Aan Highway 99, in Canadees ongerept Brits-Columbia, ligt Whistler, dat al zeven jaar na elkaar werd uitgeroepen tot het beste skistation van Noord-Amerika.

Gratis snuitstations aan de skiliften zijn bijzonder handig als je zakdoek ergens diep in een jaszak zit, maar dat is slechts een van de details die Whistler bijzonder maken. Het hoge serviceniveau is er gecombineerd met een uitgestrekt skidomein en een sfeervol, verwelkomend dorp. Het is echt geen toeval dat het het skioord aan de Canadese westkust al het zevende opeenvolgende jaar uitgeroepen is tot beste skistation van Noord-Amerika.

Highway 99 kronkelt vanuit Vancouver langs de kust van de Stille Oceaan noordoostelijk omhoog, naar de ongerepte berggebieden van Brits-Columbia. Als de quickshuttle Whistler binnenrijdt, geeft de buschauffeur vriendelijk een oriëntatieschets van het dorp. De huizen en flats liggen netjes geordend langs de hoofdweg die de drie autovrije dorpskernen, Upper Village, Whistler Village en Marketplace, verbindt. De gebouwen zijn niet echt klein, maar hun asymmetrische architectuur, pastelkleuren en houtafwerking vormen een gezellig geheel. En de overvloedige kerstverlichting kleurt de nachten het hele jaar door.

Als een kathedraal torent het luxehotel Chateau Whistler boven Upper Village. Vooral in de vakantieperiodes en weekends voeren meterslange limo’s de hoogstaande gasten aan, die vaak een skiverblijf combineren met uitgebreid kuren.

Twee grote kabelbanen brengen de skiërs naar de toppen van Whistler Mountain en Blackcomb Mountain. Tot voor kort voerden beide bergen een felle concurrentieslag, nu vormen ze één gebied. Met één enkele skipas beleef je dus dubbele pret. Whistler biedt tal van skimogelijkheden, je vindt er tegelijk sneeuw, zon en regen. Het mag dan vaak regenen beneden in het dorp, op de skipistes hogerop valt er gegarandeerd sneeuw. Elke winter wel acht tot twaalf meter. Het seizoen is er een van de langste ter wereld: van eind november tot eind mei. Bij een van de liften staat een opschrift dat de doornatte skiër moet opmonteren: “Regen is sneeuw met een warm hart.” Maar wolken en regen schrikken de massa’s weekendgasten niet af. Op zaterdagochtend is het aanschuiven geblazen bij de Village Gondola. En zelfs dat is niet onaangenaam: een jonge countryzanger entertaint er de menigte, die al snel meedeint op het ritme.

Op de bergflanken lossen de honderden skiërs op in het landschap. Waar de pistes beginnen, geeft een elektronisch bord informatie over de afdalingen en de wachttijden bij de liften. Op die manier verspreiden de skiërs zich over een gebied dat zich uitstrekt over 2400 hectaren met meer dan 200 skipistes.

Whistler Mountain is de berg waarop in de jaren zestig de ski-activiteiten in de streek van start gingen. Nu vinden skiërs en snowboarders van alle niveaus er hun gading. Gevorderden wagen zich in de maagdelijke sneeuw boven de boomgrens; links van de top liggen de Harmony Bowl en de Symphony Bowl, ideaal voor een groep skiërs van verschillende vaardigheid. Je kan braafjes afdalen langs een geprepareerde piste, of je duikt hier en daar de losse sneeuw in, of je trotseert een steile helling; op ieder moment kan je weer naar de ‘begane paden’. Vanop de hoge Whistler Peak (2182 m) vertrekt Highway 86, een panoramische piste die zich zuidwestelijk rond de berg slingert. Het hoogste gedeelte baant zich een weg door een surrealistisch landschap van bomen, sneeuw en ijs.

De flanken van Blackcomb Mountain werden pas in de jaren tachtig voor skiërs toegankelijk. Het gebied lijkt nóg uitgestrekter en biedt perfecte pistes voor elk niveau en loodst je door de naaldbossen langs het natuurpark Garibaldi.

Net onder de top van de Blackcomb (2440 m) ligt een gletsjergebied waarvan diepsneeuwfanaten dromen. De hoge poedersneeuw lokt talloze snowboarders en backcountry-skiërs. Her en der beklimt een dappere skiër de bergflank om daarna door de diepsneeuw te slalommen. Voor de snowboarders zijn diverse pretparken, voorzien van half pipes, quarter pipes en springheuvels.

