De Parijse couturier Marcel Marongui teert op drie culturen: hij heeft Frans, Sardijns en Zweeds bloed in de aderen stromen. Dat merk je zelfs aan de inrichting van zijn flat.

Piet Swimberghe / Foto’s Isopress/Senepart

Op sommige foto’s heeft Marcel Marongui Zweedse trekken, maar toen wij hem ontmoetten in levende lijve leek hij toch meer ‘de Italiaan uit Zweden’. Zelfs het begrip Italiaan is een beetje relatief, want iedereen die er ooit is geweest, weet dat familienamen die eindigen op -gui doorgaans van Sardijnse afkomst zijn. En van zodra je dat onderwerp aanraakt, neemt Marcel je mee op familiereis door Europa. Zijn vader is half Frans, half Sardijns, zijn moeder Zweeds. Een gedurfde combinatie? “Tja, toch een beetje speciaal. Voor een buitenstaander liggen al die culturen ver uit elkaar, voor mij niet. Vanaf mijn negende jaar ben ik in Zweden opgegroeid. Dat heeft me sterk getekend. Het heeft mijn levensstijl vormgegeven en drukt ook een stempel op mijn werk”, zegt Marcel Marongui over zichzelf. En dat wordt zeker door de Franse modepers beaamd. Van toen hij in 1989 zijn eigen bedrijf opstartte, verwezen journalisten naar die dubbele roots, naar die dualiteit tussen het Scandinavische en het Latijnse. “Wat ik van Zweden overhoud is wellicht die drang om alleen het essentiële te bewaren en al de rest uit te gommen. Ik hou niet van overbodige franjes. Ik wil ook dat zowel een interieur als een kledingstuk functioneel zijn. En toch ben ik niet koel en zakelijk.”

Dat merk je duidelijk aan zijn interieur. Marcel woont in een flat nabij de Place Vendôme, niet ver van zijn winkel in de rue Saint-Honoré. Het is een appartement onder de nok van een vroeg-twintigste-eeuws flatgebouw in Haussmanniaanse stijl. Het is niet groot, maar schenkt wel veel ruimtegevoel doordat de vertrekken in elkaar lopen en uitzicht bieden over de daken van Parijs. Vooral de stijl van de inrichting valt op. Een van de hoekjes, waarbij je kijkt over de eettafel naar een oud Vlaams schilderij, heeft een opvallend noorderse sfeer. Rond de rustieke houten tafel staan Zweedse stoelen die, samen met het donkere schilderij, contrasteren met de blauwgrijze muren. Zo’n schilderachtige kleurschakering hoort thuis in de traditionele Scandinavische decoratiestijl.

Het terras oogt dan weer zuiver mediterraan. ,,Mijn interieur is eerder Zweeds”, erkent Marongui. “Omdat ik erg veel hou van die stijl die toch ook weer niet zo strak is. De Zweden houden van wat versiering, maar op zijn protestants, zonder overdreven opulentie. En meestal ook armer van materialen. De Zweden bootsten altijd Frankrijk en Italië na, maar beschikten niet over dezelfde materiële middelen. Hun meubels zijn bijvoorbeeld van goedkoop hout, maar rijk beschilderd. Dat maakt ze daarom niet minder mooi. Die tegenstelling tussen het Scandinavische en het Latijnse is voor mij een stimulans om creatief te zijn. Maar denk niet dat ik daarom evolueer naar een strak minimalisme. Ik wil een interieur met oude dingen, schilderijen, gravures, noem maar op. Ik wil ‘roots’ in huis. Ik kan niet leven in een interieur dat te minimaal is, dat ontbloot en naakt is.”

Marongui houdt wel van moderne architectuur en zou, indien hij ooit een huis bouwt, kiezen voor de stijl van Richard Neutra, maar hij zou het interieur opvatten als in zijn Parijse flat. “Zoals ik twee culturen in mij verenig, vind ik het ook boeiend om met verschillende stijlen te leven. Ik hou niet van woningen die in één stijl zijn ingericht, of dat nu zuiver achttiende-eeuws is of heel modern. Juist verscheidenheid maakt iets menselijk. Soms heb ik de indruk dat het minimalisme dat zo aanbeden wordt een soort godsdienst dreigt te worden, waartoe je moet behoren en waarbij niets uit de toon mag vallen. Mensen die daarvoor kiezen hebben blijkbaar weinig persoonlijke smaak en leven zonder veel verleden. Ze dragen een soort uniform.”

Marongui vindt inspiratie zowel in het verleden als in het heden. Hij houdt erg veel van oude schilderijen maar geniet evenzeer van de cerebrale rust van een werk van Mark Rothko. Hij luistert net zo graag naar Händel als naar Bowie. Hij wil ook op verschillende fronten actief zijn. Naast zijn modewerk ontwerpt hij bijvoorbeeld voor het porseleinatelier Artoria uit Limoges serviesgoed dat heel strak, zeg maar Scandinavisch van stijl is: eenvoudig en speels, en vooral niet saai.