Als je Sunset Boulevard afrijdt, richting Laurel Canyon, beland je in een andere wereld. Smalle wegen slingeren langs de berghelling omhoog en tussen het groen zitten huizen verscholen. Bijna bovenaan de Canyon staat het witte, modernistische huis van Robert en Christina Odegard.

De gevel van het huis, net twee in elkaar schuivende dozen die op poten staan, verwijst duidelijk naar het Europese modernisme. Ook het interieur en de manier waarop het huis beleefd wordt, doen heel erg Europees aan. Dat heeft te maken met het feit dat Christina van Britse afkomst is. Daarenboven heeft ze samen met haar man Robert een absolute voorliefde voor Europa. Een jaar geleden openden Robert en Christine Matin, een galerie op South Santa Monica Boulevard, waar ze naast juwelen ontworpen door Christina zelf, onder meer werk tonen van de Belgen Jos Devriendt, Piet Stockmans en Vincent Van Duysen. Dat hun huis in Los Angeles eenzelfde eenvoud en Europese stijl ademt, ligt dan ook voor de hand.

Robert en Christina vertellen hoe ze in Los Angeles verzeild zijn geraakt. “Voordien woonden we zestien jaar in Cambridge Massachusetts, de stad waar we gestudeerd hebben. Na onze studies zijn we er gebleven, maar toch voelden we geen enkele verbondenheid met de stad. Daarom besloten we op een dag naar New York of Los Angeles te verhuizen. Twee metropolen die ons om allerlei redenen aantrokken. Het werd uiteindelijk Los Angeles, vooral vanwege de ontspannen sfeer en gunstige klimaat. We wilden al een tijdje samen iets ondernemen binnen de kunstsector en L.A. leek ons daarvoor een ideale uitvalsbasis. Het is een stad van mogelijkheden en een plek waar alles opnieuw uitgevonden kan worden.”

Gesteld op privacy

De eerste jaren woonden Robert en Christina in een huis van architect Gregory Ain, gebouwd in de jaren vijftig. “We hadden liefst die woning gekocht, maar toen dat onmogelijk bleek, zijn we noodgedwongen op huizenjacht gegaan. Eerst in Venice Beach, wat ons de leukste buurt van L.A. leek, maar uiteindelijk zijn we hier, in de heuvels van Hollywood, terechtgekomen. We waren meteen weg van dit huis. We zochten iets modernistisch, maar de meeste Case Studyhuizen of modernistische woningen van de jaren vijftig waren ofwel te klein, ofwel werden ze rondom ingesloten door recentere woningen.

Met dit huis hebben we geen weids uitzicht, iets wat de meeste mensen in Los Angeles wel belangrijk vinden. Maar wij hebben liever wat privacy. Toen de eerste modernistische huizen op de Canyon helemaal in glas werden opgetrokken, hadden de bewoners geen buren en was de privacy gegarandeerd. Vandaag is dat een heel andere zaak. De architectuur van ons huis is heel extravert, al zou je dat aan de straatkant niet vermoeden.”

Terwijl de slaapkamers aan de straatkant liggen, sluiten de eet- en zitkamer aan op de tuin die eigenlijk grotendeels een bergwand is. Het zwembad lijkt uit de bergrug gehouwen. De eet- en zitkamer zijn volledig ingericht in functie van het buitenleven. Het interieur is sober, waardoor alle aandacht naar het terras en de sculpturale waterpartij gaat.

Helemaal in de Amerikaanse naoorlogse traditie van moderne woningen zijn de keuken, eetkamer en zitkamer ondergebracht in één ruimte, waarbij het keukenblok deels gescheiden is door een rij kasten.

De slaapvertrekken van het huis bevinden zich achter de keuken, links en rechts van de centrale gang. Ongewoon is de ligging van de hoofdslaapkamer, met een gigantisch raam naast de voordeur. Wanneer je de trap naar het huis oploopt, kan je zomaar in de slaapkamer binnenkijken. “Het is inderdaad vreemd dat bezoekers een dergelijke inkijk hebben, maar dit concept paste in de tijdgeest van de jaren vijftig. Omdat het huis over het algemeen goed is opgebouwd, hebben we er niets aan veranderd. Ook niet aan de slaapkamer. Voor het grote raam hangen nu wel Venetiaanse blinden.”

Gezinshuis

Christina en Robert hebben de meubels bewust zeer sober gehouden. Dat heeft in de eerste plaats te maken met de belangrijkste bewoonster van dit huis, de driejarige Edie. “Dit is onze thuis. In tegenstelling tot heel wat Amerikanen hebben we geen huis gekocht als belegging, dat we snel opknappen, inrichten en dan weer verkopen. Dit is de plek waar we als gezin bij elkaar zijn. We verzamelen al kunst sinds we getrouwd zijn en hebben over de jaren heen een leuke collectie meubelen en kunstobjecten bijeengebracht, maar we hebben het huis zo ingericht dat ze het parcours van Edie niet belemmeren.” De duurste meubelen en ambachtelijke kunstvoorwerpen staan dan ook niet in de zitkamer, maar in de studeerkamer.

“Dat heeft uiteraard te maken met het feit dat we de deur van deze kamer dicht kunnen houden. Maar op een dag zullen die stukken ongetwijfeld naar de zitkamer verhuizen. Dat is net het leuke aan een familiehuis. Het groeit met de bewoners mee. Ik ben ervan overtuigd dat het er over tien jaar helemaal anders zal uitzien.”

Info : www.matin-gallery.com

Door OWI / Foto’s Verne