Komt er een nieuw meubelstuk binnen, dan wordt het niet ingepast, maar verandert het hele interieur. Als een regisseur met een zwak voor drama ordent Laurence Kriegel haar loft en interieurwinkel in New York.

New York is het zenuwcentrum waar nieuwe impulsen uit architectuur, interieur, grafische vormgeving, mode en beeldende kunst door elkaar knisperen. Een niet aflatende stroom van vormgevers en ontwerpers zorgt er voor een unieke mengelmoes van trends en hypes. New York geeft die creatievelingen ook alle kansen. Geen wonder dat veel jongeren erheen trekken om er hun kans te wagen. If you can make it there, you can make it anywhere, zong Frank Sinatra 23 jaar geleden al.

Zo belandde ook Laurence Kriegel in de wereldstad. Ze is van Franse origine, maar in Engeland geboren. Ze begon als styliste, maar intussen is ze een bekende en veelgevraagde interieurarchitecte én de eigenaar van Intérieurs. Zes jaar geleden startte ze die zaak met haar businesspartner Francine Gardner. Toen nog in SoHo, maar wegens groot succes verhuisden ze onlangs naar Tribeca, de hotspot van het moment, de wijk raakt in sneltreinvaart vol met nieuwe antiquairs, galeries voor hedendaagse kunst, modeboetieks en trendy interieurzaken.

Net als haar eigen loft is de winkel voor Laurence een oase van rust te midden van de chaotische Big Apple. En die weldadige rust levert zij ook aan anderen, via haar interieuradviezen en productontwerpen. “Als mensen bij mij in de winkel binnenkomen, zie je hoe ze zich ontspannen en tot rust komen. De verzameling van meubelen, accessoires, textiel en materialen heeft een soort gemoedelijkheid die afstraalt op de bezoekers”, meent Laurence. “Ze nemen alles in zich op, snuiven de sfeer, strijken met hun vingers over meubelen. Er wordt echt contact gemaakt, ik noem dat soul connection. Anders dan in de meer trendy winkels gaat het bij Intérieurs over natuurlijkheid, comfort, persoonlijkheid en eenvoud. Kortom, de menselijke aspecten. Hoewel velen de revival van de jaren vijftig en zestig prachtig vinden, spreken meubelen uit die perioden toch een andere taal. Hun uitstraling is meer gebaseerd op : ‘Koop me, want ik ben trendy’.”

Als interieurarchitect is Laurence Kriegel autodidact. Van haar vele reizen door Zuid-Frankrijk en haar zoektochten op het platteland bracht ze unieke antieke stukken mee naar New York. Maar ook oriëntaalse invloeden kenmerken haar typische stijl.

De laatste jaren verkoopt ze, behalve werk van jonge Franse designers, ook een eigen meubelcollectie. The Tribeca collection 2002 heet het gamma, dat ze onlangs presenteerde tijdens de jaarlijkse International Furniture Fair (IFF) in New York. Laurence weet menig hart te veroveren met haar Tribeca-collectie, meubelen uitgevoerd in combinaties van eik, bamboe, iroko, staal en leer. Die meubelen mixt ze voor ’totaalinterieurs’ met antiek uit het Verre Oosten of uit Europa en weet aan die mix nog hedendaags minimalisme toe te voegen. Zo creëert ze contrasten (maar ook harmonie) tussen koel en warm, ruw en verfijnd, organisch en industrieel.

Laurence : “Als je modernisme op een nieuwe manier wilt brengen, dan moet je risico’s durven te nemen en veel mensen hebben onze hulp nodig om hun eigen verbeelding vooruit te sturen.”

LK slaat toe

We treffen haar enkele dagen voor de start van de IFF. De vele afspraken en de organisatie van haar eigen meubellijn zorgen ervoor dat het een drukte van jewelste is bij Intérieurs. Maar Laurence lost dit ‘kleine probleem’ in een handomdraai op en vol enthousiasme neemt ze tijd voor ons. In haar loft nodigt ze ons uit om alvast door te lopen naar de living. Daar stelt ze zich op in het midden van de ruimte en maakt een simpele draai van 360 graden. In één blik neemt ze de hele situatie in ogenschouw en gaat dan energiek aan de slag. Verschuift meubelen van links naar rechts en arrangeert nieuwe combinaties. Het geheel, maar ook de styling van elk individueel element wordt tot in het kleinste detail goed bekeken. Ze is uniek in het combineren van individuele meubelstukken, want ‘symmetrie’ is een woord dat ze niet kent.

