Ze zijn met zeven. Ze zijn verschillend maar compatibel. Hoe makkelijk en vanzelfsprekend ze een ‘groep vriendinnen’ werden, zo moeilijk hebben ze het om over die vriendschap te spreken. Bang om ze te banaliseren.

S andra, Veronique, Lieve, Nancy, Linde, Anja en Fabienne zijn vandaag wat katerig : laat op stap geweest gisteren. Toen ze eindelijk in bed lagen (bij een kennis in één grote kamer, twee in een tweepersoonsbed, de rest op luchtmatrassen) hebben ze nog een stuk in de nacht liggen praten, tot de een na de ander uitviel en insliep. Nu, zondag elf uur, zitten ze aan een laat ontbijt. Een luidruchtige bende die gisterochtend uit Gent vertrok voor een weekend Antwerpen. Ze samen interviewen is niet makkelijk. Het is een drukte van belang en bovendien : wat valt er eigenlijk te zeggen ? Ze hebben een hechte band, zeer zeker, maar dat valt moeilijk in woorden te vatten. Maar omdat we het hen vragen…

Zeven vrouwen, de jongste is 34, de oudste veertig. Sandra is gynaecologe, Veronique heeft een restaurant, Lieve is fotografe, Nancy maatschappelijk werkster, Linde beeldhouwster, Anja lerares en Fabienne is voorlopig in loopbaanonderbreking. Ze hebben elk twee of drie kinderen, samen hebben ze er zeventien.

“We kennen elkaar nog niet zo vreselijk lang. Het is niet zo dat we jeugdvriendinnen of klasgenootjes waren.”

“Een groepje van drie wel : Sandra, Linde en Veronique kennen elkaar al van op school, toen ze vijftien waren.”

“Het groeide spontaan aan en toen we met ons zevenen waren, hebben we beslist dat er niemand meer bij kon. Het is nu al zo’n gedoe om iedereen bijeen te krijgen.”

“Om een of andere mysterieuze reden is het zo precies goed, een juiste combinatie.”

“We hebben elkaar vooral via onze mannen leren kennen, die waren allang met elkaar bevriend. Maar onze band is veel hechter geworden toen we kinderen kregen. De meesten van ons waren rond dezelfde periode zwanger. Tijdens ons bevallingsverlof gingen we bij elkaar taart eten. Met de baby in de MaxiCosy gezellig op visite.”

“Op feestjes troepten wij ook altijd samen, stonden we te babbelen in de keuken.”

“Op een keer opperde een van ons om een avond met ons zevenen iets te doen. Een etentje of zo.”

“Na een tijdje kregen we het idee om een weekend samen weg te gaan. Wij vrouwen alleen, zonder man of kinderen. Het is intussen een traditie geworden : om de zes weken een etentje, één keer per jaar een weekend.”

“Eigenlijk is dat te weinig.”

“We kijken er altijd naar uit. We maken veel plezier, we lachen ongelooflijk veel.”

“Maar er wordt ook vaak gehuild. Gisteren waren we nog geen half uur onderweg of de eerste tranen vloeiden al.”

“Dat kan omdat iedereen zich op zijn gemak voelt in deze groep. We zijn allemaal verschillend, hebben totaal andere bezigheden en beroepen. En toch zijn we zeer compatibel. We behoren tot dezelfde generatie, zitten in dezelfde situatie : we combineren allemaal een gezin en een job, we hebben dezelfde problemen. We hebben zoveel gemeenschappelijks dat we geen uitgebreide uitleg moeten geven omdat het zo herkenbaar is. Daardoor kunnen we ons uitstekend inleven in elkaars situatie. Op de een of andere manier zijn we soulmates.”

“In het begin praatten we vaak over onze kindjes en bijbehorende zaken als ’s nachts opstaan. Automatisch evolueerde het naar een ander soort thema’s.”

“Niet dat kinderen verboden terrein zijn : alles wat in ons hoofd opkomt, is bespreekbaar.”

