Er zijn twee manieren om het beleid van een wijnbedrijf te voeren. Ofwel streeft men jaarlijks naar een ongeveer gelijk aantal flessen, en dan variëren zowel de kwaliteit als de ervan afgeleide prijs aanzienlijk. Ofwel werkt men naar een constante, hoge kwaliteit en dan schommelt het productievolume binnen zeer brede grenzen. Bij de eerste methode geven minder goede jaren ook minder goede flessen. Wil men de tweede beleidsoptie volgen, dan is streng snoeien van de planten nodig, evenals een zeer strenge selectie van de oogst: rot en groen gaan er onverbiddelijk uit, zodat alleen wat ideaal rijp is in de gistkuipen komt. Er komen dan minder flessen van, maar de kwaliteit is veel beter, ook in slechte jaren.

De constante-kwaliteitsoptie is minder commercieel: de handel krijgt niet het verwachte aantal flessen, en in de slechtere jaren ligt de prijs nauwelijks lager. Het is een optie die geschikt is voor relatief kleine, maar hoogwaardige châteaus met een trouwe cliënteel van kenners. Dat is het geval bij Château Raymond-Lafon en zijn wonderlijke eigenaar-stichter Pierre Meslier. Raymond-Lafon wordt dan ook niet verdeeld via de gigantische bordeaux-kanalen van de place (de Bordelese wijnmarkt), maar via een met het château verbonden netwerk van handelaars die rechtstreeks aan hun klanten-verbruikers verkopen.

Een bijkomende reden om zich nu voor sauternes te interesseren, is de afwezigheid van enige speculatieve prijsdruk in deze sector. De prijzen van sauternes staan al tien jaar stil. “Het is maar goed dat alles, machines en wijngaarden zijn afgeschreven, want investeren is met deze prijzen niet mogelijk”, zegt Eric Monneret, de assistent van de familie, die onlangs in Brussel een en ander kwam uitleggen.

De Raymond-Lafon-wijn gaat voor drie jaar op vat (de 1994 is vorig jaar september gebotteld), maar vooral: de druiven worden altijd geplukt met minstens 19 potentiële graden. Dat betekent een zoetgehalte van 19 keren 17 g suiker per liter, of 323 g. Om dergelijke, bijna monsterachtige zoetgehaltes te halen, is edelrot, de fameuze Botrytis Cinera een conditio sine qua non. Meslier streeft niet naar concentratie door overrijpheid (smaken van gedroogde rozijnen en verbrande suiker), maar wel naar juist gerijpte en door edelrot geconcentreerde druiven. Dan concentreert de edelschimmel niet alleen de suiker maar ook de zuren, en dat is het geheim van Raymond-Lafon: een door fijn zuur gebalanceerde zoetheid. Daarmee zijn de wijnen te vergelijken met de grote Trockenbeerenausleses uit de Rheingau of de Mosel.

De Meslier-norm van de 19 potentiële graden is zeer streng: het gemiddeld rendement is 8 tot 9 hectoliter per hectare, of nauwelijks 20.000 flessen van 18 hectaren. Alle grote rode-bordeauxkastelen doen minstens 5 tot 6 maal meer. Daarbij komt dat dit rendement ook nog erg kan variëren: in het rampenjaar 1991 haalden maar 6000 flessen de norm. Ook 1992 en 1993 waren ellendige jaren.

Het jaar 1994, dat nu verkocht wordt, is een goede instap-Lafond: wat eenvoudig van constructie, maar wel met 119 g restsuiker per liter, en met de karakteristieke fijne zuren. Groot is de 1995 (komt in september 1999): neus van heel fijne witte rozijnen, een smaak met iets overrijpheid en kandij, maar weer mooi opgetild door een fijn kantwerk van zuur. Een absolute revelatie is 1996: gave neus van witte perzik, heel breed met finesse in de onderbouw: perfect zuivere, briljante lange smaak. Beschikbaar in september 1999, maar zal tot ver in de volgende eeuw verbeteren. (Prijs: ± 2000 fr. per fles.)

Invoer: Wijnhandel van Dinter, Rotem-Dilsen, Tel. (089) 75.46.95. Allwines, Klein-Sinaai, Tel. (09) 346.58.85. Firma Remy Werbrouck, Izegem, Tel. (051) 30.01.47. Taveirne, Deinze Tel. (09) 380.12.33.

HERWIG VAN HOVE