“Moderne vrouwen praten niet over seks, maar doen het”, dat lees ik vandaag in de krant. Het is de mening van een vroegere hoofdredactrice van de Britse Cosmopolitan,Mandi Norwood. Ik vraag me oprecht af waar ze de honderd vrouwen gevonden heeft met wie ze voor dit boek heeft gesproken. Vrouwen die blijkbaar een wild en actief seksleven leiden. Wellicht onder de lezers van haar blad. De mogelijkheid dat er dan wat mis is met hun perceptie van de realiteit is zeer groot. Bladen als Cosmo draaien immers alleen maar om de edele kunst van het verleiden. Status heb je als vrouw alleen als je de alfa-mannetjes achter je aan kunt krijgen.

Maar hoe ziet de werkelijkheid er tegenwoordig uit ? Wat lees en hoor je in iets serieuzere publicaties ? Dat er almaar minder wordt gevrijd. Jonge vrouwen die nog volop met hun carrière bezig zijn, vallen ’s avonds doodmoe in bed. En in het weekend is hun partner de deur uit voor zijn hobby’s. Moeders hebben nauwelijks tijd over voor hun partner, de vader van hun kinderen. De rest van de vrouwen, tussen de veertig en de zestig zeg maar, die al dan niet noodgedwongen alleen door het leven gaan, kunnen alleen maar solo fantaseren rond seks. Tenzij ze op de hoek van de straat gaan staan en de eerste de beste in hun bed trekken.

Als al die vrouwen Cosmo en het boek van Mandi Norwood lezen, moeten ze zich wel bijzonder onaangepast en wereldvreemd voelen. Maar natuurlijk, tegenover de wereldwijze ex-hoofdredactrice van zo’n glamoureus blad is het lastig bekennen dat je eigenlijk ook behoort tot de categorie van mensen die alleen nog maar van seks droomt. U gelooft toch niet dat al die wilde verhalen, die in bladen als Marie-Claire en Cosmopolitan maandelijks wereldwijd worden opgevoerd, authentiek zijn ?

Nee, doffe ellende is het vaak binnen relaties. Want ik heb het nog niet eens gehad over alle vrouwen die botweg weigeren om te vrijen en daartoe allerlei smoesjes bedenken, zoals echte of vermeende gezondheidsproblemen en kleine of grote kinderen die bang zijn om alleen te slapen. Kinderen blijken vaak een handig voorwendsel om de confrontatie te ontlopen.

“Als je eens wist”, zei een lieve man onlangs tegen me, “hoeveel verborgen verdriet er is onder mannen omdat ze constant door hun vrouw worden afgewezen…” Mannen praten daar niet gemakkelijk over. Zeker niet met vrouwen. Nee, ze bijten op hun tanden, houden de schijn op en doen hun plicht. Jarenlang kunnen ze dat volhouden, ze storten zich dan op hun werk of op een andere passie. Tot iets in hen knapt en ze bezwijken voor de verlokkingen elders.

“Ach, het interesseert haar niet, dat vrijen. Ik geloof uiteindelijk dat ze me alleen heeft genomen omdat ik haar zekerheid en status kon geven, omdat ik goed mijn boterham verdien…” Een andere bittere bemerking over een mooie, vitale vrouw, in een soortgelijk verhaal van een veertiger aan het andere eind van Europa.

Het verrassende in dergelijke gesprekken met mannen is dat ze er nooit van uitgaan dat hun vrouw niet meer in hen geïnteresseerd is of dat ze wel eens over het muurtje zou kunnen kijken. Ze voelen zich afgewezen en miskend, maar dat mevrouw elders haar gading zou vinden, dat komt zelfs niet bij hen op.

Als je jong bent, heb je het te druk, als je ouder wordt, is je zin over en als je nog ouder bent, krijg je spijt over zoveel kilte in je leven. Het zit niet goed, het zit vrijwel nooit goed. De romantiek en de passie blijken vaak slechts verre herinneringen. Er mogen nog honderden Mandi Norwoods zijn die beweren dat het één jolige, spannende boel is tussen mannen en vrouwen. Met permissie, ik geloof er niks van.

Natuurlijk is er méér in het leven dan alleen maar dat huid-aan-huidgehannes. Maar een mens moet ook niet te beroerd zijn om toe te geven dat je het vreselijk kunt missen, als het er niet is.

TESSA VERMEIREN