Piet Huysentruyt is als een pitbull die niet snel loslaat. Na elke tegenslag krabbelde hij recht, tot op het podium. Als tv-kookidool, met zijn restaurant Likoké in de Ardèche, dat al snel een ster kreeg, en nu met een bijzonder boek, waarin hij het achterste van zijn tong laat zien. Met recepten van Likoké en uitzonderlijk fotowerk van Tony Le Duc.

Via zijn kookprogramma’s SOS Piet en meer dan drie miljoen verkochte boeken heeft Piet Huysentruyt (51) Vlaanderen leren koken. Na vijftien jaar televisiewerk en gerechtjes voor de huisvrouw vond Piet de tijd rijp om de draad weer op te pakken. Het werk, waarmee hij in de jaren 1990 in zijn restaurant in Wortegem-Petegem was begonnen, maakt hij nu in Frankrijk verder af met Likoké.

Vanwaar komt die vechtersmentaliteit ?

Piet Huysentruyt : Veel van mijn doen en laten vloeit voort uit het Congoverhaal van mijn ouders. Op school werden Vlamingen die naar Congo gingen scheef bekeken, en al helemaal wanneer zij berooid terug naar België kwamen. Ik was ook klein van gestalte en stond daardoor altijd vooraan in de rij. In de klas was ik niet de knapste wat leren betreft. Dat gewicht droeg ik mee. Ik was wel goed in voetbal en was daar een haantje de voorste. Ik heb de vernedering samen met mijn ouders ondergaan. Pas op de hotelschool ben ik mij beginnen te verdedigen. Ik zei : ‘Ik ben Piet Huysentruyt, je zult nog van me horen, ik word een grote kok !’ Van toen af ben ik gaan vechten om de beste te zijn. Ook vandaag vind ik nog steeds dat ik de beste ben in wat ik doe en dat is : perfecte mengelingen maken. Maar ik zal nooit zeggen dat ik de beste kok van de wereld ben, die bestaat niet.

Zijn er meer dingen waar u goed in bent ?

Ik wist het niet voordat ik eraan begon, maar als ik erop terugblik, vind ik wel dat ik behoorlijk goede kookprogramma’s heb geleverd. Daarvan was SOS Piet een van de beste. Het was topkwaliteit omdat het enkel over koken ging. Nu zijn de meeste kookprogramma’s op tv amusementsshows met lichte of geen culinaire inhoud. Ik denk ook dat ik mettertijd een goede zakenman ben geworden. De directeur van de hotelschool schreef in mijn eerste boek dat ik de slechtste commerçant was die hij kende. Ik ben blij dat hij dat schreef, ik heb er mijn lessen uit getrokken.

Speelt geld een belangrijke rol ?

Geld is voor mij nooit een drijfveer geweest. Was dat het geval dan had ik nooit Likoké geopend. Nee, ik word in de eerste plaats gestuurd door mijn passie, die altijd komt bovendrijven. Passie om te kunnen mengen en om de bezoekers van Likoké een onvergetelijke belevenis te bezorgen. Ik heb het geluk om te mogen samenwerken met een jong team dat met mij die passie deelt. Ik ben daar trots op.

Is de erkenning van Michelin ook niet een beetje een drijfveer ?

Ik zou met één ster kunnen leven maar wij strijden gezamenlijk voor een tweede en wij gaan door tot die tweede er is. Die sterren zijn de medailles waarvoor de sporters op de Olympische Spelen zich inzetten. Zij doen het niet voor het geld maar voor de uitdaging en de erkenning.

U bent al een paar keer flink tegen de muur gegaan en toch krabbelt u elke keer weer recht om opnieuw te beginnen. Verliest u nooit de moed ?

