Antiek van inspiratie en met een knipoog naar het surrealisme : de flat van antiquair-decorateur Franck Delmarcelle in de Parijse Marais vestigde zijn faam als ‘interieur-herkneder’.

:: De flat van Franck Delmarcelle (vlakbij het Musée Picasso) kan worden bezocht naar aanleiding van een tentoonstelling van hedendaagse interieurschilderijen, op 10, 11 en 12 december, vrijdag en zaterdag van 14 tot 20 u., zondag van 15 tot 20 u., rue Charlot 25 in 75003 Paris. Info : +33 6 66 92 75 77 of +33 1 42 71 3711.

Ooit was de uit het Noord-Franse Arras afkomstige Franck Delmarcelle een bekend antiquair-decorateur in Brussel. Zijn rijk uitgedoste interieur verscheen in tal van binnen- en buitenlandse magazines, zelfs in het cultblad bij uitstek, The World of Interiors. Later trok hij naar de Marais in Parijs waar hij in een rustige en pittoreske buurt, rue de Poitou 40, begon met een nieuwe zaak, Et Caetera, die een heel apart publiek aanspreekt. Ondertussen restaureerde hij in Picardië een stemmige boerderij met vakwerk (zie Weekend Knack van 14 novenber 2001) en recentelijk een kleine flat vlakbij zijn zaak. “We wonen dus de helft van de week in Picardië, ver weg op het platteland, en komen dan naar hier, in het volle centrum van Parijs, om weer in een dorp te vertoeven. Want dit is een stille buurt met een dorpse sfeer : iedereen kent iedereen, de mensen gaan eten op dezelfde adresjes en bezoeken dezelfde winkels. Ik heb trouwens veel klanten in de buurt. Er zijn ook heel wat mooie interieurs, blijkbaar hechten veel mensen hier belang aan hun woning. Voor hen ben ik hun ‘dorpsantiquair’. Een titel die ik met plezier draag !”

Sinds kort bewoont Franck Delmarcelle dus een flat in een typisch zeventiende-eeuws gebouw. “Maar toen ik er voor het eerst binnenstapte zag je helemaal niet dat deze ruimte in een oud gebouw zat. Integendeel. Het was net een flatje uit een banale hlm (habitation à loyer modéré, een soort sociale woning), met een laminaatparketje, verlaagde plafonds, gyprocwanden en veel karton. Ik heb er alles meteen uitgegooid, tot op de naakte vloeren, wanden en plafonds, om opnieuw te kunnen beginnen.”

Het was nochtans niet vanzelfsprekend om de ruimte her in te richten, de totale oppervlakte bedraagt amper 48 vierkante meter. “Maar toen ik hier binnenkwam, zag ik meteen wat er mogelijk was,” aldus een zelfverzekerde Franck Delmarcelle. “Het doel was natuurlijk om er iets gezelligs, handigs en met karakter van te maken. Ik wou vooral vermijden dat dit een muurkast zou worden, zoals wel meer kleine Parijse flats zijn.”

Niet rationeel

Heeft Franck deze flat dan anders aangepakt dan een doorsnee-interieurarchitect zou doen ? “Ik denk wel dat ik zoiets anders benader dan gewone, geschoolde ontwerpers. Ik deed hier ingrepen waaraan zij niet zouden durven denken of die ze gewoon fout vinden. Feit is ook dat de meeste ontwerpers zichzelf tot slaaf maken door altijd hun creatieve stempel te willen doordrukken. Daar gaat het voor mij niet om. Ik verander weinig aan een bestaande ruimte en heb hier de gegeven volumes, de verhoudingen, de slijtage en ook de lichtinval gerespecteerd. Wat een interieurarchitect bijvoorbeeld nooit zou doen is de keuken middenin de ruimte als een afgesloten vertrek plaatsen. Hij zou er een open keuken van maken. En ook de eetkamer over twee ruimtes verdelen, is een beetje vreemd. Maar nu heb je het gevoel dat zelfs de binnenmuren oud zijn, terwijl dat niet zo is.” Volgens Franck denken veel interieurarchitecten te rationeel. “En enerzijds durven ze wat lelijk is niet camoufleren, maar ze verstoppen wel van alles achter platen,” merkt hij terecht op.

Appartement de commodité

Zijn belangstelling voor oude gebouwen schenkt hem heel wat inspiratie bij het herinrichten van een woning. “Deze flat is geïnspireerd op een appartement de commodité uit de zeventiende en achttiende eeuw, toen de woning bestond uit verschillende van die petits appartements, woonblokjes met aan elkaar ‘gelijmde’ vertrekken zonder gangen. Ook hier kleeft alles aan elkaar, van de keuken en de eetkamer met zithoek, tot de slaapkamer.” Zelfs het interieur van een groot herenhuis werd destijds opgebouwd uit een veelheid van kleine appartementen met hoofdkamers en daarnaast antichambres die de intimiteit versterken. Voor Franck Delmarcelle gaat het bij het teruggrijpen naar voorbeelden uit het verleden om meer dan nostalgie alleen. “Het is soms een praktische kwestie, zo’n indeling is gewoon handig. Je hebt kleine ruimtes, maar laat niet alles open zoals in een loft. Door ze op te delen vergroot je de ruimte, er ontstaan meerdere vertrekken met een eigen sfeer en lichtinval.” Aan dat laatste hecht hij heel veel belang. “Licht is iets mysterieus, dat merk je trouwens goed in schilderijen waarin licht en schaduw essentieel zijn. Ik hou niet zo van kunstlicht en verkies natuurlijk licht dat overal op weerkaatst. Objecten en wanden spelen daarbij een rol, ze reflecteren het licht. En ook een oude, vergane spiegel leent zich daar uitstekend toe. Als je het licht op die manier ‘cultiveert’, haal je er meer uit. Hier is er geen natuur te zien, en toch merk je welk seizoen het is, aan het licht dat binnenvalt.”

Verschraald

Hoewel er vrij veel te zien is, koos Franck niet voor een overladen interieur. De meeste muren en vloeren zijn kaal en het kleurenpalet is redelijk verschraald en landelijk. “Ik hou niet van te opulente decors”, zegt hij. “Er hoeven voor mij geen kunstwerken aan alle muren. En toch heb ik het gevoel dat ik in het interieur van een oud schilderij vertoef. Mijn eigen flat beschouw ik geenszins als een museum, maar ik bezoek wel heel graag van die ‘huismusea’, woningen die ooit door kunstverzamelaars of kunstenaars werden geconcipieerd. Die zijn bijna altijd boeiend.” Franck houdt er ook van omdat het interieurs zijn die de gewone bourgeoissfeer overstijgen. Dat geldt uiteraard ook voor deze flat vol ongewone trouvailles, die voor een lichtjes surrealistische sfeer zorgen.

De flat van Franck Delmarcelle is pas gerealiseerd en kent nu al een enorm succes. “Sinds ik hier wat mensen heb uitgenodigd, wil iedereen komen kijken en doen meer en meer mensen op mij een beroep om hun flat in te richten. Dat is erg leuk. Ik heb die winkel nu al jaren en verkocht altijd meubels en objecten, maar daar bleef het bij. Nu zien ze dat die stijl een perfect woondecor is, en dat slaat enorm aan.”

Tekst Piet Swimberghe I Foto’s Jan Verlinde