De eerste Amerikaanse proeve van de Hongkong actie-expert John Woo, ?Hard Target”, ging roemloos ten onder. Woo zat toen inderdaad opgezadeld met Jean-Claude Vandamme een fataal struikelblok voor iedereen die een film probeert te maken die niet ridicuul is. Voor zijn tweede Hollywoodproductie beschikte Woo over John Travolta en Christian Slater, met andere woorden : echte acteurs die zijn dolzinnige comic-strip een noodzakelijke air van geloofwaardigheid kunnen geven.

Travolta is een heerlijke schurk in de non-stop actiekanjer ?Broken Arrow”. Je moet hem zien genieten als hij voor ’t eerst eigenhandig iemand doodt en zich oprecht afvraagt wat nu precies de big deal is waar iedereen hem altijd over gesproken had. Travolta is Vic Deakins, een militaire piloot die met twee atoomkernkoppen aan de haal gaat en een fors losgeld eist in ruil voor het niet van de kaart vegen van een paar Amerikaanse steden. Slater speelt met jongensachtige branie de jonge bombardementspiloot die het kwaad opzet van zijn ex-mentor probeert te verijdelen, en een handje toegestoken krijgt van Samantha Mathis, de bewaakster van het natuurreservaat in het zuidwesten waar de dodelijke wapens gedropt werden. Er ontspint zich een strijd op leven en dood om de gestolen atoombommen te recupereren, strijd die zich afspeelt in archetypische Amerikaanse landschappen soms zit je een beetje aan ?North By Northwest” te denken.

?Broken Arrow” werd zeker niet toevallig geschreven door Graham Yost, de scenarist van ?Speed”. Dit keer speelt alles zich niet af op één bus, maar gaat het om een multipele transportshow. Het vertier begint aan boord van een bommenwerper een zwart glimmend tuig dat ?Darth Vader” niet zou misstaan die een strikt geheime proefvlucht uitvoert en eindigt op een razende trein. Tussendoor worden er op, in, boven en onder de meest diverse vehikels allerlei acrobatische kunstjes in hoog tempo geserveerd.

Woo is niet echt geïnteresseerd in de apocalyptische dreiging ; het gestolen atoombomconcept is slechts het hightech alibi waarrond hij zijn woeste actie wikkelt en tot absurde hoogten opzweept. Liefst zonder de toeschouwer enige tijd te laten om zich zorgen te maken over karakterontwikkeling, verhalende logica en continuïteit. De vroegtijdige ondergrondse ontploffing van één van de kernkoppen zorgt voor een van de meest memorabele en (hopelijk) surrealistische speciale effecten van de laatste tijd.