Sommigen vinden Whistler Mountain vooral geschikt voor beginners, anderen beweren het tegendeel. Je kunt het aan den lijve ondervinden, door bijvoorbeeld skiles te nemen. Wat dat betreft is er een groot aanbod. En er zijn ook exclusieve programma’s voor vrouwen; die lessen schroeven niet alleen de skitechniek op, maar ook het zelfvertrouwen voor op de pistes en in de diepsneeuw. Dagelijks kan je gratis op de latten op wandel met een van de mountainhosts die je ’s ochtends en ’s middags op de top opwachten. Tweemaal per maand worden de vrouwelijke skiërs in de bloemen gezet: dan organiseert Whistler samen met een groep sponsors een gratis Lady’s day. Alleen de skipas betaal je zelf. De dag begint met een uitgebreid ontbijt in het Garibaldi Lift Co. Café in het dalstation. Een honderdtal dames van uiteenlopende leeftijden stromen er samen. Tijdens het ontbijt worden de ski- en snowboardgroepen ingedeeld en maak je kennis met de vrouwelijke instructeurs die de groepen de hele dag zullen begeleiden. Algauw heerst er in het restaurant een gezellige kwetterende drukte. De Lady’s day is een ideale gelegenheid om nieuwe mensen, nieuwe pistes en off-pisteroutes te leren kennen. Op het einde van de dag worden de dames in een bergrestaurant getrakteerd op een modeshow bij een drankje en een hapje.

Ook kinderen zijn zeer welkom in Whistler. Voor de kleinsten is er boven het Olympic-middenstation, op 1000 meter hoogte, een kinderdorp waar tientallen kindermeisjes van diverse nationaliteiten op de peuters en kleuters passen. Achter het gebouw ligt de kleuterskischool met een oefen- en speelterrein. Whistler kids brengen uren door in de openlucht op hun minuscule latjes, in het sneeuwpretpark of wandelend door het dorp. Voor kinderen tussen 5 en 12 jaar zijn er avondjes met spelletjes en films.

De schilderes Isobel MacLaurin verhuisde 35 jaar geleden naar Whistler, toen nog een onbekend dorpje. Overal in het dorp zie je haar kleurrijke schilderijen met landschappen, bloemen en dieren. Op de pijlers van de kabelbanen prijken haar panelen there is life after snow: beelden van fauna en flora in de streek. Enkel de rimpeltjes rond Isobels guitige ogen verraden haar hoge leeftijd. Lachend vertelt ze hoe de inwoners mompelden :” Good lord, the mountain came to Mohammed“, toen hun berg in de jaren zeventig onverwacht duizenden skiërs lokte en het dorp een bevolkingsexplosie kende. Isobel houdt van de kosmopolitische sfeer waarin het dorp tegenwoordig baadt. Om me ervan te overtuigen dat Whistler niet alleen uit toeristen en seizoenarbeiders bestaat, neemt ze me mee naar de wijken van de real people, zoals ze de 8600 permanente bewoners herhaaldelijk noemt. Sommigen wonen hier al tientallen jaren. Steeds meer jonge koppels vestigen zich in Whistler op zoek naar werk. De bouwsector beleeft gouden jaren en het toerisme schept steeds meer banen.

Look at all those little people, they’re all over the place…” Het schooltje van Whistler Cay kan de babyboom niet slikken en is tijdelijk uitgebreid met enkele containerklassen. Isobel wijst me enkele oude A-vormige huisjes die eerst opgetrokken werden. “Toen was er nog geen geasfalteerde weg hierheen. Al het materiaal werd met de boot of met paard en kar aangevoerd. De meeste huizen zijn van hout.”

Wat verder rijden we langs een van de drie nieuwe golfterreinen. De gigantische huizen in deze buurt kosten miljoenen dollars. Een van die luxepaleizen beschikt zelfs over een olympisch binnenzwembad. Vastgoedmakelaars gaan uit de bol, maar de autoriteiten houden nauwgezet in de gaten dat er geen boom te veel omgehakt wordt en dat de gebouwen aan strikte voorwaarden en stijlvoorschriften voldoen. Een recent artikel in een Engelse krant spoort mensen aan vandaag nog onroerend goed te kopen in Whistler. De journalist in kwestie voorspelt dat de vastgoedprijzen nog sneller zullen stijgen, niet in het minst omdat prins Charles hier afgelopen maart met zijn zonen op vakantie kwam.

Service is het sleutelwoord in Whistler. Niet alleen de snuitstations getuigen daarvan. De vriendelijke jongelui bij de gondelbanen helpen je bij het instappen en vegen nog snel even de sneeuw van de zitting. Zo’n tweeduizend buitenlandse jongeren, vooral Australiërs, Amerikanen en Britten strijken hier elk jaar neer om er tijdens het skiseizoen te werken. Geen van hen ontsnapt aan de selectieproef en een doorgedreven Whistler Spirit Course, die hen leert vooruit te lopen op de wensen van de klant. Ook het skioord zelf draagt een steentje bij. Als je een van je companen uit het oog verloor, dan kan je een kattebelletje neerpennen op een bord bij de lift. De bergrestaurants zijn reusachtig en efficiënt georganiseerd, zonder ongezellig te zijn. Meestal zijn ze onderverdeeld in verschillende buffetafdelingen. In de Roundhouse Lodge kunnen 1700 gasten kiezen tussen een noedelbar, Thaïse curry’s, rauwkostgerechten, stoofpotjes, pasta’s, en natuurlijk de echte hamburger met friet. De keuze en kwaliteit van de hoogterestaurants overstijgt de Europese normen. Ook wat betreft de organisatie en het onderhoud van de sanitaire voorzieningen in de bergen, kunnen skistations in de Alpen nog heel wat leren.

