Warme aardetinten en extra aandacht voor de lichtinval. Zowel de bewoner als de interieurarchitekt van dit pand verloren duidelijk hun hart in Midden-Amerika.

PIET SWIMBERGHEFOTO’S : JAN VERLINDE

De heer des huizes, Alain Timmermans, is mode-agent en avonturier. Hij reisde van oost naar west en klaarde de meest uiteenlopende klussen. Ooit was hij vertegenwoordiger, nachtwaker, portier en barman. Daarna zette hij een danstent op in de romp van een oude aak waarmee hij over Belgische waterwegen voer. De tocht leidde van Luik, waarvan hij afkomstig is, via Namen naar de hoofdstad. Daarna zakte hij af naar Vlaanderen, op zoek naar een frivole ankerplaats, liefst een studentenstad. Hij meerde aan in Gent : “De leukste stad van België : vertederend oud en verfrissend jong, gezellig en levendig. In tegenstelling tot Brugge, voor de architektuurpurist een hemels decor, maar een zeer burgerlijke stad. Je loopt daar nog vrouwen met een bontjas tegen het lijf, stel je voor ! Dat stoot me tegen de borst. En Brussel haat ik nu, omdat er zoveel moois verknoeid is. Bovendien leeft er in Gent een belangrijke Latijns-Amerikaanse gemeenschap. Die stad is kosmopolitischer dan je zou vermoeden. Bovendien zijn de vreemdelingen beter geïntegreerd dan in Brussel. “

Met zijn dansboot beleefde Timmermans in de Arteveldestad een leuke tijd. Tot een nieuwe diskoteek geopend werd en zijn tent naar de vaantjes ging. Hij verkocht het schip en begon een modezaak. Dat was in 1982. “Ik zocht m’n spullen bij de Londense avant-garde-ontwerpers en bracht trendy merken naar ons land zoals Boy en Pink Soda. Ik verkocht ook ontwerpen van Malcolm McLaren en Vivienne Westwood, de ouders van de punkmode. Zo kwam ik in de modewereld terecht. ” Thans leidt Alain samen met Anne Fobe het agentschap Konga en verdeelt onder meer de merken Diapositive, Hunza en Assets.

Tien jaar geleden begon Alain Timmermans ook de wereld te verkennen en reisde vele malen naar Midden-Amerika. Hij heeft zijn hart verpand aan Mexico, Guatemala en Costa Rica, “waar de kleuren zo mooi zijn en de mensen geen vastgeroeste mentaliteit hebben”. Zijn woning is doordrongen van die vreemde wereld en weerspiegelt zijn nomadenziel. Je voelt dat zijn verbeelding over een ander kontinent zweeft. Toch woont hij in een gewoon rijhuis in een grijze straat nabij het Gentse Sint-Pietersstation. Het pand werd in 1985 grondig verbouwd door architekt William Lievens. Hij haalde er het oude trappehuis uit, dat erg somber was. In de plaats kwam een enorme opening in het dak en een metalen doorkijktrap, zodat er veel licht naar beneden valt. De trap werd ter plaatse vervaardigd. Het gaat om simpele industriële treden gelast op een profiel. Het is geen kindvriendelijke trap, maar dat was ook geen vereiste.

Het nieuwe trappehuis zorgt voor een verrassend spektakel. Op elke verdieping werd één zijmuur vervangen door een enorme glazen wand. Je wordt overal gekonfronteerd met boeiende doorzichten. Beneden werd ook een zijgang van de voordeur naar de keuken uitgewist en vervangen door twee platen van matglas. Daardoor werd de woonkamer aanzienlijk breder. Op de muren werd een extra dikke laag pleister aangebracht om een rechthoekig grondplan te verkrijgen.

Dat zijn de meest essentiële ingrepen van de architekt. Voor de rest is er aan het huis weinig veranderd. De niveaus, zijmuren, plafonds en zelfs de schouwen zijn bewaard. De marmeren schouwboezems in sobere art-decostijl passen uitstekend in het moderne kader.

