Hij komt met een assistent, plakboek en een cd-kollektie. Fotograaf Nadir Naldi en model Laetitia leggen de laatste hand aan de Strelli-catalogus.

LENE KEMPS

FOTO’S : ETIENNE TORDOIR

Een goede catalogus doet verkopen”, zegt Nissim Israël, de man achter Olivier Strelli. “Ik kan je exact zeggen welke foto’s de cijfers doen stijgen. Helaas zijn dat niet altijd degene waar ik artistiek helemaal achter sta. Het is voortdurend zoeken naar een evenwicht tussen kreativiteit en commercialiteit. “

Olivier Strelli probeert regelmatig nieuwe fotografen uit. Na Dominique Isserman is de beeldenmaker dit keer Nadir Naldi, ook bekend van de onderkoelde La Perla-campagne. “Ik zag een reeks van hem in Uomo Vogue, en daar ben ik meteen voor gevallen”, zegt Nissim. “Er zit een dynamiek in zijn foto’s die me erg aanspreekt. Zijn gebruik van het licht, zijn sterk grafische inslag, zijn gevoel voor stoffen… Ik denk dat we samen mooie dingen kunnen doen. “

Vroegere Strelli-modellen waren Helena Christensen en Inès Sastre, voorbeelden van de temperamentvolle, zuiderse vrouw die Strelli meestal neerzet. Het gezicht van vandaag is Laetitia Herrera. “De kollektie is retro getint”, zegt Nissim. “Het wordt een elegante winter, stijl jaren veertig, met kokerrokken, jurkjes, getailleerde jasjes en hoge hakken. Als kontrast wilde ik een eigentijds gezicht, zeker geen Hollywood-type. Tenslotte moeten de beelden aktueel blijven. Laetitia heeft die uitstraling. Ze heeft een côté sauvage, maar blijft gracieus. Ze is een dame, maar een moderne dame. Ik zag de kollektie onmiddellijk in een stad. In een rauwe, harde omgeving. Parijs leek me ideaal. Niet de klassieke typische hoekjes met de Seine- of de Rive-Gauche-ambiance. Maar tunnels en bruggen met graffiti en afgebladderde verf. Omwille van het kontrast met de verfijning die uit de kleren spreekt. “

Eigenlijk zou er drie dagen buiten worden gefotografeerd, maar de lucht wordt steeds grijzer en door de regen wordt er met horten en stoten gewerkt. De laatste dag besluit het team naar de studio te verhuizen. Laat uitgerekend om 9 uur ’s morgens, wanneer alles geïnstalleerd is, de hemel opklaren. Als het water om elf uur toch weer met bakken uit de hemel valt, is het onder luid applaus van het studioteam. Ze hebben dus toch de juiste beslissing genomen.

Laetitia wordt opgemaakt, de garderobe wordt gestreken. De assistenten stellen levensgrote lampen op, Nadir kan maar niet beslissen welke cd hij wil horen, en Nissim houdt alles in de gaten. Hond Jules heeft zich alvast in het midden van de studio gezet, vastbesloten mooi te poseren.

Nissim is bezorgd over de samenvoeging van studiofoto’s en buitenopnames. In de catalogus moeten die op een natuurlijke manier gekombineerd worden en zonder enige sfeerverandering in elkaar overvloeien. Nadir houdt een plakboek bij van de polaroids waarin hij alvast enkele mogelijkheden uitprobeert. Als de studiofoto’s op de juiste manier belicht worden, zijn er geen problemen, meent hij.

Nadir Naldi is van Italiaanse afkomst. Hij kommuniceert met Strelli in een mengeling van Frans, Italiaans en Engels ; al hebben we sterk de indruk dat alleen hij begrijpt wat hij wil. Hij is uitbundig en vult de studio met luide muziek waarop wordt meegedanst. Robert Plant en een Egyptisch achtergrondkoor, Amerikaanse rap, gregoriaanse gezangen. Een vreemde verzameling. “Ik heb speciaal een mapje laten maken om mijn kollektie reis-cd’s in op te bergen”, zegt Nadir. “Ik kan niet zonder muziek. Misschien doe ik later nog wel eens iets in die sektor. Ik ben nu al heel bedreven in het bespelen van lepel en vork. “

Van opleiding is hij architekt, en hij kwam toevallig in de fotografie terecht. Vijf jaar geleden toonde hij vakantiekiekjes aan een vriend van een reklamebureau die zei : “Ik heb een klant die exact dat soort foto’s nodig heeft : ontspannen en menselijk. ” Het begin van een nieuwe carrière. Campagnes voor La Perla, Oliver van Valentino, Gianfranco Ferré en Georges Rech volgden. Architektuur is nu de hobby en fotografie het beroep dat brood op de plank brengt. Nadir restaureert huizen, het liefst in exotische landen. “Een huis opknappen of een foto nemen, het heeft met elkaar te maken”, zegt hij. “Je denkt in licht, beelden, kleuren en sferen. Je streeft naar perfektie. Je maakt mooie prentjes om in te wonen. ” Hij heeft zelf een buitengewoon romantische woning in Marrakech, met een uitgekiend kleurenpalet en de mooiste mozaïeken. “Mijn huis wordt belegerd door modeploegen”, klaagt hij. “Iedereen die Marokko aandoet, komt bij mij langs. Ik zou er geld voor moeten vragen. “

