Vakantie is het, de Gentse Feesten hangen over de stad als druilerige regen en de concullega’s zijn gestopt met schrijven om met hun tenen te gaan wroeten in het rulle zand. Tijd voor een opsomming van, zolang de voorraad strekt, dingen die het leven minder giftig maken – als tegenwicht voor het nieuws dat alleen nog bestaat uit wielerkoersen en ratingwaarden, en voor de toiletbril waarvan je pas voelt dat hij plakt als je er al op hebt plaatsgenomen :

1. De radio met lampen en opschriften als USSR – Nürnberg – Milano, die groen oplicht en een minuut moet opwarmen voor de eerste zender krakend doorkomt.

2. De middelgrote hond die naar mij kijkt, geeuwt en dan gaat liggen slapen met z’n kop op z’n poten en die ik zie denken : hij doet maar, de uitslover.

3. Schoenen die al meer dan tien jaar meegaan.

4. Zij, zoals zij zit te lezen.

5. De geur van koffie, inkt en leder.

6. Inkt, opgetrokken in een vulpen met een zuiger.

7. De keuze tussen koningsblauw, nachtschadezwart en sepiakleurig.

8. Het logboek op het internet van een kerel die bevlogen schrijft over inkten die hij in diverse vulpennen heeft uitgeprobeerd op evenzovele papiersoorten.

9. Het kind dat niet naar Mega Mindy wil kijken, maar in het boekje van De Kleine Prins wil voortlezen.

10. Het kind dat het woord romantisch gebruikt, correct en trefzeker.

11. Open scheermessen, kwasten van dashaar en mechanische horloges.

12. Speelgoedjes die je kunt opwinden en die dan onbeholpen over tafel lopen en vuurgensters spuiten.

13. De ringen van Saturnus, gezien door de oude telescoop van mijn vader, met een mengsel van euforie en verbazing.

14. De dieptes van de Orionnevel, waar jonge sterren worden geboren.

15. De uitnodiging van een lezer, die voorstelt om ’s nachts in de polders, in Eggewaartskappelle of all places, te gaan loeren door zijn 46 cm Dobsonspiegelkijker.

16. Diezelfde lezer die schrijft : “Als je dan bijvoorbeeld naar een verre galaxie kijkt, en je beseft dat de lichtdeeltjes die je netvlies raken soms tot een paar honderd miljoen jaar lang onderweg zijn geweest (dus uitgezonden in de tijd nog voor er hier dinosauriërs rondliepen), dan geeft dat het gevoel van haast fysiek contact, niet alleen met een zeer verre plaats, maar ook met een zeer ver verleden.”

17. De melding van je antivirusprogramma : geen bedreigingen.

18. Mijn smartphone, die ik in het café onbeheerd kan achterlaten terwijl ik naar het toilet ga, zo zichtbaar zijn de onbekenden aan de tafel naast mij te vertrouwen.

19. De middelgrote hond, die ’s nachts met een van mijn schoenen in zijn mand blijkt te hebben geslapen.

20. De geur van rozenwater, die mij terugkatapulteert naar de-zon-op-een-beautycase in 1978.

21. De aardwormen op het bedrijfsterrein na een plotse stortbui, met dat ‘zadel’ dat smerig is maar mij op prettige wijze weemoedig kan maken naar verdwenen klaslokalen.

22. Bankbiljetten waarvan ik het bestaan was vergeten, verborgen tussen de bladzijden van een roman.

23. Een kort oogcontact met iemand van de andere sekse, waarin die zweem van verre levens zit vervat.

24. Een liedje dat bij het moment past, en het leven helder maakt als vensterglas.

25. De eerste slok als ik verga van de dorst.

26. Klokken, pH-meters, geigertellers. Alles met een wijzerplaat kortom.

27. De appel in Pac Man, die ik nog net te pakken krijg voor hij weer zwart wordt.

28. Een anekdote van de bibliothecaris, die zegt dat je aan de beduimeldheid van de bladzijden van Het verdriet van België kunt zien tot waar de meeste lezers geraakt zijn.

29. Vijf plichtloze uren, gevuld met een excursie naar het ruige café uit mijn jeugd, dat nu een winkel is waar ze slakkentangen verkopen, citroenschilraspen en slagroomspuitzakken.

30. Zij, die op het terras zit te borduren. In kruisjessteek maakt zij het oogje van een vogel, als onderdeel van een borduurwerk waarop ook zes pandaberen zullen komen en voorts de naam en de geboortedatum van de nieuwe baby – wat kneuterig zou lijken, mochten die duizenden steken niet uitgevoerd worden bij wijze van zeer lieve verwelkoming.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders

In kruisjessteek maakt zij het oogje van een vogel, als onderdeel van een borduurwerk waarop ook zes pandaberen zullen komen