor iedereen geschikt is: “Er zijn mensen die zeggen: ‘Jullie hebben zo weinig kamers, dit is zo’n godvergeten gat en er zijn hier zo weinig ontspanningsmogelijkheden.’ Maar wij willen nergens anders wonen. Wanneer we ’s morgens opstaan, schuiven we het raam van onze slaapkamer open en kijken uit op de zee. De oneindigheid is onze voortuin. Meer hoeft dat voor ons niet te zijn!”

Anna Lambert / foto’s Hans Zeegers / Taverne Agency