De verbouwing gebeurde in opdracht van de vorige eigenaar. Toen Alain erin trok, was het interieur erg koeltjes en steriel. Buiten witte muren en grijze linoleum viel er geen spatje kleur te bekennen. Timmermans koos voor een heropsmuk met een levendig palet. Het resultaat is biezonder bevallig en gezellig. Hij deed een beroep op binnenhuisarchitekt Jan Vandendorpe die net als hij lang vertoefde in vreemde landen. Vandendorpe woonde ooit in Mexico en Guatemala waar hij onder meer politieke muurschilderingen heeft geborsteld. In ons land begon hij zijn carrière met de dekoratie van de Gentse trendy sauna Aqua-Azul.

Jan voelde precies de wensen aan van Timmermans. De wijze waarop Vandendorpe die strakke architektuur heeft aangepakt, is verrassend. Hij sprong kwistig om met de verfkwast. Op de enorme muur van de woonkamer werd een groen vlak geverfd, net een schilderij, waarop een enorme ovalen lamp hangt. Deze lichtbron lijkt op een Afrikaans wapenschild, door Jan ontworpen en vervaardigd uit staal en genaaide stukken zeemleder. Er schijnt een eterisch licht door dat in de kamer een geheimzinnige sfeer schept. De overige wanden zijn ruw geborsteld met dikke kwastvegen in gele tonen. In de woonkamer heeft Jan de kachel verstopt onder een lijvige kast van staalplaat. De ideale camouflage voor zo’n onding.

De zitkamer op één hoog is uitermate sober van lijn. Behalve enkele gemakkelijke fauteuils, meegebracht uit Barcelona, staat er vrijwel niets. De badkamer is een ode aan verre landen. Vandendorpe heeft de muren ruw gelaten. Er zit alleen een laagje kalk op, gekleurd met wat gebrande sienna. Rondom loopt er een geboetseerde fries met voluten, aangebracht in de natte kalk. Een charmant detail.

Ook de verlichting is perfekt : een doorprikte blikken koekjestrommel. Vandendorpe houdt van pretentieloze materialen en wordt gefascineerd door de vindingrijkheid van ambachtslui uit de derde wereld. Met wegwerpprullen knutselen ze de fraaiste dingen in elkaar. Ook de wastafel van gelaste staalbuizen is eigen werk. De antieke ladenkast komt uit het kabinet van een tandarts. Terwijl Jan Vandendorpe zich over alle wanden en plafonds ontfermde, zocht Alain Timmermans het meubilair bij elkaar : “Het gaat om niets speciaals. Ik heb het allemaal in de loop van de jaren bijeengesprokkeld. De meeste dingen heb ik in het buitenland gevonden, zoals de kelims uit Turkije. Er komt vrij weinig uit ons land. Zo werk ik ook voor mijn modekollekties : ik zoek wat je niet overal te zien krijgt. Dat is een manier van vooruitkomen. Ik wil niet stilstaan en me binden aan één trend of stijl. Mensen die nooit veranderen, vind ik niet boeiend. Trouwens, ik zal hier ook niet mijn hele leven slijten. Ik kan geen tien jaar in hetzelfde huis wonen. Daarom koop ik geen woning. Maar in Gent blijven, doe ik waarschijnlijk wel. “

Zicht op de beneden-zitkamer met de vernuftige kachelkast en doorkijk naar de trap. Het schilderij is van binnenhuisarchitekt Jan Vandendorpe.

Alain Timmermans (r.) en Jan Vandendorpe, die ook de Afrikaans geïnspireerde lichtbronontwierp.

Zitkamer op de eerste verdieping : warme aankleding verzacht de uiterst sobere architektuur.

De eenvoudige badkamer is een ode aan de derde wereld. Doorprikte koekjestrommels doen dienstals lamp.