CEO Galeria Inno (43)

Een carrière heb ik nooit gewild. Als tiener had ik sportieve ambities, maar school, dat was een noodzakelijk kwaad. Ik ben pas op mijn 22ste aan de universiteit begonnen, geen economische richting, maar communicatiewetenschappen. Pas als managing-director bij Inwear en Walt Disney heb ik mijn vooroordelen ingezien. Alsof managers geen gewone mensen met onverwachte talenten en hobby’s zijn.

Negatieve stress ken ik niet. Ik werk al van mijn zestiende, en graag. Ik functioneer gewoon beter als het druk is. Hoe meer er te doen is, hoe rustiger ik ben. Ik zal nooit uitvliegen of zo. Als je prioriteiten stelt, op tijd delegeert en goed weet waar je naartoe gaat, kom je al een heel eind.

Van thuis uit ben ik sociaalvoelend. Mijn moeder richtte mee de feministische partij op, werkte bij een jeugdcentrum in Antwerpen en benadrukte dat je respect moet hebben voor iedereen. Ze hield niet van dikke nekken. Van mijn vader heb ik mijn ondernemerszin en zelfvertrouwen, maar ik voetbal nog altijd met gewone maten. Als manager wil ik weten wat er op de vloer leeft. Mijn deur staat open voor iedereen, ik onderteken documenten met mijn voornaam en zo wil ik ook aangesproken worden.

Vrouwen zijn een constante in mijn leven. In mijn familie, opleiding en werkomgeving waren mannen altijd in de minderheid, en nu woon ik, dochters inbegrepen, met vijf vrouwen. In mijn sector is dat een voordeel, want zij beleven dingen toch op hun manier. Bij GaleriaInno wil ik ook zo snel mogelijk meer vrouwelijke kaderleden aanwerven.

Ik neem dagelijks de trein. Voor files ben ik te ongeduldig, en de trein is gewoon prettig. Ik kan er de krant lezen, met andere passagiers praten of gewoon van het uitzicht genieten.

De scheiding van mijn ouders heb ik verwerkt. Zelf ken ik mijn vrouw al van op school en nu zijn we bijna twintig jaar getrouwd. Ze is net als ik heel energiek en internationaal ingesteld. Toen Walt Disney een kantoor opende in Zwitserland, hebben we ons samen in dat buitenlandse avontuur gestort. Die ervaring als expat in Zürich wilden we niet missen.

Ik stimuleer graag talent. Bij mijn kinderen of werknemers zal ik nooit focussen op wat ze niet goed kunnen. Dat doet het onderwijs al te vaak. Ik tracht mensen kansen te geven om door te groeien en het beste in hen naar boven te halen, ook als ze geen diploma’s hebben. Op menselijk vlak haal ik daar veel genoegdoening en trots uit. Zelfs bij reorganisaties. Als je ontslagen eerlijk en transparant aanpakt en mensen de nodige uitleg verschaft, krijg je daar een zekere waardering en respect voor.

Nietsdoen kan ik niet. Ik wil altijd bewegen, zelfs op vakantie. Dan bezoeken we álles, of het programma zit vol met sport. Tijd verliezen op een strand is niks voor mij, ik ga liever mountainbiken in de modder. Daarin ben ik een mannetjesputter, altijd de eerste om een uitdaging aan te pakken.

Een warenhuis is theater. Als kind hield ik van imposante winkels als Au Bon Marché of Grand Bazar. Er viel altijd wat te beleven of te ontdekken. In die zin is er weinig verschil met mijn werk bij Disney, alleen is het medium nu de winkel zelf.

Lesgeven is een manier om bij te blijven. Als docent marketing aan het Stedelijk Economisch Instituut in Antwerpen moet ik voortduren lezen en bijleren, iets wat in een werkritme zelden lukt. En zo kan ik wat show verkopen, want ook daar is entertainment niet ver weg.

Zonder muziek kan ik niet leven. Op mijn elfde kocht ik Jonathan Livingston Seagull van Neil Diamond, later volgden Deep Purple, AC/DC en de funk. Ik heb altijd een brede smaak gehad, en nu slepen mijn dochters me mee naar Beyoncé, Erykah Badu of Moloko. Bij mij ontdekken ze oude groepen als Creedence Clearwater Revival, en zij zorgen ervoor dat ik geen ouwe pee word.

Tekst Wim Denolf I Foto Guy Kokken