Waarom legt een succesvolle vrouw, die als bikkelhard bekend staat, in een autobiografie alle negatieve gebeurtenissen uit haar leven bloot? Dat is wat Anne Robinson, de strenge, gevreesde en tegelijkertijd immens populaire presentatrice van de BBC-quiz The Weakest Link in Groot-Brittannië en de Verenigde Staten doet in Memoirs of an Unfit Mother (uitg. Little Brown).

Anne Robinson, ooit een van de sterreporters van de Sunday Times, was de eerste vrouw die in 1982 een plaats kreeg in een hoofdredactie in Fleetstreet. De uitgever van The Daily Mirror degradeerde haar na enige tijd tot columniste en feature editor – weliswaar met behoud van loon en titel – op aandringen van het hof, omdat onder haar leiding voor het eerst de ernstige problemen tussen Charles en Diana publiek werden gemaakt.

Robinson, die zich bij de presentatie van The Weakest Link gedraagt als een echte dominatrix, blijkt dat van geen vreemde te hebben. Haar moeder, die in de markthal van Liverpool een kippenhandel dreef, kreeg alles van iedereen gedaan op haar eigen barse, bazige manier. Toen Anne Robinson in haar latere journalistenleven tegenover bullebak uitgever Robert Maxwell kwam te staan, wist ze perfect hoe ze met hem moest omgaan. Ze hoefde zich maar haar moeder voor de geest te halen. Uit ervaring wist ze dat “bullebakken zich beter gedragen met mensen die niet bang voor hen zijn”.

De basisregels die ze van mama had meegekregen om haar huwelijk te doen slagen, waren: “Ga voor niemand opzij, maak elke maand een afspraak in de beautysalon en zorg dat je genoeg huispersoneel hebt.” Daar kon ze het mee doen. Dat mannen andere dingen verwachtten, kwam niet bij haar op.

In het ruwe, supermannelijke krantenmilieu van eind jaren zestig draaide Anne Robinson als een van de boys. Ze werkte hard, doortastend en klom snel hogerop. In de pub ging ze overstag, werd alcoholiste en verloor daardoor alles, ook haar beloftevolle carrière in de journalistiek.

In een ophefmakend echtscheidingsproces werd haar het hoederecht over haar dochter van bijna drie ontnomen. Niet omdat ze dronk, maar op grond van haar volgens de rechter grenzeloze ambitie. Ze had immers ooit tegen haar man gezegd dat ze “liever de oorlog in Vietnam zou verslaan dan te stofzuigen”. Dat werd letterlijk geacteerd in het proces. Haar toenmalige echtgenoot was minstens even ambitieus, maar in zijn geval werd dat veeleer als een kwaliteit gezien.

Met veel moeite en pijn kroop Anne Robinson na lange tijd uit het dal en begon te werken bij een plaatselijke krant in haar geboortestad Liverpool. Stap voor stap bereikte ze opnieuw de hoogste regionen van het krantenvak en ze werd een televisiester.

Maar haar privé-leven bleef pijn. Ze zag haar dochter om het andere weekend en verzweeg zoveel mogelijk voor de buitenwereld dat ze een van die zeer zeldzame ‘slechte moeders’ was, die niet dag in dag uit bij hun kinderen waren.

Ze trouwde een tweede keer met een journalist, met wiens zwaktes ze het lange tijd zeer moeilijk had. De problemen werden nog groter toen ze op de krant zijn chef werd en haar carrière hem pijlsnel voorbijschoot.

Anne Robinson heeft niets gedaan volgens het boekje. Pas laat in haar leven vond ze haar draai. Haar tweede man, die ze na een scheiding van een paar jaar en een hereniging heeft leren accepteren zoals hij is, werd haar manager. Dochter Emma is intussen een succesvolle televisieproducer in de States. De epiloog van het boek is een liefdevolle brief van Emma aan haar moeder, waarin ze haar neemt voor wat ze is en haar trots tot voorbeeld stelt.

“Toen ik 25 was”, schrijft Anne Robinson, “zou ik niet geweten hebben hoe overdag een strijdster te zijn en tegelijk ’s avonds een lief, toegewijd, ontspannen mens.”

Geen heldin, die dominatrix, wel een vrouw van vlees en bloed. Eentje die niet bang meer is om haar ware gezicht te tonen. De moeite om te leren kennen.

TESSA VERMEIREN