De Inuits, de oorspronkelijke bewoners van Noord-Canada hebben een dozijn woorden voor sneeuw. Hier zijn er evenveel manieren om van die sneeuw te genieten. Helikopters nemen je mee naar ongerepte sneeuwvelden, ver weg van de pistes en gondelbanen. Voor langlaufers vertrekt er vanuit het dorp een piste van 22 kilometer. Ook bijzonder geschikt voor langlaufers is de Powder Mountain Lakeside Lodge, een blokhut middenin de natuur, naast een bevroren bergmeer en tal van langlaufpistes. Anders dan in veel Europese skioorden, kan je in Whistler per sneeuwscooter over berg en dal. Zo’n uitstap valt mooi te combineren met een sneeuwschoentocht. Per jeep worden de deelnemers naar een bos gebracht, waar ze een korte initiatie krijgen in het besturen van de scooter. Maar je kan ook achterop bij een van de begeleiders, als je dat liever wil. De route volgt brede besneeuwde paden die in het bos verdwijnen, algauw wordt de begroeiing dichter en manoeuvreer je tussen bomen en over heuvels. Als je de motor stillegt, verbreekt nog enkel het geklater van een beekje de stilte. Na de sneeuwscootertocht wachten in een blokhut een brandend haardvuur en een kop warme chocolademelk de deelnemers op.

Wie ten volle wil genieten van de volle maan, kan deelnemen aan een moonlight dine and ski-avond. Drie tot vier keer per winterseizoen worden skiërs per gondel naar een hoogterestaurant gebracht voor een diner. Daarna zoeven ze in het maanlicht en vergezeld van gidsen terug naar het dorp.

Het valt op dat Whistler elke dag vanaf acht uur ’s ochtends bruist van energie. Fervente skiërs en snowboarders glijden dan al van de flanken, want om half vier ’s middags sluiten de liften. Door de uitgestrektheid van het gebied hebben de reddingsploegen uren nodig om de pistes af te schuimen, om zich ervan te vergewissen dat niemand op de berg achterblijft als de nacht valt. Als je net voor sluitingstijd op de top van Blackcomb Mountain staat, heb je nog een afdaling van 12 kilometer voor de boeg om de dag voldaan te beëindigen. Wie het dan nog niet voor bekeken houdt, kan woensdag- en zaterdagavond op de verlichte Magic Chair-pistes nog enkele uren nachtskiën. Het vroege sluitingsuur van de pistes heeft als neveneffect dat je ruimschoots kan genieten van de après-ski, die voor veel jongelui pas afloopt in de vroege ochtend. Vanaf een uur of vier ’s middags heerst er in het dorp een drukte vanjewelste. De trekpleister is Village Square. Hippe muziek weerklinkt op het terras van de Long Horn, waar sportievelingen hun wedervaren uitwisselen bij een glas warme wijn of een stevige pint bier. De terrasjes van de theehuizen in de autovrije straten zitten barstensvol en overal is er de geur van koffie. Het noordwesten van Amerika lijkt geobsedeerd door dat spul. Ook in Whistler is er op elke straathoek een koffiebar en op een boogscheut van Seattle, het koffie-Mekka van de Verenigde Staten, ontbreekt de vertegenwoordiging van Starbucks-koffie niet.

Wie liever niet op café gaat, kan naar de bioscoop of in een verhuurcentrum een video halen. De meeste hotels en condominiums beschikken over een sauna of whirlpool. Het Chateau Whistler heeft daarenboven een uitgebreid schoonheids- en kuursalon. Urenlang word je er verwend met massages, peelings, body wraps of een Indische kruidenbehandeling bij kaarslicht en new-agemuziek.

Wie nog de moed heeft zich aan te kleden en naar het dorp te trekken om te dineren, wordt ruimschoots beloond. Een uitgebreide selectie van restaurants van Amerikaans over mediterraan tot gastronomisch Frans, verleiden de vakantiegangers. Er is duidelijk ingespeeld op de talrijke Japanse bezoekers; in de oester- en sushibars vind je vis, zeevruchten en schelpdieren, die via Highway 99 (ook sea to sky highway genoemd) dagelijks vers worden aangevoerd.

De Bear Foot is een van de betere restaurants van het dorp. De wijnkaart biedt de beste selectie uit de hele wereld, Château Pétrus ontbreekt niet. Het voorgerecht van gemarineerde tonijn wordt gevolgd door gesmoorde eendenlever en de bediening verloopt vlekkeloos. Als je op zoek bent naar een snelle hap, dan kan je bijvoorbeeld naar de Brasserie des artistes voor een verrukkelijke pizza of salade. Tegen tienen zakken de twintigers af naar bars als Tommy Africa’s en Maxx Fisch om er te swingen op technobeats. Dertigers zetten de nacht in bij de Long Horn, Buffalo Bill’s of Garfinkel’s. Om twee uur in de ochtend stuurt men iedereen huiswaarts en valt de stilte over Whistler.

Els Vermeersch

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content