fotograaf

De school, technisch onderwijs, interesseerde me geen bal, ik heb er mijn tijd verprutst en ben daarna gaan werken als monteur in een petrochemisch bedrijf. Na twee weken wist ik : als het dit is voor de rest van mijn leven, dan spring ik nog liever van het dak.

Ik besloot één jaar als arbeider te werken. Veel geld verdienen en sparen, en dan fotografie studeren. Nu heb ik een fantastische job, ik bepaal mijn leven zelf, ik zit nergens aan vast. Wat dat betreft ben ik een ongelooflijke gelukzak.

Vaak weiger ik opdrachten om bij mijn kinderen te zijn. Ik heb een zoontje van vijftien maanden en daarnaast een dochter van zes in co-ouderschap. De week dat ze bij mij is, hoeft ze niet vaak in de naschoolse opvang te blijven. Ik wil er zijn als mijn kinderen opgroeien.

Mijn vader is een fantastische vent, maar ik heb hem weinig gezien, hij was altijd aan het werk. Hij was arbeider, mijn moeder huisvrouw. Ik groeide op in het Waasland, op de grens met Nederland, een streek met veel rare mensen. Types zoals mijn vader : eigenzinnige koppigaards. Ik ? Ik kan niet leven met autoriteit. Als iemand mij zegt wat ik moet doen, dan krakt er iets in mijn hoofd en word ik instinctief opstandig.

Co-ouderschap is niet simpel. Nu zijn we met zijn vieren, volgende week met zijn drieën. Het wisselt wekelijks, het is een eeuwig leerproces. Voor mijn dochter is het moeilijk. Ze leeft in twee werelden. Hier heeft ze een broertje, bij haar mama is ze enig kind en daar krijgt ze álle aandacht. En ik mis mijn dochter als ze er niet is. Dan heb ik nog niet te klagen, ik ken vaders die hun kinderen veel minder zien.

Ik heb toestanden meegemaakt waardoor ik redelijk gehard ben. Een kind verloren. Een voldragen baby, doodgeboren. Sindsdien ga ik ervan uit dat achter elke hoek iemand kan staan die me een gigantische oplawaai geeft. Vijf jaar later hebben we nog een dochtertje gekregen, maar de dood van ons eerste kind had ons geestelijk zo ver uit elkaar gedreven dat we niet meer konden samen-leven.

Magazines zijn mijn grote liefde : modefoto’s en portretten. En soms verdien ik in de reclame in één dag zoveel, dat ik me projecten als een maand Birma kan veroorloven. Voor de tv-reeks Wildcard Myanmar volgde Ramsey Nasr een groep studenten geneeskunde in voormalig Birma. Dat land heeft een kwalijke reputatie, niet alleen op politiek gebied, maar ook inzake medische voorzieningen. De toekomstige artsen verrichtten er voor het eerst veldwerk, en ze kregen het zwaar te verduren. Ze assisteerden vooral bij operaties van kinderen met een gespleten lip.

In Myanmar heeft men geen geld en geen dokters. In België wordt zo’n baby meteen na de geboorte behandeld. Daar is het wachten tot er een ngo langskomt, of een buitenlandse ploeg. Die kinderen die wij filmden waren meestal acht of tien jaar oud, en leidden een erbarmelijk leven. Dat is de keerzijde van het boeddhisme : een gespleten lip is een karmisch gegeven, het gevolg van een misstap in een vorig leven. En daar moeten ze in dit leven voor boeten.

In een half uur tijd is een gespleten lip gesloten. Plastisch chirurgen die in België borstvergrotingen doen, verrichten daar mirakelen : ze helpen dertig kinderen in één dag. In van het ene moment op het andere wordt zo’n kind wél geaccepteerd.

Diego Franssens (38) reisde in het kielzog van een Canvas-televisieploeg naar het gewezen Birma voor ‘Wildcard Myanmar’, dat wekelijks in vijf afleveringen wordt uitgezonden. Zijn foto’s werden verwerkt in het boek ‘In de Gouden Buik van Boeddha’ van Ramsey Nasr, Uitgeverij De Bezige Bij, 24,50 euro. De tentoonstelling van zijn foto’s loopt t/m 3 december 2010 in de kapel van de Grauwzusters, Lange Sint-Annastraat 7, 2000 Antwerpen.

DOOR GRIET SCHRAUWEN – FOTO CHARLIE DE KEERSMAECKER

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content