door Annelies De Wolf / Foto Guy Kokken

Auteur / illustratorBoeken zijn het einde voor mij. Niet dat ik mezelf een grote lezer zou noemen, maar ik hou enorm van de vorm van boeken, van het bladeren en van de verrassingen, telkens als je een pagina omdraait. Dat was voor mij ook de hoofdreden om grafische vormgeving te volgen. Samen met de kans die ik kreeg om mensen te bereiken.

Voor ik kinderen had, illustreerde ik zonder na te denken. Nu ik mama ben, besef ik opeens dat alles wat ik teken een enorm effect kan hebben op mijn publiek. Ik ben daardoor voorzichtiger geworden. Ik probeer wat tegemoetkomingen te doen, zonder een stap terug te doen in mijn gedachtegang.

Onlangs lag mijn boek op tafel, tussen andere kinderboeken, en mijn zoontje duwde het resoluut weg. Waarschijnlijk is hij nog te klein om die beeldtaal te kunnen plaatsen, en kiest hij daarom voor de meer gangbare boekjes. Maar het heeft me wel doen nadenken over herkenbaarheid en emoties in prentenboeken.

Het is mijn vurigste wens dat mijn kinderen later ook tekenen of schilderen, maar ik wil niets forceren. Daarom probeer ik hen nu zoveel mogelijk verschillende boeken aan te reiken. Hopelijk onthouden ze de mooie dingen.

Ik verberg soms wat erotische dingen in mijn illustraties. Kinderen zullen dat niet zien, en dat hoeft ook niet. Maar het is wel realistisch.

Ik hou erg van lelijke dingen. Of toch van dingen die andere mensen lelijk vinden. Misschien trekken ze me daarom zo aan. Een oud tafeltje, een lelijk lakentje, maar ook de combinatie tussen kitsch en nieuwe dingen of spullen uit ons eigen interieur.

De harde kinderwereld boeit mij enorm. Eenzaamheid, jaloezie, pesten. Ik vind niet dat je die thema’s mag ontwijken. Ik teken kinderen hoe ze echt zijn. Niet alle kinderen zijn mooi of schattig. En allemaal hebben ze een harde kant. Die wil ik tonen, zonder alles aan het einde weer goed te laten komen. Ik geef enkel een andere draai aan het verhaal.

Ik wil helemaal geen rekening houden met wat kan en mag. En ik wil zeker niet aan de lopende band werken. Na mijn eerste boekje vroegen ze me om op dezelfde manier voort te werken. Maar daar had ik geen zin in. Voor mij moet illustreren een feest zijn, een warboel van gevoelens, voor de figuren en voor mij.

Ik heb een heel directe stijl. Ik zwier alles er nogal snel op. Dan is het nu of nooit. Het gevolg is wel dat ik vaak opnieuw moet beginnen of urenlang dingen over elkaar zit te plakken en te schilderen. Maar als ik alles op voorhand zou vastleggen, dan werd het saai. Dat zou je ook zien aan mijn tekeningen.

Hoe ongelukkiger ikzelf ben, hoe ongelukkiger het resultaat. Ik heb een boekje gemaakt toen mijn grootvader terminaal ziek was. Dat is het lelijkste wat ik ooit gemaakt heb. Het cliché dat je de mooiste dingen maakt als je zwaarmoedig bent, klopt helemaal niet.

Mijn mama kent mijn illustraties het best. Ze mag pas binnen in mijn atelier als mijn tekeningen op tafel liggen. Haar mening is van groot belang. Zij zal direct zeggen of ik mezelf trouw gebleven ben. Want soms weet ik wel dat er iets fout zit, maar hoop ik dat de andere mensen dat niet zullen zien.

Ik heb heel vlug een band. Iemand met wie ik op de bus heb gezeten, kan ik dezelfde avond mijn beste vriendin noemen. Dat geeft soms wel problemen. Misschien ben ik daar zelf ook te vlot in, maar bij mensen die te lang gereserveerd blijven, weet ik niet hoe ik me moet gedragen. Ik apprecieer het dus enorm bij anderen als ze open zijn tegen mij.

De beste vorm van ontspanning vraagt inspanning. Als het vlot loopt, is illustreren niet langer een job, maar een uitdaging. Dan kan ik me helemaal uitleven en dat geeft een heel bevrijdend en ontspannen gevoel. Door Annelies De Wolf / Foto Guy Kokken

Erika Cotteleer (35) is schrijfster en illustratrice van kinder- en jeugdboeken. Ze ontwierp de affiche voor de jeugdboekenweek. Die heeft dit jaar ‘mooi’ als thema en loopt van 1 tot 16 maart.