Schrijven is mijn manier om mensen te doorgronden. Vaak komen er dingen naar boven die ik zelf heb meegemaakt, die eruit moeten, zeg maar. Toen de kinderen klein waren, is er bij ons ingebroken terwijl we thuis waren. De dieven gingen er met de auto vandoor terwijl wij lagen te slapen. Ik was zo boos de volgende dag. De angst kwam pas later. In Lieve mama, mijn meest recente thriller, geef ik de jongens die dit soort dingen doen een gezicht. Wat drijft die jonge criminelen ?
Lieve mama appelleert nog aan een tweede angst. Die van een moeder van veertig die voelt dat haar opgroeiende kinderen haar ontglippen. Pubers spreken met hun mobieltjes of via het internet af met mensen van wie je geen weet hebt. Het is ook moeilijk om contact met ze te houden omdat ze ervan uitgaan dat hun ouders niet bij de tijd zijn en het allemaal niet begrijpen. Onze kinderen zijn negentien, zestien en veertien. Mijn man en ik proberen een zo open mogelijk contact met ze te hebben, zodat we altijd weten waar ze mee bezig zijn.
Als kind droomde ik van een typemachine. Toen ik een Olympia en een dik pak kopijpapier kreeg, schreef ik elke dag na school, tot een stuk in de nacht. Ik probeerde wel te slapen, maar de zinnen bleven maar komen, met een grote urgentie. Omdat het steeds moeilijker werd om ze te onthouden, stapte ik dan maar uit bed en ging zitten schrijven. Ook nu nog word ik onrustig als ik een paar dagen niet geschreven heb, ik geniet van elk moment van het proces.
Mijn personages worden echte mensen voor mij. Omdat ik me tijdens het schrijven zo sterk inleef, draag ik hen voortdurend met me mee. Ze leven, hun ervaringen worden mijn herinneringen. Als ik in mijn schrijfcocon zit en met een koptelefoon op dertig keer naar hetzelfde nummer luister zodat alleen nog de emotie binnendringt, dan ben ik in een andere wereld. Dan weet iedereen : nu moeten we haar niet op de schouder tikken.
Op mijn veertiende begon ik terug te slaan. Vanin dekleuterschool was ik het mikpunt van pestkoppen. Ik was klein, mager en sociaal onhandig, stak net iets te gretig mijn vinger op in de klas. Het ging heel ver, er kwam fysiek geweld aan te pas, op de duur wilde ik niet meer naar school. Maar toen mijn hormonen begonnen op te spelen, is mijn agressie naar buiten gekeerd. Een tijdlang was ik té assertief : als iemand tweemaal naar mij keek, zette ik mijn stekels al op. Gelukkig ging dat weer over. Toen werd het rustig en kon ik mijn weg vinden.
Iedereen heeft een duistere kant. In de foute omstandigheden is iedereen tot erge daden in staat. Al mijn boeken gaan over normale mensen die in abnormale omstandigheden terechtkomen, waardoor de lezer, maar ook ik, als schrijver me afvraag : wat zou ik doen ? In Lieve mama is Helen een verpleegster, een zorgende vrouw, maar als haar kinderen gevaar lopen, blijft ze niet aan de kant staan. Ik denk dat iedere moeder zich daarin kan inleven.
Ik heb geleerd narigheid van me af te laten glijden. Vroeger trok ik het me geweldig aan als mensen me negatief benaderden. Nu kan ik daar veel gemakkelijker afstand van nemen : het zegt meer over hen dan over mij. Geen enkel leven gaat alleen over rozen, ik heb ook al dierbaren verloren. Maar ik probeer me bewust te zijn van al wat mooi is. ‘Count your blessings’ liet Helen op haar arm tatoeëren. Ik heb eraan gedacht om dat ook te doen.
In het bloedstollende ‘Lieve mama’ van Esther Verhoef leidt de overval op de villa van een keurig gezin tot een regelrecht horrorscenario. Uitgeverij Prometheus, 24,95 euro (hardcover), 19,95 (paperback). Op 10 juni gaat in Vlaanderen de Nederlandse verfilming van Verhoefs thriller ‘Rendez-vous’ in première. Regie : Antoinette Beumer, muziek : Stromae.
DOOR LINDA ASSELBERGS & PORTRET MARK UYL
“Een tijdlang was ik té assertief : als iemand tweemaal naar mij keek, zette ik mijn stekels al op”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