“In de groep kan iedereen zichzelf zijn en álles zeggen. We zijn allemaal eerlijk en open. We praten elkaar niet naar de mond, we zijn ook kritisch.”

“Maar niemand hoeft zich bedreigd te voelen. Niemand valt iemand aan, iedereen kan op iedereen rekenen. We zijn er voor elkaar.”

“Dit is een veilige omgeving, een veilig nest en we willen allemaal het beste voor elkaar.”

“En iedereen heeft het wel eens moeilijk. Elk van ons is wel eens down geweest, en dan is het goed dat deze groep er is om op terug te vallen. Wij beleven echt heel intense momenten samen.”

“We maken het onszelf ook niet makkelijk : we willen een carrière, een goede relatie, een sociaal leven en dan willen we er nog uitzien ook. Dat is soms te veel gevraagd.”

“We leven allemaal heel intens, we zien elkaar graag. Daarom zijn er veel emoties.”

“En daarom zijn wij soms ook werkelijk door het dolle heen. Dan halen we acrobatische toeren uit of zitten we te gieren op het trottoir.”

“Puur stoom afblazen.”

“Ik beschouw ons toch vooral als een babbelgezelschap. Waar we zijn, doet er niet toe, als we maar samen zijn.”

“Maakt niet uit of we in Amsterdam, in Dendermonde of Maastricht zitten.”

“Een gesprek met deze vrouwen is heel anders dan met één vriendin. Er zijn zoveel verschillende meningen, dat alles gerelativeerd wordt. En tegelijk is het opbouwend en interessant.”

“Vaak zijn dat diepe gesprekken, van het soort dat je niet voor mogelijk houdt in een groep.”

“Alles zeer intiem en we garanderen elkaar discretie. Het is niet zo dat we naar huis gaan en onze man vertellen wat er allemaal gezegd is, het blijft tussen ons.”

“Natuurlijk praten we ook wel eens over seks. Ja, zelfs op restaurant. We trekken ons niks aan van wat men van ons denkt.”

“Zouden we het vertellen als we een slippertje maken ?”

“We praten er wel over, theoretisch toch. Misschien heeft het zich nog nooit voorgedaan bij een van ons.”

“Nee, wij maken geen slippertjes !”

“Ik zie het wel zitten, om met deze madammen oud te worden. We fantaseren er soms over om een gebouw met zeven appartementen te kopen, voor ons en voor onze mannen.”

“Als die er dan nog zijn !”

“Elk koppel een eigen woonst, maar we delen een chauffeur en een verpleegster en dergelijke.”

“Het lijkt mij makkelijker tussen vrouwen ouder te worden. Als je tegen een man klaagt over het feit dat je lichamelijk verandert, dan wordt dat een beetje genegeerd. Vrouwen begrijpen dat beter, die zitten in hetzelfde schuitje.”

“Als ik vraag : ‘Zie ik er nu echt al veertig uit ?’ Dan zeggen ze heel eerlijk : ‘Ja.’ Een man zou dat niet doen.”

“Gelukkig hebben we allemaal een man die ons steunt en die ons ‘clubje’ goed vindt. Mijn man is altijd blij als ik blij thuiskom. Sommige van onze mannen zijn misschien wel een tikje jaloers op wat wij samen hebben. Zij hebben dat ook al geprobeerd, maar dat werd geen succes.”

“Ik ben vooral blij met de vriendschap en de energie die daaruit voortkomt. We kikkeren er telkens weer van op. Na zo’n bijeenkomst zijn we als herboren. De batterijen zijn weer opgeladen en we gaan gesterkt terug naar huis.”

“Dat geldt voor ons alle zeven. Niemand van ons wil een bijeenkomst missen.”

“Het is echt volop genieten. Op een weekend als dit verwennen we onszelf. Lekker eten, lekker drinken, lekker kletsten.”

“En in onderbroek champagne drinken op de rand van ons bed.” n

Tekst Griet Schrauwen l Foto Lieve Blancquaert

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content