Violaine Damien heeft een geoefend oog voor wat de Fransen “objets insolites” noemen, vrij te vertalen als rariteiten. Daarmee geraakt haar Brusselse flat stilaan volgestouwd.

Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde

Bij elke nieuwe ontdekking gaat Violaine Damien uit de bol. Ze is een gepassioneerd verzamelaar van curiositeiten. Soms gaat het om kunstwerkjes, soms is het rommel waar geen sterveling naar zou omkijken. Damien merkt op wat anderen ontgaat. Pas als die ongewone objecten een plekje hebben gevonden in haar interieur, zie je hoe buitengewoon ze zijn. Een oud rood-blauw glasraam hing ze op als een schilderij. Het tafeltje tussen zit- en eethoek is een mise-en-scène van onder meer blikken speelgoed uit Afrika. In het oog springt de witte poes uit Burkina Faso, gemaakt van plastic zakken. De enorme metalen kruisen aan de muur sierden ooit de schouwen van een pakketboot. De klok boven de haard komt van een Frans gemeentehuis. Minder opvallend is de metalen clown van de Franse kunstenaar Roland Rour. “Een frêle maar elegant ding dat kan bewegen”, legt Damien uit. “Soms zet ik Marokkaanse muziek op en doe ik het venster open. Bij het minste briesje gaat hij dansen, is dat niet prachtig?”

Damien heeft een zwak voor recyclagematerialen. Dat merk je ook aan de plastic lamp van Tony Merredit op haar bureau. “Merredits grootmoeder had veel Tupperware-dozen in huis. Toen ze overleed en de dozen eigenlijk moesten worden weggegooid, vond hij dat zo jammer dat hij er dan maar lampen van gemaakt heeft. Ze verspreiden een delicaat licht”, vertelt Damien.

Zelfs in de haard zet ze haar objecten neer. Naast fragmenten van gebouwen, beelden en lambriseringen staat er ook een klein zelfportret. Een schilderij in de open haard? “Tja, het is ook wat surrealistisch van stijl. De auteur is de Peruviaanse schilder Carlos Revilla die ooit nog met Dali heeft gewerkt. Hij is een persoonlijke vriend van me. Ik koos een intiem hoekje waar niemand erop let.”

Graphie Sud, Damiens winkel in de Berkendaelstraat in Ukkel, is vrij goed bekend bij Brusselaars die voor dit soort curiosa vallen. Ze sprokkelt haar spullen zowel op de vlooienmarkten van Brussel en Parijs als bij kunstenaars en ambachtslui. Binnenkort breidt ze haar zaak uit en wil ze haar lievelingskunstenaars nog meer ruimte geven. Veel van haar persoonlijke collectie in huis kocht ze vroeger bij brocanteur Franck Delmarcelle, die enkele jaren geleden van Brussel naar Parijs verhuisde (naar de Marais, rue de Poitou) en bij Alic, wiens de antiekzaak Carpe Diem ze de spannendste winkel van de Zavel vindt.

,,Ik kan helaas niet alles kopen. Vroeger woonde ik in een klein huis dat echt volgestouwd was geraakt. Toen ik naar deze flat uit de jaren zestig verhuisde, dacht ik voor een kaal en eenvoudig interieur te moeten kiezen. Maar ondertussen groeit het ook hier weer dicht”, vertelt Damien. Hoewel dat niet zo lijkt. Het ruimtegevoel is te danken aan de architectuur. Grote vensters laten een wijds vergezicht toe van Brussel-centrum tot in het Pajottenland. Sommige meubels zijn ook strak van stijl, zoals het mooie bureau van Jules Wabbes voor het raam met de Venetiaanse blinden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content