De tuinmeubelen zijn naar de kelder verhuisd, de geraniums naar hun winterverblijf op de overloop verbannen. Het terras is desolaat leeg, op straat worden de chrysanten in potten al een beetje roestig aan de randjes. Alles beter dan die malle halloweenpompoenen, accessoires van een door de commercie uit de US of A geïmporteerde feestdag en terecht tot soep verwerkt.

Laat het duidelijk zijn, november – door de (half)zachte sector uitgeroepen tot de maand van de spiritualiteit – doet mijn hart niet opspringen van vreugde. Van huize uit heb ik namelijk geen ziertje aanleg voor het spirituele, wat eens te meer pijnlijk duidelijk werd toen ik het boek Afscheid nemen met je hart van de Nederlandse Gijsje Teunissen in handen kreeg. Gijsje, uitvaartregelaar van beroep, werd in 2007 verkozen tot ritueel begeleidster van het jaar. Door welke instantie is niet meteen duidelijk, maar ik ben de laatste om die titel te betwisten : als er een Miss Aardbei is en een Zuivelprinses, waarom dan ook geen Miss Uitvaart ? Voor iemand die uit roeping en misschien ook wel een beetje om den brode mensen naar de overkant helpt, kijkt mevrouw Teunissen op de foto in de aanbiedingsbrochure van de uitgeverij ronduit blij, met de blik iets opwaarts gericht, als ontwaarde zij een schitterend licht aan de einder.

“Er is meer dan koffie met cake”, jubelt Gijsje ter promotie van haar boek, dat een bloemlezing brengt van bijzondere uitvaarten die ze in haar rijke carrière begeleidde. Nu is er inderdaad veel te zeggen voor een gepersonaliseerd afscheid van een geliefde. We zijn allemaal wel eens naar een begrafenis of crematie geweest waar de voorganger van dienst het ene voze cliché aan het andere reeg, wegens gebrekkig gesouffleerd door de nabestaanden. Maar het kan ook anders. “Pas als je de keuzes kent, kun je kiezen”, is één van Gijsjes opbeurende motto’s, en het is waar : in het uitvaartwezen zijn de mogelijkheden tegenwoordig schier onbeperkt. Opgebaard worden op graszoden in je eigen tuin, of in je favoriete uitgaanstenue, compleet met cowboylaarzen, gecremeerd worden in een kartonnen doos of zogenaamde Zachte Kist, een omhulsel van vilt, hooi en stro. Er worden bellen geblazen, ballonnen opgelaten, er komen trommels en klankschalen aan te pas, en kunstschilder Piet werd in zijn eigen jeep naar het crematorium gereden. Scheelt meteen ook een slok op een borrel qua transportkosten.

Lifestyle tot in het graf, als het ware, omdat “de uitvaart de spiegel is van het leven dat geleefd is”. Of nog “omdat doodgaan eigenlijk, hoe vervelend het ook klinkt, doodgewoon is ; dat het doodgewoon is dat iemand doodgaat”. Ik zweer het, als iemand het waagt om naast mijn appelsienkist zulke voze klap te verkopen, dan krijgen ze met een zeer vervelende dode te maken. Ik kom terug als klopgeest, gegarandeerd. Nu, een mens heeft niet te kiezen, maar de pijp uitgaan met een glas cava in de ene hand en een borrelhapje in de andere, onder het motto ‘laat maar schuiven’, lijkt me geen slecht idee. Kent u dat liedje uit de musical Cabaret, over Elsie, ten onder gegaan aan een liederlijk leven ? She was the happiest corpse I’ve ever seen, zingt Liza Minelli. Wel, doe mij maar hetzelfde, om uit een andere film te citeren.

Linda Asselbergs