“VROEGER WERD IK GEK GENOEMD”, ZEGT JEAN-PAUL LESPAGNARD, NU HANGT DE HALVE WERELD AAN DE TELEFOON. EEN DAG IN HET KIELZOG VAN JEAN-PAUL LESPAGNARD, BELGIUM’S NEXT BIG THING.
In de modewereld wil iedereen de eerste zijn”, zegt Jean-Paul Lespagnard (32) over de ronkende complimenten die hem de voorbije jaren te beurt vielen. Een nieuwe Galliano, een opvolger voor Gaultier, een tweede Lanvin : het regent vergelijkingen sinds hij in 2008 twee hoofdprijzen won op het modefestival in het Zuid-Franse Hyères. “Van Beirendonck, Bernhard Willhelm : de referentie is telkens anders. Maar iedereen zou je wel ontdekt willen hebben.”
Voor de naar Brussel uitgeweken Luikenaar en diens jonge label was 2011 een topjaar : een geslaagd debuut in Parijs, de eerste overzeese klanten, in eigen land de Modoprijs voor het Beste Ontwerp. Begin oktober, in volle modeweek, zette Herald Tribune-journaliste Suzy Menkes de Belgische truckerszoon helemaal op de internationale moderadar. “Een buitengewoon slimme ontwerper” – “een miskend talent met een onuitputtelijke verbeelding” : de aanbeveling om de kunstzinnige creativiteit van de Belg serieus te nemen kon de lezer niet ontgaan.
VERBEELDING BOVEN ALLES
Lespagnard ontvangt ons in zijn studio, kantoor en atelier vlak buiten de Brusselse vijfhoek, een bescheiden loft in een voormalige koffiebranderij. De verschillende functies van de met props, boeken en kleermakersmateriaal gevulde ruimte lopen als vanzelfsprekend in elkaar over. Een uitzondering werd gemaakt voor de slaapkamer : een compacte kelderruimte die ook een dressoir omvat. “Gescheiden van het atelier”, benadrukt de designer. “Ik werk vaak laat ’s avonds, dan wil ik niet gaan slapen tussen patronen en strijkplanken.”
Zo eclectisch de woning, zo gevarieerd ook de inspiratiebronnen van de in 2002 in Luik afgestudeerde ontwerper : van popcultuur, folklore en kitsch tot religie en krankzinnigheid. Zijn elegante en kleurrijke sportswear valt op dankzij originele, vaak humoristische twists en gedurfde materialencombinaties. In Hyères vermengde hij de Belgische frietkotcultuur met Texaanse rodeo’s, terwijl zijn jongste wintercollectie droomde van een fusie tussen vrouw en… vrachtwagen – rokken en bustierjurken uit veiligheidsriemen inbegrepen. “Ik ben er niet op uit om te provoceren”, zegt Lespagnard. “Mijn werk weerspiegelt in de eerste plaats wie ik ben, of dat nu rebels lijkt of niet.”
De roots van zijn originele universum liggen in de opleiding beeldende kunsten die hij volgde voor hij zich in avondlessen op het modevak stortte, zegt Lepagnard. “Ik wist als kind al dat ik kleding zou gaan maken, maar mijn technische kennis heb ik pas later verworven. Daardoor durf ik mijn verbeelding te laten spreken en mijn inspiratiebronnen uit te werken, zonder angst voor de praktische uitwerking. Modeontwerpers denken te vaak als designer, terwijl patronen er pas in een later stadium aan te pas zouden moeten komen.”
EERST OP EIGEN BENEN
“Lof van mensen als Menkes of Riccardo Tisci veranderde de perceptie”, bekent Lespagnard. “Vóór Hyères werd mijn werk gek genoemd, nu belden mensen eind november al voor een uitnodiging voor de show, terwijl de modeweek pas eind februari plaatsvindt.”
Toch kostte het de modeontwerper uit Harzé drie jaar om zijn label te lanceren : “Ik won het festival in volle financiële en economische crisis. Niemand stond te springen om risico’s te nemen. Zeker niet met einzelgängers die op geen enkele golf meesurfen.”
In tegenstelling tot geruchten opereert het door Belgische ateliers vervaardigde label van Lespagnard niet onder de paraplu van bvba 32, het moederbedrijf van Ann Demeulemeester en Haider Ackermann. Wel geniet Lespagnard al enige tijd de financiële en organisatorische steun van CEO Anne Chapelle, een vroege fan van zijn werk.
“Ann bood me haar ervaring aan, en op dat aanbod ging ik graag in”, legt de ontwerper uit. “Mijn zelfstandigheid stond echter nooit ter discussie. Bvba 32 heeft al een imago, terwijl ik nog maar net om de hoek kom kijken en de creatieve vrijheid nodig heb om uit de band te kunnen springen. Op dat vlak zitten we trouwens op dezelfde lijn : de afspraak is dat mijn label rustig zijn weg kan vinden en dat ik eerst op eigen benen leer staan.”
