Laat ik, om te beginnen, de namen van mijn grootouders nog eens neerschrijven : Suzanne Van-Herp en Julien Vanlerberghe. Het is belangrijk om je voorouders af en toe in herinnering te brengen of ze op andere manieren te eren. In dat opzicht ben ik een aanhanger van de Afrikaanse vooroudercultus, meer dan van de westerse gewoonte om de doden ergens weg te moffelen en er in een brede boog omheen te wandelen op weg naar het koopcentrum.

Over Julien Vanlerberghe en Suzanne Van-Herp valt op het internet niet veel soeps meer aan te treffen, behalve verwijzingen naar gelijknamigen die met de echte Julien en de echte Suzanne weinig te maken hebben. Zo is er een Julien Vanlerberghe van wie ik online le profil professionnel kan bekijken mocht ik daar zin in hebben. Ik bekijk niet graag professionele profielen, en al helemaal niet als ze in het Frans opgesteld zijn. Ook is er een garage Julien Vanlerberghe, in Fournes en Weppes. Daarheen rijden zou allicht leiden tot wat al eens genoemd wordt : een kale kermis.

Suzanne Van Herp zat dan weer op school in Delft, proberen de sociale media mij wijs te maken, terwijl ik mij zeer wel herinner dat de echte werd grootgebracht in Gullegem. Oh spookwegen van het internet, dat je geliefde voorouders wil vervangen door nieuwbakken spare parts van de mensheid. Er is zelfs een Suzanne Van Herp met Aziatische trekken die fan is van The Brutal Bastards. Als ‘activiteiten’ vulde zij Boksen en Brandweer in. Zou het gek zijn daar een vriendschapsverzoek naar te versturen, gewoon om een naamgenoot te vriend te hebben die voor de rest geen gelijkenis vertoont met mijn Suzanne dan dat het een mens is van het vrouwelijk geslacht met twee ogen, een ruggengraat, nagelriemen en een aantal verzuchtingen van het hart ?

De enige echte Julien en Suzanne zijn weg, besef ik, en terug zullen zij niet meer komen zelfs niet in mijn dromen, om mij een bedkruik aan te reiken of sussende woorden. Zij leefden in andere tijden en zagen over hun huizen vliegtuigen scheren van zowel de Duitsers als van de geallieerden. Zij hadden zorgen die betrekking hadden op keldergaten en steenkolen. Op mijn beurt heb ik zorgen waarvan zij zich maar moeilijk een voorstelling konden maken, zoals de opwarming van de aarde en het verschijnsel van de dronken bomen. Sommige dingen, zoals de oorlog in de Oekraïne, lijken dan weer het logische vervolg te zijn van de dingen die zij gekend hebben, na een uitbundig lange pauze.

Ik zou daar met hen eens over willen praten, maar de oorlogen van mensen zijn voor hen nu futiliteiten, zoals honderd jaar vanuit hun perspectief herleid is tot een oogwenk. Vreemd verschijnsel, even te leven en je water te maken tussen twee eeuwigheden dood zijn. Wat mij nog het meest verbaast, is het contrast tussen de kortstondigheid van het leven en de gedetailleerdheid waarmee het uitgewerkt is. Cumuluswolken, roodlippige vleermuisvissen of de West-Vlaming die vijftig uur op de Piratenboot heeft gezeten : wie bedenkt nu zulke dingen, zonder diepere betekenis ?

Vaak ontgaat die betekenis mij echter en dan zit ik in de waan van de dag opgesloten. Om de tijd te doden, verzamel ik spreuken en gevleugelde woorden, zoals anderen vlinders op fluwelen kussentjes prikken. “Geluk is verdriet dat even uitrust”, schijnt bijvoorbeeld Brigitte Bardot gezegd te hebben, met een diepgang waarvan je vermoedt dat ze die ergens geleend zal hebben. Verschrijvingen en feitelijke misslagen die je doen belanden in een andere wereld, daar houd ik ook van, zoals de ‘woedende douchecrème’ die ik onlangs aantrof op een verpakking.

Voorts, voornamelijk ten tijde van mijn verjaardag, denk ik weleens aan het feit dat er elke dag meer mensen in de wereld jonger zijn dan ik en minder mensen ouder.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders

Vreemd verschijnsel, even te leven en je water te maken tussen twee eeuwigheden dood zijn

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content