Ik hou van België. Ik ben in Burundi door Belgische nonnen opgevoed. Ooit ben ik ze in hun rusthuis gaan opzoeken : een fantastisch weerzien ! Volgens hen was ik niets veranderd, maar zij droegen geen nonnenkleding meer en dat was voor mij een shock. Hoewel ik me als kind vaak heb afgevraagd hoe ze dag in, dag uit die nonnenkap konden verdragen (lacht).
Ik draag enkel wit, omdat ik er goed mee sta. Omdat het eens iets anders is dan al die vrouwen die zwart dragen en allicht iets te verdoezelen hebben. Want als je wit draagt, moet je outfit onberispelijk zijn. Toen ik klein was, moest mijn oppas wit dragen en als ik op haar uniform een vlek zag, mocht ze mij niet dragen ! Je hebt een hele waaier aan witten, ik kies het mijne in functie van het licht.
Licht is wat ik het meeste mis. Ik reis vaak naar het Afrikaanse continent, maar in Burundi ben ik niet meer welkom. Schoonheid is universeel, maar tot voor kort had Guerlain geen zwart gezicht. Bovendien ben ik geen jong ding en kan ik ook leeftijdgenoten vertegenwoordigen. De samenwerking is er gekomen omdat ik jurylid ben van de defilés Cultures et Création (gesponsord door LVMH, het Franse luxe-conglomeraat waartoe Guerlain behoort) in Montfermeil. Dat ligt op amper 23 kilometer van Parijs en toch is het afgelegen.
Meer dan meisjes leren defileren. Ik leer hen de kneepjes van het vak en geef ze meer zelfvertrouwen. Groot, klein, dik of dun, ze zijn allemaal mooi en elegantie kun je leren. Een goede houding, vlot bewegen. Dat is ook in het dagelijkse leven een troef. Zo was er een meisje met een forse boezem die altijd voorovergebogen liep. Dankzij de juiste bh is ze helemaal opengebloeid. Zo simpel kan het zijn. Van mij mogen ze niet naar hun voeten kijken, maar moeten ze hun blik richten op de eerste verdieping.
Democratie is geen prêt-à-porter maar haute couture. Met de hand gemaakt, op maat… Burundi was goed op weg (stil). Het bedroeft me dat de situatie de internationale gemeenschap koud laat. België is het enige land dat maatregelen getroffen heeft en zich geëngageerd heeft. Als er niets verandert, gaan mensen vluchten. Niemand wil vluchteling zijn, niemand wil zijn thuis verlaten. Maar mensen moeten zich wel in eigen land kunnen ontplooien. Meer dan zeventig procent van de bevolking in Afrika is jonger dan twintig jaar. Als we willen dat deze jeugd in Afrika blijft, moeten we haar steunen.
Je kan geen been breken als je op de grond zit, zegt een Burundees spreekwoord. Ik ben als model gaan werken omdat ik honger had. Op aanraden van een bevriende kapper, hoewel in de jaren zeventig alle modellen blondines met blauwe ogen waren. Er bestonden toen geen modellenagentschappen. Ik heb de Fédération de la Couture gecontacteerd die me een agenda bezorgde waarop ik de modehuizen opgebeld heb. De meeste dachten dat mijn titel een grap was, maar toen ze me ontmoetten, paste het plaatje. Mijn eerste opdracht leverde me vijfduizend frank op. Alles wat ik bereikt heb, heb ik aan mezelf te danken.
Wie schoonheid kweekt, oogst die ook. Onlangs kreeg ik een bericht van een vrouw aan wie ooit een weesmeisje werd toevertrouwd. Dat is ondertussen afgestudeerd, getrouwd, moeder van twee kinderen en heeft er nu een geadopteerd via dezelfde vereniging, Un enfant par Rugo. Uit eigen ervaring weet ik dat wees zijn geen besmettelijke ziekte is, je hebt gewoon iemand nodig die je de weg wijst. Vandaag verzamel ik spullen voor jongeren in de gevangenis. Ondergoed, zeep, muggenmelk, maandverbanden. Dingen waar niet iedereen aan denkt, maar toch een wereld van verschil maken.
Esther Kamatari (63) is lid van de koninklijke familie van Burundi. Haar vader, de broer van koning Mwambutsa, werd in 1964 vermoord. In 1970 trekt ze naar Frankrijk. Werkte als model. Woont in Boulogne Billancourt, waar ze sinds 2008 gemeenteraadslid is. In 2001 verscheen haar boek Princesse des rugo. Mon histoire. In 2005 nam ze deel aan de presidentsverkiezing in Burundi. Ze is al ruim twintig jaar actief in de humanitaire sector.
DOOR DELPHINE STEFENS / PORTRET KAREL DUERINCKX
“Niemand wil vluchteling zijn, niemand wil zijn thuis verlaten. Maar mensen moeten zich wel in eigen land kunnen ontplooien”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
