Het interieur van modeontwerpster Lieve Van Gorp is noch modieus, noch trendy. Het heeft iets van een literair kabinet met een zuiderse, mysterieuze sfeer.

Van alle Antwerpse modetenoren heeft Lieve Van Gorp misschien wel het meest authentieke interieur. Het is niet voyant of modieus, maar op een subtiele wijze vrij artistiek van decoratie en stoffering. De architectuur is rustig en verfijnd, een zegen voor de fotograaf die hier intieme interieurschilderijtjes op de gevoelige plaat kan leggen. Het is een woning met een dankbare architectuur omdat het licht niet overal vandaan komt. Dat heb je meer bij oude huizen waarin niet van elke zonnestraal wordt geprofiteerd en waar de duisternis nog een kans krijgt. Bovendien koos Lieve Van Gorp voor een warme aankleding die nogal bohémien is van inspiratie.

Het is een woning die je evengoed zou kunnen situeren in een ouderwetse buurt van Barcelona of Milaan. Of misschien wel van Buenos Aires waar veel riante herenhuizen uit de 19de eeuw zijn bewaard. De antieke spiegelbol die in het midden van het plafond van de woonkamer hangt, komt trouwens uit een oude danstent uit het land van de tango. Met een beetje fantasie snuif je hier de sfeer op van een zuiderse grootstad en waan je je in het interieur van een schrijver. Al staan er daarvoor misschien nog te weinig boeken in de leuke bibliotheek. Zeker is wel dat de woning iets literairs uitstraalt en dat het interieur niet meteen doet denken aan een modeontwerpster.

Toch legt Lieve Van Gorp hier een stukje van haar ziel bloot, want ze heeft iets met ouderwetse interieurs en oude objecten. Het pand op zich is al een antiquiteit. Het werd vermoedelijk net na 1830 gebouwd in een soort biedermeierstijl. Het plafond verraadt dat de ontwerper na de bloei van de voordien heersende, strakke empirestijl naar meer versiering snakte. “Het is zeer mooi bewaard en gepatineerd. Maar dat geldt ook voor de oude plankenvloeren en de schitterende vensters met oud glas”, vertelt Lieve Van Gorp enthousiast. Ze begrijpt niet waarom dergelijke panden in de Antwerpse binnenstad worden gesloopt. Zelf liet ze het gebouw zachtjes opknappen. “Er werd niets grondig verbouwd. Architect Lou Janssen tekende alleen een metalen draaitrap en een moderne keuken, en zorgde voor een prachtig dakterras. Zo kan ik extra genieten van de oude wintertuin waarin de keuken zit.”

Zo’n ouderwetse wintertuinen van hout en glas worden zeldzaam. Althans bij ons, want in Parijs worden ze zorgvuldig hersteld. Hier worden ze bij grondige renovaties steevast afgebroken en vervangen door zielloze constructies van plastic of aluminium. De wintertuin van Lieve Van Gorp past evenwel helemaal bij de stijl van haar woning. Ook het interieur ervan bleef grotendeels bewaard, met onder meer een lambrisering geschilderd in houtimitatie.

Lieve Van Gorp geniet van elk detail van haar huis, van de motieven op de plafonds tot de sluitingen van deuren en ramen. Ze groeide immers op tussen de antiquiteiten: “Mijn moeder collectioneert ze. Zelfs onze vakanties stonden in het teken van haar verzamelwoede.” Dat heeft Lieve niet enkel gevormd, maar ook verrijkt in de ruimste zin van het woord: in haar interieur ontdekken we enkele heel fraaie oude stukken. Het boeiendste is ongetwijfeld het buffet in notelaar dat naast de schouw staat. Het gaat om een zeldzaam renaissancemeubel uit Lyon. Deze stad met zijn vele Italiaanse inwoners was destijds Frankrijks poort naar Italië en dat verklaart waarom er meubelen werden gemaakt in Italiaanse stijl, waarvan deze kast een puik voorbeeld is. Het meubel is stukken ouder dan al de rest van het interieur, maar past perfect in de context omdat het niet te pronk staat. De buffetkast wordt gewoon gebruikt en dat is de beste manier om met oudheden om te gaan.

Boven de kast hangt een kleine collectie achterglasschilderijen, ook églomisés genoemd. Deze prachtige stukjes volkskunst zijn diep van kleur en mysterieus van uitstraling: precies waar Lieve Van Gorp van houdt.

Niet alleen de oudheden op zich, ook de verschillende combinaties zijn spannend. Zoals het samengaan van het deftige, klassieke meubilair met de ’tangobal’ of met de met metaalplaat beslagen Syrische stoelen aan de lange tafel. Die oude kleermakerstafel kreeg trouwens een mooie plaats midden in de woonkamer. “Het is hier toch in de eerste plaats een leefwoning, niet een tentoonstellingsinterieur”, zegt Lieve Van Gorp. “Maar ik hou er wel van om mijn eigen omgeving vorm te geven. Ik kan me moeilijk inbeelden dat creatieve mensen hun interieur door iemand anders laten inrichten. Om kleding te ontwerpen ga ik een beetje te werk als een architect, omdat ik dan echt iets construeer, maar in het interieur ben ik eerder een stilist die decoreert.”

Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde