De geboorte van een van de mooiste parfumflacons was een moeilijke bevalling. Maar al die moeite loonde : ‘Angel’ werd een hit en viert meer dan tien jaar succes met een speciale editie. Wij namen een kijkje in de glasfabriek.

:: Etoile Mystique (30 ml parfum : 360 euro), uitgegeven op 9300 stuks, met gegraveerde nummering en echtheids- certificaat.

Heel het project begon met het ontwerp van de ster”, vertelt Vera Strübi, directeur van de parfums Thierry Mugler. “Het is het handelskenmerk van Mugler.” Naar het schijnt heeft de voormalige couturier ze zelfs op zijn lichaam laten tatoeëren. Mugler tekende zelf de flacon van zijn eerste parfum : een ster in hemelsblauw, zwaar glas. “Daar begonnen de problemen al : niemand had ooit zo’n grillige vorm van dergelijk dik glas gemaakt.” Maar Mugler hield voet bij stuk en was niet van zijn concept af te brengen. Strübi stelde het project aan alle glasmakers voor, maar alleen Brosse wou de uitdaging aangaan. Dit familiebedrijf bestaat al meer dan een eeuw en produceerde vorig jaar vijftien miljoen flesjes voor de grootste namen. Omdat de flacon niet meteen een standaardontwerp was, bouwde de glasmaker een aparte machine voor de productie. Maar ook dan liep het nog niet van een leien dakje. “Ik vergeet het nooit”, zucht Strübi. “Eind mei tekenden we het akkoord en na twee maanden was de flacon nog niet zoals het moest, terwijl de lancering voor september was voorzien.” Wat bleek ? Telkens wanneer er naar een ander vuur werd overgeschakeld, liep het fout. “Temperatuur is een essentieel probleem in een glasblazerij. Uiteindelijk bleek de luchtstroom van een bepaald raam de schuldige te zijn, dus metselde men het gewoon dicht. En de productie haalde op het nippertje de deadline van de lancering.”

Bezwete mannen

Ondertussen zijn we ruim tien jaar en evenveel gelimiteerde edities verder. Elk jaar brengt Mugler een nieuw ontwerp uit van de beroemde ster, om trouwe fans en verzamelaars te belonen. We gingen de productie bekijken van de tiende uitgave, Etoile Mystique, een technologisch hoogstandje dat voor de eerste keer van paars, gepolijst kristal werd gemaakt.

In een onooglijk dorpje op twee uur rijden van Parijs stopt de bus voor een poort met een enorme bel. “Dat is om de arbeiders te roepen”, legt onze gids uit. “Bijna iedereen uit de buurt werkt in de fabriek : de mannen in de glasblazerij, de vrouwen bij de afwerking.”

De fabriek zelf lijkt wel een filmscène : grote ovens met bezwete mannen eromheen, gesis en stoom ontsnappen uit pompende machines en vormen een dampend rookgordijn waarin de gids even verdwijnt. Een knal zet een bunsenbrander in gang en een flacon in brand. “De productie van deze fles verloopt semi-manueel”, brult de gids boven het lawaai uit. “En dat maakt elk stuk uniek.” Een monster van een machine laat een druppel roodgloeiende brij vallen in een mal, die een stoere vent in een onderlijfje met een tang oppikt, in de vlam houdt en even omdraait om de glasmassa te verdelen. Terwijl de fles op een sokkel ronddraait, krijgt ze opnieuw een vuurstroom te verwerken. Uit het vuur komt een groene, gloeiende ster te-voorschijn, die in enkele seconden hemelsblauw wordt bij het afkoelen.

Ook de speciale editie volgt hetzelfde procédé. Alleen komt de stervorm er niet groen, maar gloeiend oranje uit en verkleurt ze naar dieppaars. De mislukte exemplaren gaan in een kruiwagen, en ik moet me inhouden om niet enthousiast te beginnen graaien, als ‘ Sjakie in de chocoladefabriek’. Net op tijd waarschuwt de gids dat de flacons kunnen stukspringen als je ze aanraakt. Ze worden vermalen en opnieuw bij de basisstof van de dieppaarse kunstwerkjes gevoegd.

Kritische ogen

Een magazijn verder gebeurt de manuele afwerking, en ook hier weer lijken het scènes uit de vorige eeuw : vrouwen met witte kapjes op zitten aan grote stenen slijpschijven minutenlang alle facetten van minuscule dopjes bij te vijlen, te polijsten en op te blinken. Vandaar gaat het naar de afwas, waar alles wordt schoongeborsteld, gespoeld en drooggewreven. Een tocht op een band onder een luchtoven warmt de flacon terug op, zodat alle interne processen worden afgesloten en er later geen stukjes meer afspringen. De band komt uit in een andere zaal, waar witte handschoenen en kritische ogen de flesjes wikken en wegen, alle dimensies opmeten en ingeven in een computer om het productieproces te volgen en eventueel bij te sturen. Pas wanneer ze perfect bevonden zijn, mogen ze in de kartonnen dozen, klaar voor hun reis in de wereld.

Nu ik besef hoeveel werk er aan te pas komt, zweer ik – tot wanhoop van mijn huisgenoten – nooit nog een lege fles weg te gooien. Met deze hoeft dat ook niet, want Mugler installeerde als enige merk een bron in de parfumerie, om je flacon te laten bijvullen.

Tekst Sofie Albrecht