Geld is belangrijk voor Nadir geld is voor iedereen belangrijk , maar voor hem is het een stopwoord, een begrip dat al zijn daden rechtvaardigt, zodat hij niet te filozofisch moet worden. “Het is ongelooflijk”, zegt hij. “Ik word voortdurend betaald om te doen wat ik graag doe : foto’s maken en huizen opknappen. ” En even later : “Ik ben een prostitué, ik geef de klant zijn zin en tel mijn geld. ” Of op een ander moment : “Natuurlijk moet er een relatie van vertrouwen zijn met de klant. Dan ben je zeker dat je betaald wordt. ” Is geld dan zo belangrijk, willen we weten ? “Het mag geen obsessie worden, geen doel op zich, maar je moet er genoeg van hebben om je vrijheid te kunnen kopen”, zegt hij. “Vandaag werk ik in Parijs, morgen in New York, en daarna kan ik me een maandenlange vakantie met mijn vrouw en zoon permitteren. Omdat ik geld heb. “

Ik laat de fotograaf een grote vrijheid”, zegt Strelli. “Ik vertel hem hoe ik de beelden wil, welke lokaties ik zie, en dan laat ik hem begaan. Je moet een soort happening creëren, zodat er iets gebeurt voor de camera. Maar daarvoor moet je vooral vertrouwen hebben. Als je steeds aanwijzingen geeft of kritiek levert, gaat iedereen verkrampt werken. “

Nadir : “Voor La Perla werk ik al vier jaar. De stijl van de campagne ligt vast : het zijn studiofoto’s van meisjes in lingerie. De sfeer is helder, duidelijk, beslist niet ordinair, met een krachtige uitstraling en een zwoele ondertoon. Elke shooting is heel ontspannen omdat ik van de klant het volste vertrouwen krijg. ” Heeft Nadir faalangst ? “Nee, niet echt. Van nieuwe klanten weet je niet altijd wat ze willen. Soms klikt het bij een eerste kennismaking en blijkt het in de studio kompleet verkeerd te lopen : ze verwachten foto’s die je helemaal niet wil maken. Dan bijt ik op mijn tanden. Dan speel ik de hoer. Dan roep ik : ‘mooi, fantastisch, geweldig’, en maak er het beste van. Daar betalen ze me voor. Nadien laat ik hen dan op een vriendelijke manier weten dat ze best niet meer bellen voor een tweede opdracht. “

Het klikt tussen Nadir, Nissim en de diskrete Laetitia. “Ik weet van bij de eerste blik door de lens of een model goed is voor mij of niet”, zegt Nadir. “Met Laetitia is het aangenaam werken. Ze geeft zich pas helemaal wanneer ze poseert. Ze is een harde werkster, een professional. Dat bewonder ik. ” Fotogeniek zijn, bestaat volgens Nadir niet. “Ik weet nooit wat ze daarmee bedoelen. Je kan toch van iedereen een goede foto maken ? Anders ben je geen fotograaf. ” Eenmaal op de knop gedrukt, wordt er aan het beeld niets meer veranderd. “Ik ben geen goochelaar in de donkere kamer. Zoals ik het nu zie, staat het erop. Je bent van bij het begin verantwoordelijk voor het eindresultaat, en moet niet hopen op technische kunstgrepen om een en ander recht te trekken. ” Zijn er foto’s waarover hij erg tevreden is ? “Eigen werk kan ik moeilijk beoordelen. Ik wil het ook liever niet analyzeren en hou het heel intuïtief. Ik ben bang dat de spontaniteit weggaat als ik er te veel over nadenk. Voor mij is het trouwens een volledig normaal proces : je ziet iets moois door de camera en drukt op de knop. “

Hij bewondert Peter Lindbergh voor zijn cinematografisch oog, Bruce Weber voor zijn herkenbare stijl, Annie Leibovitz voor het drama en Robert Doisneau voor de ogenschijnlijk nonchalante aanpak. Waar situeert hij zichzelf ? “Helemaal in het midden tussen al die andere namen. “

“Ik ben geen echte fotograaf, ik doe maar alsof”, zegt Nadir voor we weggaan. “Ik heb zelfs nooit een camera bij als ik buiten rondloop. Het enige wat ik altijd bij me draag, is dit. ” Hij toont een foto van zijn zoon Felix. “Dit is voor mij de mooiste foto ter wereld. “

V.l.n.r. : Laetitia krijgt een jaren-veertig-make-up ; de studioploeg : Nadir achter de camera, Nissim achter Nadir ; laatste toets van de garderobeman ; het laatste plukje haar wordt goedgestoken.

En ziedaar het eind- resultaat.

Links : Nadir verzamelt de polaroids voor een plakboek. Onder : Nissim checkt of de kombinatie van buitenopnames en studiofoto’s geslaagd is ; daarnaast : Nadir probeert een aantal mogelijkheden uit.

Laetitia en Jules, the beauty and the beast.

Strelli kent geen medelijden. In de catalogus is Jules er afgeknipt.