DE WARE LIEFDESKNOOP

JEAN-PAUL MULDERS

Ik ken de namen van alle bewoners en de belevenissen van conciërges in tijden die lang zijn vervlogen. Ik vind op de tast de droogzolder en voorspel trefzeker waar de maan boven de daken zal opkomen. Ik weet waar de afvoerbuizen met hemelwater zich doorheen de grauwe keldermuren boren, tussen de bak Orval en de pot waarop staat te lezen : Pastazeep – speciaal voor mechaniek en werkplaatsen. Die heb ik al eens nodig, met mijn zwak voor inbussleutels en dopmoeren.

Het is niet vanzelfsprekend je van een appartementsgebouw los te scheuren waar je twee keer acht jaar lang gewoond hebt. Toch ben ik nu aan het verhuizen, van een straat die doet denken aan ijsschaatsen naar een plek die wat grimmiger van naam is. In mijn niet eens zo lange leven heb ik al in een dreef gewoond, aan een kaai, in twee lanen, op twee bergen en in een handvol morsige straten. De naam van een straat schijnt de waarde te beïnvloeden van de panden die er liggen. Zo is een huis in een dreef gemiddeld acht procent duurder dan een vergelijkbare woonst aan een steenweg. Aan die laatste heb ik nooit gewoond, al had ik altijd wel een zwak voor de zogeheten Hundelgemsesteenweg. Die slingert zich vanuit de stad tientallen kilometers door het landschap, om te eindigen in een godvergeten oordschap waar vrouwen doorzichtige haarkapjes dragen.

Persoonlijk hield ik nogal van de Samuël Morselaan, niet alleen omdat we er het nummer 1 bewoonden, maar ook omdat mijn vader dan altijd zei, als de naam weer eens iemand de wenkbrauwen deed fronsen : comme la télégraphie Morse. Samuël Morse was daarvan de grondlegger. Zijn uitvinding is nu wat in onbruik geraakt, behalve in films als Titanic. In het algemeen moeten mensen heel wat ontdekken of toondichten om een straat naar zich te laten vernoemen. Voor de forel daarentegen volstaat het forel te zijn en de karper hoeft zich slechts als karper te bewijzen om een Karperstraat te krijgen. Dergelijke vissoorten niet te na gesproken, houden straatnamen het bij voorkeur proper en geurloos. Zij houden er niet van zich tegen de voze kanten van het bestaan aan te schurken. Geen gemeentebestuur dat een Corruptiekaai, een Vaatbommenlaan of een Gangbangsteeg overweegt. In de namen van straten houdt zich een prettig soort optimisme verborgen.

Dat soort dingen zit ik te denken, tussen het puin en de bananendozen waarop ik eigenhandig borrelglaasjes heb getekend, om de verhuizers ervan te overtuigen dat alles van waarde weerloos is. Het lastigst om te versjouwen, zijn de duizenden boeken. Ik zag de man van de verhuisfirma er met vernietigende blik naar kijken, als waren het erfvijanden, toen hij de omvang van mijn inboedel kwam opmeten. Je vraagt je af waarom je De 13 oe levens van kap’tein Blauwbeer levenslang dient mee te slepen, of de Boontjes van Louis Paul in zeven kloeke delen ? als een veroordeelde die aan zijn voetboei is vastgeketend. Soms droom ik daarvan bevrijd te zijn, en door het veld te kunnen dansen met alleen een knapzak aan een stok over mijn schouder.

Toch krijg ik het niet over mijn hart dat oude papier te dumpen. Dus vul ik vlijtig dozen met Walging van Jean-Paul Sartre, Komrij’s Nederlandse Poëzie en Afscheid nemen van Laurens De Keyzer. Zelfs de miniboekjes van Winkler Prins krijg ik niet weggesmeten. Ze leren je alles over Paddenstoelen, Bomen, Kruiden & specerijen. Om niet te vergeten het wonderlijke deeltje Knopen, dat je wegwijs maakt in timmersteek en apenvuistje. Er is ook iets dat ‘de ware liefdesknoop’ genoemd wordt. Die bestaat, volgens de poëzie van mijn boekje, uit twee in elkaar grijpende, overhandse knopen in een enkel stuk touw waaruit aan elke kant een bocht is getrokken.

Volgens wie het probeerde, is dat veruit de moeilijkste.

jean.paul.mulders@knack.be

JEAN-PAUL MULDERS

Straatnamen houden het bij voorkeur proper en geurloos. Geen gemeentebestuur overweegt een Corruptiekaai, Vaatbommenlaan of Gangbangsteeg

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content