In deze tweewekelijkse brievencolumn buigen Linda Asselbergs van Weekend Knack en Radio 1-journalist Koen Fillet zich over prangende kwesties.

Koen Fillet/Linda Asselbergs

koen fillet

Ik zou kunnen pleiten dat de ochtend nog een beetje schemerig was, en ik niet geheel wakker. Dat ik met mijn gedachten bij de lekkende kraan zat in het berghok en bij ander klein ongemak. Dat ik aan Afghanistan liep te denken, Darfour, Kyoto, de regeringsvorming. Het zou gelogen zijn. Enkel dat lek en de schemer speelden me waarlijk parten, zo vroeg op de dag laten de wereldproblemen me betrekkelijk koud.

Ik zou kunnen pleiten dat niets zo hard op een grijze Ford Focus lijkt als een andere grijze Ford Focus. Ik was er werkelijk van overtuigd dat het mijn eigen auto was waarmee ik probeerde weg te rijden, geloof me Linda. Maar mijn sleutel paste dus niet. Ook niet bij de tweede poging. Ook niet toen ik naar de andere kant probeerde te draaien – ik twijfel geregeld of het rechts- of linksom moet.

Was ik naar de bakker gereden zoals het hoort, met de fiets, dan was er niks aan de hand geweest. Maar hoe gaat dat op een herfstige ochtend ? Je schenkt jezelf voorafgaand vergiffenis en je kiest voor je gemak. Je rijdt gemotoriseerd naar het eind van de straat. Wat ik al zei : Kyoto laat me betrekkelijk koud, zo vroeg op de dag. Twee lang grof, gesneden alstublieft. En daarna moet ik me dus vijftien meter hebben vergist.

Het besef dat ik met mijn sleutel in iemand anders zijn sleutelgat aan het morrelen was, doet me verstijven. Rondkijken. Betrapt of niet betrapt ? Is er iemand ? Verdomme, er is iemand. Heeft ze het gezien ? Ze heeft het gezien. Is het haar auto ? Nee, gelukkig niet. Uit haar boodschappentas steekt een prei.

Ik probeer zo gewoon mogelijk weg te wandelen, doodgemoedereerd. Nonchalant kijk ik nog even in een etalage, voor ik naar mijn eigen auto stap. Die met de blutsen. Buurman kwam een paar maanden geleden met een iets te ruime bocht onze straat ingereden en is in de flank van mijn geparkeerde auto terechtgekomen. Excuses en zo, hij wou probleemloos de garagekosten betalen. Maar ik heb mijn schouders opgehaald. De deuk zit er nog altijd in. Een auto met blutsen is de ware luxe, Linda. Je hoeft je geen zorgen meer te maken over een kras meer of minder. En ze stelen hem niet.

Sleutel past. Mevrouw met prei loopt door. Ik rij weg. Niks gebeurd.

koenfillet.blogspot.com

Linda asselbergs

Sta mij toe dat ik je streng toespreek, Fillet. Een mens die de 20 kilometer van Brussel uitloopt, maar zich gemotoriseerd naar de bakker begeeft, wat is dat nu voor zever ? Neem een voorbeeld aan ondergetekende die des zondags zorgvuldig een briefje van vijf euro in de achterzak van de loopbroek vouwt en op de terugweg van Nachtegaalpark en Middelheim met een rooie, zwetende kop bij de bakker binnenspringt. Toegegeven, het loopt een tikje onhandig achteraf, die zak met twee tijgertjes, twee keizerkes en twee vloerkes onder de arm, maar het is wel een uitstekend alibi voor dat extra chocoladebroodje bovenop.

Nu, zo’n grote verdienste is die broodloop nu ook weer niet. Ik zou namelijk heel veel doen om niet te hoeven autorijden. Laat ik het zo zeggen : ik heb geen feeling voor auto’s, en dat is beleefd uitgedrukt. Jij morrelt wederrechtelijk aan iemands grijze Ford Focus ? Begrijpelijk, als je zelf met een grijze Ford Focus rijdt. Ik rij met een grijze Ford Fusion (puur toeval, lieve lezers, dit is geen geval van product placement), maar op de parking bij de redactie sta ik geregeld aan Opels en Renaults te morrelen. Omdat voor mij de ene grijze auto even goed is als de andere. En al dat blik zo verrekt hard op elkaar lijkt tegenwoordig. Mocht mij de autorubriek toevertrouwd worden, het zou simpel zijn : een goede auto is Ć©Ć©n die nooit in panne valt en niet te veel zuipt. EĆ©n dringende vraag aan de autoconstructeurs : is gom zo duur tegenwoordig dat er geen lekkere dikke rubberen bumper meer afkan ? Komt geweldig van pas bij het nipt parkeren, je kent dat : doefke van voren, doefke van achteren. En ja, dan schichtig rondspieden of niemand het gezien heeft. Want blik tegen blik, daar komen krassen en burenruzies van. Ooit heb ik van eerlijke schaamte een briefje onder iemands ruitenwisser gestopt, omdat ik vreesde dat zijn nummerplaat er na een close encounter met de mijne enigszins gestresseerd uitzag. Of was dat haar natuurlijke staat ? In elk geval, nooit meer iets van gehoord. Tja, dan wordt een mens vanzelf wat roekelozer, nietwaar. Een auto met blutsen de ware luxe ? Dan heb ik al vaak in weelde gebaad, mijn beste Koen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content