Een dubbele kubus aan de rand van het bos. Zo omschrijft architect Marc Corbiau dit huis. Het is een strak ontwerp met een voorkeur voor ruwe materialen.

Het is een schitterende plek. Het is een van die zeldzame plaatsen even buiten de stad die dicht aankruipen tegen een bos met majestueuze beuken. Bovendien is het er een beetje heuvelachtig, zodat je soms de indruk krijgt haast boven de boomtoppen uit te torenen.

De architectuur is het resultaat van uitvoerig overleg tussen de klant en Marc Corbiau, die dit werk als een van de hoogtepunten uit zijn carrière beschouwt.

De twee mannen bleken een voorliefde voor zuivere lijnen en vormen te delen. Het resultaat van die passie staat nu letterlijk als een huis en verrast door ongekunsteldheid. Dit blijkt al bij de eerste kennismaking. De eerste indruk is er een van stevig materiaal, in dit geval eenkleurig en slechts licht gepolijst beton. Die robuuste indruk wordt nog versterkt doordat er amper twee openingen zijn aangebracht in de voorgevel met vier haaks op elkaar staande vlakken. Behalve de voordeur is dat een lange horizontale sleuf, die het keukenraam blijkt te zijn.

Aan de andere zijde van het huis, de boskant, verbluft het ruimtelijke spel van de architect bij het zien van de overlapping tussen twee rechthoekige vormen. Samen leveren ze één grote binnenruimte op, met een indrukwekkend uitzicht door verscheidene forse glaspartijen.

“Ik wilde de magie van deze omgeving zoveel mogelijk het huis laten binnenstromen”, aldus Marc Corbiau. “De magie van het loofbos met zijn kolossale bomen. Met de twee kubussen kon ik het pand zo samenstellen dat het licht overal diep naar binnen kon stralen.”

De binneninrichting bevestigt de indruk van buiten. De strengheid regeert. “De bouwmeester had duidelijke, minimalistische wensen, alsof hij wilde bewijzen dat decoratieve franje overbodig is. Twee jaar lang hebben we eraan gewerkt, almaar zoekend naar meer zuiverheid, meer puurheid, om tot slot alleen nog de essentie over te houden.”

“Zo wilde de klant geen imposante hal”, geeft de architect als voorbeeld. De hal is inderdaad tot een minimum teruggebracht en bestaat uit een ruimte van slechts een paar vierkante meter, de bezoeker wordt er wel vergast op een kunstwerk van Gilbert & George.

De ingetogenheid duurt niet lang. Voorbij de hal valt onmiddellijk op hoe ruim de woning is en hoe overweldigend het bos aanwezig is. De natuur stort zich naar binnen door een torenhoog raam. Een mooi en vrij bescheiden detail is de stapel houtblokken in een uitsparing die even hoog is als de open haard. Buiten bomen, binnen hout. Dit alles wordt aangevuld door een werk van Ed Ruscha, een van de zorgvuldig uitgekozen schilderijen die in het huis hangen.

De ruimte waarin we ons bevinden, is woonkamer, eetgedeelte en keuken tegelijk en wordt ’s avonds gesierd door een fraai lichtspel. Verscheidene meubelen trekken de aandacht, zoals de krukken van Christian Liaigre, de stoelen van Alvar Aalto, de fauteuil van Charles en Ray Eames en de lage tafels van Jules Wabbes. Afgezien van deze collectiestukken is het meubilair helemaal op maat ontworpen, zoals de centrale vaste keukenbar, de tafel in het eetgedeelte en de banken in de woonkamer.

ZWEMMEN IN ABSTRACTIE

Bij wijze van verdieping is er een soort doorsnede aangebracht met boekenwanden die de bezoeker naar de slaapkamer leiden. “Boeken voor het slapen gaan,” aldus Marc Corbiau.

Achter een open deur doemt vervolgens de badkamer op, een kruising tussen eenvoud en essentie. Het beton van de badkuip en het wastafelblad straalt je tegemoet. In de weerschijn van dat glanzende grijs komt het bekende kunstwerk van Wim Delvoye, een van zijn röntgenkussen, des te mooier uit.

Ook de hoofdslaapkamer staat in het teken van minimalisme. Het bed verdwijnt haast in het niet bij een levendig schilderij van Pia Fries. Aan de andere kant staat de Egg Chair van Arne Jacobsen naar het overweldigende groen gekeerd dat fraai wordt omlijst door twee grote ramen. “Nog meer kunst heeft hier geen zin. De natuur is al een levend schilderij op zich”, vindt Marc Corbiau. Deze eenheid met de natuur dringt tot in het diepst van het huis door. Een raam van duizelingwekkende hoogte kijkt neer op de heer des huizes wanneer hij in zijn zwembad onvermoeibaar baantjes trekt. Sportgek als hij is, heeft de eigenaar zwarte strepen op de blauwe bodem laten aanbrengen, net als in de wedstrijdbaden. De grote klok boven het stille water meet de tijden van de zwemmer in een abstract geheel van geborsteld beton.

Tekst en foto’s Jean-Pierre Gabriel