Sofie Stroeken van modeboetiek Tast trekt met vrienden de keuken in om samen een modieus gekleurd etentje te bereiden.

Ik weet wat lekker is, maar dat ook klaarmaken is niet mijn sterkste kant”, zegt Sofie Stroeken lachend en een beetje verlegen. Deze tekortkoming wordt gemaskeerd door een gezonde dosis praktische en emotionele intelligentie. Voor etentjes thuis heeft ze namelijk een vaste kern hulpjes: goede vrienden die weten dat ze zelf de handen uit de mouwen moeten steken wanneer Sofie inviteert.

Sofie woont in een met smaak heringericht arbeidershuisje en heeft een open keukentje in het verlengde van de twee vertrekken op het gelijkvloers. Het bescheiden kookatelier geeft uit op een tuintje van postzegelformaat en een grasperk dat minstens een half jaar geen maaier heeft gezien. Sofie heeft andere en belangrijkere zaken aan haar hoofd, zoals haar winkel Tast (Anspachlaan 118, Brussel) en het plannen van haar volgende verre reis. Eigenlijk stond Venezuela op het programma maar de modderstromen deden haar van richting veranderen en nu gaat zij naar Australiƫ. Sofie is een echte escapist, die het heerlijk vindt om alles achter te laten en in verre landen, in andere settings, nieuwe culturen op te snuiven. De kick van het reizen is niet weten waar je belandt. Stille getuigen van haar nomadenbestaan sieren de vertrekken van haar huis. Bedelschalen van Birmaanse monniken, zakjes voor de bruidschat uit India, zijden sarongs uit Cambodja, Afrikaanse vruchtbaarheidsbeeldjes en nog veel meer reisschatten maken van haar living een etnisch museum in miniatuur. Sofie is sociologe van opleiding, werkte vijf jaar bij een kledingsagent, gaf haar job op en trok met een Amerikaanse globetrotter gedurende zes maanden op de ligfiets door Aziƫ. In Birma zag zij hoe kinderen gedwongen werden om wegen aan te leggen, in Mandalay, een stad waar veel drugsgeld wordt witgewassen, wist zij niet hoe snel zij moest wegkomen en in New Delhi raakte zij met de ligfiets verstrikt in de mensenmassa.

Zo ver weg van huis kan je vrij filosoferen over je toekomst: eigenlijk wilde Sofie sociaal verantwoorde ecologische producten op de markt brengen. Daar is zij niet in geslaagd: het werd Tast, een conceptwinkel met een mix van exclusieve modemerken ( Joseph, Atsuro Tayama, Indivi, Anvers, Barbara Bui), sieraden ( Maria Calderara, Nadine Wijnants) en experimentele kunst. Sofie Stroeken voelt tendensen en mensen spontaan aan en legt verbanden. Zo komt het dat zij eigenlijk lifestyle verkoopt.

Voor het etentje heeft Sofie vier vrienden gevraagd. Zelf houdt ze zich bezig met de esthetische kant, vriendin Gerda Van Hoye krijgt de culinaire leiding. Zij heeft gedurende drie jaar koksopleiding gevolgd aan de avondschool, met de bedoeling om in de horeca verder te gaan. Misschien komt haar opleiding binnenkort van pas: Gerda gaf namelijk haar ontslag op de firma waar zij 13 jaar werkte en vertrekt binnenkort met haar vriend Bart naar Spanje om daar een nieuw leven te beginnen. Gerda kookt wel meer bij vrienden. Als keukenchef weet zij beginners te motiveren.

Sofie en Gerda gaan ’s ochtends op pad om de ingrediĆ«nten voor het geplande etentje in te slaan. Dat doen zij te voet vanuit de winkel. Eerste halte is de CrĆØmerie de Linkebeek. In de prachtige kaaswinkel wordt geitenkaas aangekocht, in de aanpalende groentewinkel schaft Gerda zich een zak vol kervel aan. De buurt rond de St.-Katelijneplein is de buik van Brussel: je kan er op loopafstand alles vinden waarvan een lekkerbek droomt. De twee kopen zalm in de viswinkel La Mer du Nord en een mengeling van wilde paddestoelen in het stalletje van Champigros. De verkoopster waarschuwt dat het raadzaam is om de haartjes van de voet van de stekelzwam te krabben. Sofie stopt even voor de wildwinkel van Mathijs Van Gaever. “Eigenlijk ben ik geen consequente vegetariĆ«r”, zegt ze. “Wild vind ik lekker en in een spaghetti hoort ook vlees.” In het begin van de Vlaanderenstraat is Pasta D’Oro Del Barone gevestigd. Achter in het atelier kneden machines het deeg. In de winkel staan manden vol verse pasta. “Hier koop je de beste pesto van Brussel”, zegt Gerda. Het wordt geen pesto maar zwarte deegwaren en mozzarella di bufalo.

