Reizen, ik zou er alles voor geven. Weg zijn. Even ergens anders je zolen verslijten. De nachtelijke sterrenhemel vanuit een andere perspectief bekijken. De zuidelijke sterrenhemel zien… Hoewel, alles? Onderweg naar een weekje varen in de Caribische Zee was ik onlangs nog eens overgeleverd aan wat reizen óók kan inhouden. De willekeur van uurroosters, onefficiënte computersystemen en hautain luchthavenpersoneel.

De grootste luchtvaartmaatschappij van de Verenigde Staten, om ze niet bij naam te noemen, hield mij en 21 andere reizigers gegijzeld op de luchthaven van San Juan de Puerto Rico. Zogenaamd vanwege overboeking. Alleen bleek achteraf dat er op de laatste vlucht – die we met een kleine inspanning van hun kant en enig rennen van onze kant hadden kunnen halen – nog 22 plaatsen vrij waren. De lege stoelen werden geteld door een medereiziger die het vliegtuig net wel haalde… Nachtje luchthaven dus, want de volgende vlucht vertrok voor dag en dauw en de hotels waren vol, dixit de snor achter de balie. Compensatie : een dekentje en een kussen in het blauw en rood van de Amerikaanse vlag.

” Be Zen,” dacht ik, haalde mijn oordopjes boven, strekte mij uit op de vloer en werd om het uur wakker van de kou en van de computerstem die ons de hele nacht aanmaande tot het bewaken van onze koffers en opriep niet te roken. Dank u. De boot hadden we gemist, maar enig speurwerk leverde op dat er een ferry voer, die ons een eiland verder kon brengen, het schip achterna.

Was er ook nog de meneer die zich opwond, want hij had toch geen passage op een duur cruiseschip geboekt om daar met zo’n gammele ferry achterheen te gaan varen? En zijn vrouw voegde daar verontwaardigd aan toe dat ze “bij ons” al lang een bus hadden gecharterd om ons naar de haven te brengen. Even vergetend dat het water tussen twee eilanden meestal veel te diep is. Reizen, denk je dan, het is altijd een beetje leren.

Maar het is ook niet verbazingwekkend dat mensen zo weinig geografische kennis hebben, als bijvoorbeeld de badstad Eilat door het Israëlisch Verkeersbureau in een radiospot gepresenteerd wordt als “een landje in de zon”. Van dit soort eufemismen zou een mens licht in de war raken.

Varen in de zon, liggen op spaarzaam bevolkte, paradijselijke bounty-stranden, drijven op smaragdgroene golven, koralen en keien rapen, het kwam er toch nog van. Pure bliss. Afgezien dan van het feit dat als je vijf cruiseschepen met elk zo’n 2000 passagiers op een rij in de haven legt, er gigantische files ontstaan op minuscule eilandstipjes. Vooral in de winkelstraten dan. Saint-Martin/Sint-Maarten? Ze mogen mij er nog geld bij geven, ik wil er nooit meer heen. Files heb ik elke morgen tussen Antwerpen en Brussel en winkelen kan ik thuis ook.

Nee, ik zat gelukkig niet op zo’n varende mastodont. De inviterende heer, die zijn nakende pensionering wou vieren, had de goede smaak gehad om een luxueuze notendop uit te kiezen, zodat we meestal ver van de drukte dobberden. Verwend zegt u? Voor één keer wel, ja. En dankbaar. Zes hemelse dagen dus.

En dan de terugreis. “Nee mevrouw, u zit niet in ons systeem. Een OK-status? De anderen wel, u niet. Waarom? Dat kan ik u niet zeggen.” Na enig lievemoederen en de behulpzaamheid van iemand die voor een kleine luchtvaartmaatschappij werkt en mee achter de balie is geklommen, vond de grote Amerikaanse carrier toch een stoeltje voor mij. Aan de gate, waar ik een boarding pass moest krijgen, bleek weer niets te kloppen. Het hele verhaal begon van voren af aan. Ik werd boos. Mag niet, bleek. Het leek wel een partijtje treiteren. Wie stout is, wordt gestraft door de grote, boze vliegheks.

Net op het nippertje werd een boarding card van onder het bureau getoverd (letterlijk!) en mocht ik toch mee. Die boarding card lag er al een tijdje, zeker weten. Maar uiteindelijk viel ik nog dankbaar en opgelucht – maar ook op van de zenuwen – in een vliegtuigstoel. Welke luchtvaartmaatschappij voerde onlangs ook al weer de slogan Something special in the sky?

TESSA VERMEIREN