Architect Patrik Bribosia heeft een zwak voor oude stenen en hun geschiedenis. Hij woont in de oude leerlooierij van zijn geboortestad Hoei. Verleden en heden leiden hier samen een harmonieus bestaan.

Ik ontdekte deze plek door mee te werken aan een plan van aanleg voor deze wijk. We hebben hier, onder het kasteel van Hoei, sporen blootgelegd van funderingen van huizen en straatjes uit de dertiende en veertiende eeuw en zelfs nog ouder. En we vonden dat we het verleden moesten integreren in de publieke ruimte van vandaag.”

Het gebouw dat Patrik Bribosia nu bewoont, lag toen in een eilandje en diende als opslagplaats voor een handelszaak. “Mensen die deze plek al lang kenden, noemden dit de leerlooierij. Maar er was niets meer dat verwees naar die activiteit. Behalve misschien het feit dat de Hoyoux, de plaatselijke waterloop, onder het gebouw doorvloeide. En de waterkracht van dat riviertje lag mee aan de basis van de industriële rijkdom van Hoei, voornamelijk leerlooierijen en staalnijverheid.”

Het duurde niet lang of Patrik Bribosia vond wat hij hoopte te vinden. Toen hij op de gelijkvloerse verdieping een weinig esthetische betonplaat wilde verwijderen, die afstak tegen de grote arduinen plavuizen, ontdekte hij de drie looibakken die vandaag de grote hal sieren. Om plaats te winnen had men simpelweg de stenen van de putrand in de putten laten vallen en het geheel afgedekt.

“Wanneer ik met een oud gebouw bezig ben, ga ik altijd op dezelfde manier te werk. Ik wil het verleden respecteren en het de tijd geven om ons het hele verhaal uit de doeken te doen. Daarna moet bewaard worden wat bewaard kan worden. Vandaar de glazen wand tussen de ruimte waarin wij culturele evenementen organiseren en het privé-gedeelte, dat zich tussen een mooie balkenstructuur nestelt. Het woongedeelte – keuken en eetkamer – dat op die manier is afgebakend, ligt iets hoger en heeft een houten vloer. Die kwam er omdat de arduinen plavuizen te zeer beschadigd waren. En het is ook een ideale manier om te isoleren tegen de kou die uit de vloer komt.”

Soms gebeurt het dat Patrik Bribosia elementen behoudt die voor de stevigheid van het gebouw niet meer nodig zijn. De vloer van de verdieping en zijn draagstructuur dienden te worden afgebroken. Toch behield Patrik vijf lange dwarsbalken. Ze hebben geen dragende functie meer. De verdieping is op een andere manier verankerd, maar de balken mochten blijven. Hij gaf ze een laag goudverf, zodat ze de aandacht trekken. Onder het dak daarentegen was de draagstructuur wel nog in goede staat, maar de plankenvloer bleek gedeeltelijk onbruikbaar. Er kwam een nieuwe plankenvloer, maar Patrik Bribosia recupereerde de oude planken en nagelde ze tegen de dakbalken, waartussen hij rotswol als isoleermateriaal aanbracht. De planken werden afgewerkt met een laagje kalkverf.

Over zoveel ruimte beschikken is niet noodzakelijk praktisch om in te wonen. Die oude industriële volumen zijn buiten proportie voor een gezinswoning. Maar Patrik Bribosia gaf ze een andere bestemming. “Mijn vriendin Géraldine schildert. Wij houden hier geregeld tentoonstellingen en stellen de ruimte ook ter beschikking van andere kunstenaars, van wie dan vaak kunstwerken in onze privé-woning belanden. De nachttafeltjes in onze slaapkamer zijn van Fabienne Withofs. Het koffieservies ook. De elliptische luchter in de grote ruimte heeft mijn zus Isabelle gemaakt.”

Géraldine bedacht ook de kleuren die de gelijkvloerse verdieping doen leven. Purper voor de doos die de keuken herbergt en oranje voor een muur in de eetkamer. De ziel van het verleden met een hart voor het heden. n

Tekst en foto’s Jean-Pierre Gabriel

“De waterkracht van de Hoyoux lag mee aan de basis van de industrie van Hoei, bijvoorbeeld leerlooierijen.”

“Ik wil het verleden respecteren en het de tijd geven om ons het hele verhaal uit de doeken te doen.”

Toen Bribosia een lelijke betonplaat verwijderde, ontdekte hij de bakken, het hart van de leerlooierij.

“Wij houden hier geregeld tentoonstellingen met werk van Géraldine of van andere kunstenaars.”