Alex woont in Antwerpen, Grete in Hamburg. Ondanks de lange afstand wordt hun band met de dag steviger. Ze weten nu al : ooit komen daar kindjes van.

Fictieve namen beschermen de privacy.

Zij

Ik was al een dik jaar alleen en voelde me daar prima bij. Met een wat moeizame relatie van acht jaar achter de rug, snakte ik niet direct naar een nieuw liefdesavontuur. Toch vond een maffe collega het nodig me te pushen. Ze zeurde de oren van mijn kop : ‘Je hebt een man nodig.’ Ik repliceerde dat ik geen man hoefde. En mocht er weer een in mijn leven komen, dan was het een absolute voorwaarde dat hij met twee voeten op de grond zou blijven. Op een avond belde die collega me op. Ze woonde een optreden in een Hamburgse club bij en zei dat ik daar onmiddellijk naartoe moest komen. Daar vertelde ze me : ‘Let op de drummer. Dat is de man van je leven.’ Ik dacht : weer zo’n dwaze grap van haar.”

“Op de afterparty kreeg ik al snel in de mot dat die drummer, Alex dus, effectief een man is die niet zweeft, maar niettemin over een gezonde dosis gekte beschikt. Het beviel me hoe hij in het leven staat : sociaal, ad rem, met humor. Omdat ik een heel goed gevoel aan die avond overhield, stond ik erop dat we bij het afscheid onze e-mailadressen uitwisselden.”

“Enkele maanden lang hielden we er een intensieve e-correspondentie op na. Daar genoot ik van. Epistels hebben we toen geschreven. Toen we nog een keer afspraken, in Oostende, is onze romance écht begonnen. Al gauw besloten we elkaar één keer per maand op te zoeken. Van Antwerpen had ik een geromantiseerd beeld. Ik was zestien toen ik boeken van Isaac Singer las, waarin die stad een grote rol speelt. Het is dus bijna een meisjesdroom om, via Alex, ook deel uit te maken van Antwerpen. Het is fijn om met een andere cultuur in aanraking te komen. Alleen heb ik problemen met de manier waarop Belgen zichzelf opsluiten. Al die jaloezieën voor de ramen vind ik beklemmend.”

“Ik zat echt te wachten op onze eerste ruzie. Stel je voor, na een jaar hadden we nog altijd geen woorden gehad. Het was heerlijk om het eens te laten knetteren. Intussen zijn we meesters in het discussiëren geworden. Het is als een pingpongspel : uit onmogelijke hoeken smashen we elkaar de bal toe. Welk probleem er ook rijst, we komen er steevast al pratend uit. Het is verbazingwekkend hoe close we zijn geworden. We kunnen over álles babbelen.”

“We laten elkaar genoeg ruimte, maar als er iets mis is, bellen we elkaar. Dankzij een speciaal abonnement kan ik voor vijf euro per maand ongebreideld naar andere Europese landen telefoneren. Soms hangen we twee uur aan de lijn. Vier dagen is het maximum dat ik zonder zijn stem kan.”

“Na anderhalf jaar begin ik het toch lastig te krijgen met de afstand. Ik zou hem zo graag ’s avonds, na een lange werkdag, naast me op de sofa hebben. Anderzijds, de dagen die we samen doorbrengen, zijn heel intens.”

“In het begin kon ik makkelijk de draad van mijn eigen leven weer opnemen nadat Alex vertrokken was, maar het afscheid wordt steeds pijnlijker en de wens om samen te leven vuriger. Mochten we ooit woelige tijden beleven, dan zullen we hard voor onze relatie vechten. Precies omdat het niet eenvoudig was om iets op te bouwen.”

Hij

Elke dag bevestigt dat Grete mijn soulmate is. Het begon als een sprookje : Belgian boy meets German girl. Ik had nooit verwacht dat dit me zou overkomen. Ik heb immers geen goed voorbeeld gehad thuis : ik kom uit een gebroken gezin. Bij onze eerste ontmoeting, na een concert, heb ik vijf uur lang met Grete gedanst, ondanks mijn platvoeten.”

“Ik zat in de uitloop van mijn vorige relatie. Mijn toenmalig lief en ik woonden nog wel samen, maar eigenlijk was er niets meer tussen ons. Ik voelde mijn wereld veranderen toen ik op die dansvloer stond. Hoewel we niet eens gekust hebben die bewuste avond, besefte ik toen dat Grete ervoor verantwoordelijk zou zijn dat ik mijn leven moest herzien. We koesterden, op dat prille moment al, zoveel liefde voor elkaar omdat we wisten dat niets moest. Er was een wederzijds respect.”

“Die liefde tussen Grete en mij wordt enkel sterker. We zijn nuchter genoeg om te weten dat het verlangen naar elkaar de voeding van onze relatie is. Om elkaar te kunnen zien, moeten we een afstand overbruggen. We bewegen continu, ook in ons hoofd. Drie weken keihard werken en dan één vrije week samen : dat is het ritme waarin we leven. Dat ik om de vier weken hier even weg kan, maakt mij een gelukkig mens. Ik kom altijd herbrond terug. Dat doet mijn hart, mijn ziel én mijn business goed.”

“In een latrelatie heb je tijd om al eens de dingen op een rijtje te zetten. Ik ben gaan beseffen hoe belangrijk het is tijd voor jezelf te organiseren. Het soms alleen zijn heeft me bijvoorbeeld over het einde met mijn vorige relatie, die zes jaar standhield, geholpen. Ik heb ervoor kunnen zorgen dat die wonde niet is gaan etteren.”

“Een latrelatie brengt rust. Ik heb mijn eigen ding en Grete al evenzeer. Onze beroepen – muzikant en vroedvrouw – maken het onderhouden van relaties moeilijk omdat beide eisen dat je constant stand-by bent. We begrijpen daardoor elkaars drive.”

“Een relatie moet groeien. We zien wel hoe het evolueert. We hebben nog zeventig jaar voor ons. Wat vaststaat : de afstand garandeerde een ideale start. Het lijkt me niet verstandig meteen te gaan samenhokken. Als je je eigen leven blijft leiden, creëer je een steviger basis dan wanneer je onmiddellijk volledig op je partner gaat steunen.”

“Ooit stichten we een gezin. Een stabiel gezin, want Grete heeft, net als ik, een vader die ze zelden of nooit zag in haar jeugd. We maken stilaan plannen voor volgend jaar. In principe is Grete dan klaar met haar huidige baan. Dat zou haar de kans geven om bij me in te trekken. En nog eens vijf jaar verder zie ik ons misschien naar het buitenland verkassen.”

“In januari heb ik een maand lang met Grete in haar studiootje geleefd : een goeie test. Voor het eerst hadden we enkele discussies. Je moet léren problemen maken. Ook bij moeilijkheden zijn we communicatief, zo weet ik nu. Vermits we een andere moedertaal hebben, zijn we getraind in het duidelijk zijn.”

Liefde is een werkwoord. In een veertiendaagse reeks brengen wij verslag uit over dit work in progress.

Door Peter Van Dyck Illustratie Sanny Winters