De fietstocht van Zuiderhuis is perfect te combineren met een citytrip in Helsinki, of met enkele dagen op de Turku Archipelago. Turku bestond al in de middeleeuwen als grote nederzetting, tijdens het Zweedse bewind werd het de belangrijkste stad van Finland. Na de machtswissel in de negentiende eeuw verkozen de Russen Helsinki als bolwerk. Tientallen branden teisterden de stad, nu staan er alleen nog originele houten huizen in de (museum-) wijk Luostarinmäki. In 2011 was Turku nog Europese Culturele Hoofdstad. Het is een levendige plek met opvallend veel cultuur en uitstekende restaurants.

Alsof er een reusachtige puzzeldoos is omgekieperd in de Baltische Zee, tussen Zweden en Finland : de Archipelago, tienduizenden eilandjes liggen voor de deur van Turku. Dat aantal is in geen twee tellingen identiek. Alles wat kleiner is dan één are krijgt geen naam en wordt niet meegeteld, dat blijven kruimels voor de meeuwen. Zelfs ervaren zeilers raken zonder gps in een paar uur het spoor bijster in deze doolhof. Maar met de fiets is er geen probleem : tussen de minilandjes liggen bruggen of vaart er een ferry, allemaal gratis, want de ferry maakt deel uit van de openbare weg. De zacht glooiende wegen fietsen lekker, auto’s zijn er alleen als er net een ferry is aangemeerd.

De bewegwijzerde Archipelago Trail loopt van Pargas over Nagu naar Korpo en terug. In Nagu nemen we een break op de bessenboerderij van Margot Wikström. In 2003 had deze bankbediende genoeg van de procentenjacht, ze gaf haar job op en kocht een erf dat ze helemaal ombouwde voor de bessenkweek. Niet alleen de traditionele aardbeien, frambozen en vlierbessen, maar ook soorten uit Canada en Rusland. Sindsdien leeft ze in en met de natuur. “Consumptievlees koop ik nooit, er loopt genoeg wild in de bossen. En verse vis is er in overvloed. Onze poes is de beste voedselinspecteur, zalm van gisteren laat ze gewoon liggen.” Een kind leert hier al zeer jong zalm fileren, zegt ze wat later, en kijkt geamuseerd naar ons ongeloof.

Hotel Nestor is een heerlijke thuis voor één nacht, welkom in de schoonheid. Het restaurant is terzelfder tijd kunstgalerie. De zoon des huizes volgt een koksopleiding en kan hier voluit oefenen. Zijn heerlijke baars in parmezaanjasje met gekruide kappertjessaus smaakt dan ook als een afstudeerwerk.

Ulrika Ström, van de toeristische dienst op de Archipelago, neemt ons mee naar Seili, the island of no return. In 1619 werd het uitgekozen als leprozeneiland. Meer dan zeshonderd doden liggen er begraven. De laatste patiënt, Maline, verbleef hier vijftien jaar. Na haar dood bleek dat ze niet eens lepra had, maar een banale huidziekte. Vanaf toen, 1785, werd Seili voorbehouden voor mentaal gehandicapten. Pas in 1962 kwam er een Finse wet die de verbanning van zieken naar een eiland definitief verbood. Sindsdien is het een lieflijk centrum voor natuuronderzoek : 190 vogelsoorten worden gevolgd. Over de jongste aanwinst, de aalscholvers, is men niet zo gelukkig. “Van de EU mogen we die beesten niet eens afschieten”, laat Ulrika zich ontvallen. “Ze schrokken massaal veel vis en hun uitwerpselen doden de bomen !” Brussel heeft het altijd gedaan.