De laatste halte is Het Witte Gras. Deze bijzondere bloemenwinkel levert de tafeldecoratie. Het wordt een ’transformatieboeket’, dat van aanzicht verandert wanneer de tulpen uitgroeien. Sofie vroeg om kleur en dat kreeg ze: rode rozen, rode gerbera’s en rode tulpen. Om volume te geven zijn er decoratieve artisjokken. Bepakt en bezakt gaan de meisjes terug naar de winkel.

Door Tast heeft Sofie Brussel leren waarderen. Voor haar is de buurt rond de Ancienne Belgique en de Dansaertstraat als een gezellig dorp waar iedereen elkaar kent. De wijnen worden per auto opgehaald in een winkeltje in de Marollen. Bij Wine-Not wachten eigenaars Olivier Petitfils en Pascal Courel met proefglaasjes in aanslag. Olivier is een wijnboer uit de Languedoc-Roussillon. Pascal houdt zich bezig met de wijnwinkel en de wijnbar die opvallen door hun oprechte eenvoud. De keuze gaat naar een CuvĆ©e des Conti, chĆ¢teau Tour des Gendres ’98, een droge Bergerac die bij het voorgerecht geschonken zal worden (290 fr.). Als rode wijn gaat er een CuvĆ©e Moura Lympany, CĆ“te du Roussillon Villages over de toog. De fruitige wijn, waar de bescheiden aanwezigheid van hout voor rondheid zorgt, is een echte charmeur (295 fr.).

Thuis dragen Gerda en Sofie de inkopen naar de keuken. De zakken zijn nog niet geleegd of er wordt aan de deur gebeld. Koen en zijn Parijse vriendin Diana, en Bart, de vriend van Gerda, komen binnen en lopen door naar de keuken. Het is niet de eerste keer dat er samen wordt gekokkereld: vorig jaar is het gezelschap op vakantie naar Spanje geweest. Daar werd de hele dag gekookt en iedereen is wel 5 kg bijgekomen.

Gerda weet wat haar te doen staat: zij begint met de uitleg van het menu. Dan neemt iedereen een taak op zich en het werk kan beginnen. Sofie snijdt de hoedjes van de kerstomaatjes en moet plots denken aan een reis naar Zanzibar en het verhaal over het eten van hersentjes uit de schedel van gescalpeerde aapjes. Koen rilt ervan: hij kan al geen kalfshersens door de keel krijgen. Bart zorgt ervoor dat niemand dorst heeft, ruimt op en doet de afwas. Hij was vijf jaar klank- en lichttechnieker in de Beursschouwburg, maakte weken van 80 uur en vond dat het tijd was om uit de donkere doos te stappen. Hij gaf zijn ontslag en bereidt de reis naar Spanje voor die hij binnenkort met Gerda zal maken. Diana maakt de paddestoelen schoon en snijdt zich in de vingers. Zij komt uit de commerciĆ«le sector en werkt in hetzelfde bedrijf als Koen. Uit de telefonische werkcontacten tussen Brussel en Parijs ontstond een relatie. Koen heeft nog geen concrete ontsnappingsplannen: momenteel wordt zijn leven verlicht door de reisjes naar Parijs, en als materieel doel heeft hij zich de aankoop van een nieuwe motor in het vooruitzicht gesteld. Sofie steekt rondjes uit het brood. “Duwen en draaien”, zegt Koen, terwijl Gerda van achter het fornuis een oogje in het zeil houdt.

Voor Sofie is het tijd om de eettafel in orde te maken. Bij de keuze van de decoratie liet zij zich inspireren door tendensen in de mode: warme en koele kleuren, paars, rood, oudroze, accenten van oranje, ijstinten. Als stof voor het tafelkleed en de servetten werd organza gekozen in de vrolijke kleuren oranje en lila. “Het bord moet een duim van de rand staan”, zegt Gerda. Ondertussen blinkt Koen de champagneglazen op.

Om 18.45 u. zijn de voorbereidingen voor het eten achter de rug en is de tafel gedekt. Nu gaat Sofie zich nog even opfrissen en snel iets feestelijks aantrekken. Als kleding koos zij ontwerpen van Anouk Robyn en een trui van Stills. Het materiaal is katoen waarin inox werd verwerkt. Als iedereen bijeen is rond de tafel, schenkt Bart de MĆ©thode Champenoise uit, steekt Sofie wierrook en kaarsjes aan en zet Gerda de geitenkaasjes in de oven. De kaarsvlammetjes flakkeren, de wijnbelletjes borrelen en de glazen worden geheven. Het feest kan beginnen.

Pieter van Doveren / Foto’s Tony Le Duc

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content