Vroeger was ik een levende staaf dynamiet. Overal waar ik kwam, zei ik mijn mening en dat viel niet altijd in goede aarde. Met het ouder worden heb ik geleerd eerst twee keer na te denken. Ik ben rustiger en diplomatischer geworden. Maar die gevleugelde uitspraken zitten er nog wel en ik moet vaak op mijn tong bijten. Met mijn eerste restaurant ben ik mentaal tegen de muur gegaan. Ik was het spuugzat om mijn kookkunst te verdedigen. De klanten begrepen mijn creaties niet. Nu is er wel begrip en waardering. Dat komt omdat men culinair is opgevoed, mede door de aandacht die het koken op tv krijgt. Ik gaf mijn ziel aan mijn restaurant in Wortegem-Petegem, elke dag opnieuw, maar ik kon niet door die muur. Daarom was ik blij met de uitweg die ik vond via de opstart van mijn tv-programma’s. Uiteindelijk was ik opgelucht dat Wortegem-Petegem werd verkocht.

Uw restaurant ging dicht maar uw kookboek Eigentijds & Eigenzinnig bleef bestaan en begon aan een eigen leven.

Ja, dat klopt. Het gaf mij enorm veel bevrediging toen ik merkte dat koks van een jongere generatie het boek als voorbeeld namen. Die erkenning doet deugd. Ik was mijn tijd gewoon vooruit, mijn mengelingen waren indertijd te speciaal. Diezelfde mengelingen worden nu opnieuw gebruikt in Likoké en oogsten nu wel applaus. Met de hulp van de jonge keukenbrigade, de nieuwste technieken en spectaculaire presentaties komen wij tot bijzondere realisaties, gerechten die men nergens anders ziet of proeft.

Zijn er tussen die oude man en die jonge wolven dan geen generatieconflicten ?

Ik ben erin geslaagd om de jonge brigade op korte tijd op dezelfde lijn te krijgen. Ik bewonder hun inzet, enthousiasme en jeugdige flexibiliteit. Als oude man dacht ik dat de jeugd niet meer wil werken, maar het tegenovergestelde is waar. Hoe die zich inzet en zich volledig geeft, dat is onvoorstelbaar. Jaloers op hun jeugdigheid ben ik niet, hoewel ik niet meer die energie kan opbrengen als die van mijn jongens. Nu ik diabeet ben en na mijn trombose weet ik dat ik rust nodig heb en dat wordt gerespecteerd door mijn directe omgeving.

Ook na de vaststelling van uw suikerziekte en na uw trombose bent u tegen de muur gegaan.

Ik ben er erg van geschrokken omdat ik dacht dat het met mij gedaan was. Ik heb met de gedachte gespeeld om met alles te stoppen, maar dat is geen oplossing want dat is levend sterven. Nu heb ik nieuwe evenwichten gevonden en wordt mijn artistieke ziel weer bevredigd.

En waar staat u met uw televisiecarrière ?

Op 20 april was er de eerste aflevering van een tv-programma over koken bij mensen thuis. Voor deze reeks, Piet aan Huis (Vier), leef ik een week bij de mensen thuis. En op de culinaire zender Njam ! ga ik van start met het programma Likoké, leven zoals het is. Daarvoor waren er even geen opnames en het leek erop dat ik weer eens een keertje tegen het muurtje zou gaan. De mensen thuis zijn echter nooit zonder Piet geweest, want de zender loste het op door herhalingen uit te zenden. Voorlopig blijf ik op de een of andere manier verbonden aan de televisie en dat betekent dat ik nog niet zo snel in de vergeetput beland !

Likoké, 7 route de Païolive, 07140 Les Vans, Frankrijk. www.likoke.fr/nl

DOOR PIETER VAN DOVEREN, PORTRET JIMMY KETS & FOTO’S TONY LE DUC

“Ik was mijn tijd gewoon vooruit, mijn mengelingen waren indertijd te speciaal. Diezelfde mengelingen oogsten nu wel applaus”

“Met de hulp van de nieuwste technieken en spectaculaire presentaties komen wij tot gerechten die men nergens anders ziet of proeft”