Dat het label ondertussen een kleinschalige tweemansonderneming blijft, noemt Lespagnard een verrijking, geen beperking : “De omstandigheden verplichten me om te innoveren en om het label op mijn manier uit te bouwen. Ik zou niet anders kunnen, en de tijd is ook rijp voor zo’n individuele aanpak. Consumenten voelen graag aan dat je geen lege doos bent.”
In België is de collectie van Jean-Paul Lespagnard verkrijgbaar bij Ra in Antwerpen. Info : 0495 93 43 49, www.jeanpaullespagnard.com, www.ra13.be
10 U. TODOLIJSTJES AFWERKEN
Lespagnard is zijn eigen assistent en secretaris. Uit noodzaak, en omdat hij zo in elkaar zit : “Ik ben een control freak. Ik vraag wel advies in mijn omgeving, maar ik neem zelf de beslissingen.” Een en ander verklaart ook waarom Lespagnard het liefst met Belgische ateliers en zelfstandigen werkt : “Voor buitenlandse fabrikanten zijn mijn budget en orderlijst te klein, en als het moet, ben ik zo ter plaatse.”
11 U. LAATSTE CORRECTIES OP EEN MODEPRODUCTIE
Modereportages in magazines, installaties en kostuums voor onder meer de Amerikaanse choreografe Meg Stuart : Lespagnard was altijd van verschillende markten thuis. Hij bleef dat ook na de lancering van zijn label : “Het is sterker dan mezelf. Als een project me bevalt en uitdaagt, kan ik moeilijk nee zeggen.” Zo is hij al jaren gastdocent van het Créahm in Luik, een vereniging die het artistieke talent van mensen met een mentale handicap stimuleert. Tekeningen van de leerlingen verschenen deze maand in Le Vif Weekend. “Ik bewonder mensen die zich los kunnen maken van de werkelijkheid en totaal vrij zijn op creatief vlak”, zegt Lespagnard over zijn engagement. “Ze krijgen me er met geen stokken buiten.”
12.30 U. LUNCH IN HET KAAITHEATER
“In Brussel hang ik net zo graag rond in Vlaamse cultuurhuizen en galeries als in het Franstalige wereldje”, zegt Lespagnard, die voor zijn verhuis naar de hoofdstad twee jaar in Antwerpen woonde. “Na de schoolbanken droomde ik niet meteen van een eigen label, en op modevlak zat iedereen in Antwerpen. Uiteindelijk viel ik voor de nonchalance en chaos van Brussel, maar in Antwerpen leerde ik wel de Vlaamse podiumkunsten, instituten als deSingel en Jan Fabre kennen. Om die cultuurschok ben ik nog steeds dankbaar.” De kans dat een verleidelijk aanbod Lespagnard straks ontvoert naar Parijs ? “Daarvoor ben ik te verknocht aan Brussel. Ik kan hier anoniem uitgaan en afstand nemen van de modewereld, andere dingen ontdekken. In Parijs zou ik nergens meer aan toe komen, en een fortuin betalen voor een comfortabele ruimte. Over New York wil ik wel praten (lacht).”
14 U. INKOPEN BIJ DE INDIASE KRUIDENIER
“Bekijk die overdaad aan kleuren ! Je ziet amper een grens tussen de producten in de rekken en de interieurinrichting.” Lespagnard is duidelijk in zijn element in de exotische winkels in de Brusselse kanaalzone. Als tiener was hij zelf nogal kleurrijk, zegt hij op de terugweg. “Ik droeg excentrieke outfits en kleurspoelingen in alle mogelijke schakeringen. In een dorp als Harzé val je dan wel op. Mensen stonden ’s ochtends op de uitkijk om me op de bus te zien springen.”
16 U. OPBOUW VAN EEN POP-UPSHOP
Lespagnard opende deze maand een tijdelijke winkel in de Brusselse galerie Artlab Zsenne : een pop-upshop die negen dagen open was. “Het commerciële aspect van zo’n project is bijzaak”, zegt Lespagnard. “In dit geval ging het veeleer om een preview van wat ik later dit voorjaar in Parijs toon, en om een plek waar ik mijn wereld met een ruimer publiek kon delen.” Dat laatste nam hij letterlijk : naast prototypes uit vorige collecties stonden boeken en objecten uit de persoonlijke verzameling van Lespagnard.
DOOR WIM DENOLF
“MIJN WERK WEERSPIEGELT IN DE EERSTE PLAATS WIE IK BEN, OF DAT NU REBELS LIJKT OF NIET”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