Een goede vriendin, Soraya, staat haar even ter zijde en krijgt de opdracht de boekenkast opnieuw in te richten. Maar in de tijd dat Soraya nog maar een blik werpt op de kast heeft Laurence alweer zelf alles in handen, als een ‘zesarmige Sjiva’ herschikt ze de inhoud van de kast en beziet het resultaat goedkeurend. Soraya laat ze in verstomming achter, ‘ The Master of Mise en Scène’ heeft weer toegeslagen. Het verbaast ons dat ze niet, net als de zwarte filmheld Zorro, haar initiaal LK achterlaat.

Ze verhuisde een tijd geleden met haar twee kinderen, Maxence en Margaux, naar deze nieuwe loft in Tribeca, omdat ze in haar vorige op het drukke Broadway te veel had van de New Yorkse drukte. De nieuwe plek is een negentiende-eeuws, industrieel gebouw dat door een projectontwikkelaar tot een verzameling van lofts werd gerestaureerd. De beschikbare oppervlakte van ongeveer tweehonderd vierkante meter was precies wat Laurence voor ogen had.

Laurence : “Op het moment dat ik de loft kocht waren de historische en authentieke elementen helaas grotendeels verdwenen. De bakstenen muren waren bepleisterd en ik kon nog nét de eiken plafondbalken behouden. Anders zou het écht een American loft zijn geworden : netjes en clean. In New York schijnen die perfect gepolierde ruimten beter in de markt te liggen dan de authentieke originele lofts. New Yorkers willen wel een loft, maar die mag er niet te oud uitzien. Het woord ‘loft’ vinden ze eigenlijk al authentiek genoeg”, grapt ze.

De loft is een samenvoeging van twee ruimten, een aan de straatkant en een aan de achterkant, waardoor er één grote open vlakte ontstond. Het gedeelte aan de straatkant wordt bewoond door Maxence en Margaux, een immense industriële schuifdeur sluit Laurences wereld af. Het is trouwens een van de weinige deuren in de woning. Laurence houdt van ruimtelijkheid, openheid en beweeglijkheid. Maar ook van comfort, persoonlijkheid en charme. Belangrijke elementen die ze in elk project laat terugkeren, of het nu voor zichzelf is of voor cliënten. “Voor mijzelf had ik geen tijd voor grote verbouwingen. Ik hou ervan om een situatie aan te treffen en die dan opnieuw te arrangeren en te regisseren. Daar ben ik heel sterk in en ik hou dan ook strak de regie aan, net als een theatermaker. Zeker ’s avonds met alleen kaarslicht en schemerlampen aan verandert de loft helemaal in een theater.”

Dat gevoel wordt nog versterkt door de plaatsing van de meubelen en accessoires : non-conformistisch en niet aan regels gebonden. De grote sofa met rolkussens, een ontwerp van haarzelf, is in de totale ruimte gecombineerd met een ontwerp in dieppaarse stof van de Franse ontwerper YvesHalard. De twee industriële studiolampen en het grote werk van Kate Sheperd staan of hangen gemoedelijk als medeacteurs in het totaal. De tafelset Arche en stoelen Vento van de Franse ontwerper Henry Becq staan schijnbaar plompverloren naast de door Laurence ontworpen boekenkast, als figuranten die wachten op hun volgende scène. “Het is ook zo, niets heeft bij mij een vaste plaats. Elke maand en soms elke week gooi ik de hele boel weer om. Als er een nieuw meubel binnenkomt, dan wordt hij niet ingepast, maar wordt het totale interieur op een andere wijze samengesteld. Dingen worden verschoven tot nieuwe combinaties ontstaan.”

“De natuurlijke sfeer met warme kleuren en materialen maakt het mogelijk de vele metamorfosen makkelijk te realiseren. Ik benut echt elke kans om te onderzoeken en te experimenteren, en elke plek krijgt de aandacht die ze verdient.” n

Tekst Marc Heldens

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content