Zangeres (27)

Het succes van Kleine Blote Liedjes verraste ons. Financieel werden we er niet meteen veel beter van. Van de debuut-cd waren al een 5000-tal exemplaren verkocht toen onze distributeur failliet ging. Die inkomsten zijn we dus kwijt, wat vooral pijnlijk is voor Gerry ( De Mol), die zelf in de plaat had geïnvesteerd.

Ik hoop altijd wat low-profile te blijven. Een vriendin van mij reageert wildenthousiast als ik bijvoorbeeld naast Herman Van Veen op Nekka-Nacht sta. Dat ís natuurlijk geweldig, maar zelf sta ik daar niet zo bij stil. Gelukkig maar, want als je beseft dat je je naam hoog moeten houden, lijkt me dat heel stresserend.

Ik plak niet graag etiketjes op mensen. Natalia is een fantastische zangeres, punt uit. Dat ik voor Vox Pop en de benefietsingle Geef een teken gevraagd werd, is een bewijs dat ze me in het commerciële milieu kennen én appreciëren.

Een styliste neem ik niet bij de arm, al let ik er wel op dat ik er goed uitzie op het podium. Als je in een tv-studio arriveert, beginnen ze je meteen als een poppetje te schminken en aan te kleden.

Als enig kind ben ik beschermd grootgebracht. Ik mocht alles en werd vrijgelaten, maar moest me wel aan de afspraken houden. Mijn ouders hebben me altijd gesteund in mijn keuzes. Al verzucht mijn moeder wel eens : “Ik begrijp niet dat je zó in de put kunt zitten na een slecht optreden en daarna toch weer die planken op wil.” Ze vergeet dat je ook veel terugkrijgt van het publiek, als toeschouwers na de voorstelling komen vertellen dat ze genoten hebben.

Een cultuurclash was het toen ik als meisje uit de Kempen op m’n achttiende in Antwerpen ging wonen om aan Studio Herman Teirlinck te studeren. Zeker in het begin was het heftig : veel op café en weinig slapen. Ik vind het knap dat mijn ouders mij lieten begaan, ook als ik drie weken lang niet thuiskwam.

In Wannes Van de Velde had ik een strenge leraar verwacht, maar hij bleek superlief. Ik vreesde even dat hij zijn status zou verliezen als ik hem persoonlijk leerde kennen, maar dat was niet het geval. Zijn echtheid zal mij altijd bijblijven.

Graag had ik Wannes z’n koppigheid gehad. Als iemand me vraagt voor een project, moet hij me nemen zoals ik ben. Jezelf blijven is iets waarvoor je moet strijden. Wannes heeft moeten knokken om gehoord te worden.

Ik hang graag de clown uit, maar acteren zit me niet in het bloed. De toneelschool, de jazzstudio : ik proefde ervan, maar het was niet mijn meug. Bij Kadril kreeg ik pas het gevoel : hier hoor ik thuis. Ik ben blij dat ik traag evolueerde. Ik kreeg de tijd om alles te verwerken.

Een artiest heeft niet per se een groot ego. Je zoekt zelfbevestiging, dat wel.

In het echte leven ben ik heel onzeker. Naar de bank gaan of een telefoongesprek voeren, het kan me al moeilijk vallen. Enkel op het podium, dat kleine, veilige wereldje, voel ik me helemaal op mijn gemak.

Ik ben bang voor ruzie, al merk ik met de jaren toch beterschap. Ik ben minder bang om mensen te verliezen als ik mijn gedacht zeg.

Ik ben gestopt met Kadril en neem geen andere opdrachten meer aan. Nu ga ik even volledig voor het nieuwe Kleine Blote Liedjes-programma, daarna concentreer ik me op mijn eigen ding. Eindelijk, zou ik zeggen . Als die cd er niet voor mijn dertigste komt, zou dat van weinig wilskracht getuigen. Als je altijd andermans woorden zingt, kan je slechts een deel van je verhaal kwijt.

“Ik zie je nooit. Wóón je wel in Gent ?” hoor ik soms. Ik kan het me als zangeres niet permitteren om avond na avond uit te gaan, al ga ik graag op stap. Ik ben een tijdje geleden al gestopt met roken voor mijn stem.

:: Eva De Roovere & Gerry De Mol openen voor Lhasa op 6/8 in het Openluchttheater, Deurne.

Première van het nieuwe programma Min & Meer : 5/10 Arenbergschouwburg, Antwerpen.

De cd Min & Meer verschijnt op 20/9.

Tekst Peter Van Dyck I Foto Charlie De Keersmaecker