In de Verenigde Staten en Groot-Brittannië is het fenomeen al langer ingeburgerd, bij ons komt het nu ook op: personal shopping met de assistentie van een ervaren imago consulent.

Linda Asselbergs / Foto’s Lieve Blancquaert

Pas op, ik ben geen moeilijk mens. Een verkoopster die een beetje van wanten weet, heeft geen kind aan me. Het scenario voor een geslaagde shoppingtrip kan voor mij namelijk niet simpel genoeg zijn. Fase 1: ik begeef mij naar een zaak waar ik al eerder mijn gading vond. Fase 2: ik zie iets in de etalage dat mij aanstaat. Fase 3: het kledingstuk is voorradig in maat 42, gemakkelijk te onderhouden en kost geen half maandloon. Fase 4: het blijkt inderdaad te passen en het beoogde esthetische effect te sorteren. Fase 5: fijn, mevrouw, pak maar in.

Winkel na winkel aflopen, ik mag er niet aan denken. Bovendien werken volle kledingrekken ontmoedigend op mij. Kleren die er op het rek weinig belovend uitzien, maar áán verrassend doeltreffend blijken? Geen geduld om ze eruit te pikken. Het resultaat: in vele gevallen een aankoop waarvan het thuisfront fronsend zegt: “Maar zoiets héb je toch al, kind?”

Aan de telefoon klinkt ze tegelijk efficiënt en ontwapenend, Sonja Van Walleghem. Haar Brugs is doorspekt met Engelse uitdrukkingen, het resultaat van een jeugd in Canada en vele jaren in de VS en Zweden. Bovendien is haar palmares onberispelijk: internationale diploma’s marketing en image consultancy, een jarenlange ervaring als style analyst en customer’s consultant in Stockholm en bij Harrod’s in Londen, waar ze onder andere Nicole Kidman en Trudie Styler, alias mevrouw Sting bij hun shopping hielp. “Absoluut geen moeilijke klanten, integendeel zelfs. Ik stond ervan versteld hoeveel geld sommige mensen in heel weinig tijd kunnen uitgeven. Het spreekt vanzelf dat ik bij Harrod’s zwijgplicht had, in mijn job ben je de klanten hoe ook discretie verschuldigd.”

Sinds ze terug in België woont, is ze als personal shopper en stijlconsulente verbonden aan de vijf Knapp-Targa-boetieks in Brugge. We spreken af dat ze mij – het Weekend Knack-proefkonijn – vestimentair zal adviseren zoals ze dat met al haar klanten doet. Meteen vuurt ze een paar vragen op me af: lengte, kledingmaat, haar- en ogenkleur, leeftijd, de merken die goed vertegenwoordigd zijn in mijn klerenkast. En wat ik van mijn garderobe verwacht. Aangezien journalisten niet aan een kledingcode gebonden zijn, zeg ik dat ik wel eens iets avontuurlijkers wil dan de eeuwige broekpakken of zwarte-broek-met-een-contrasterende-topcombinaties waarin ik meestal rondloop. En binnenkort vertrek ik op reportage naar Bali, ik kan dus best wat reisbestendige en hoogzomerse ensembles gebruiken. Voor mij vooral geen franjes, kwikjes en strikjes of drapages, het leven is al ingewikkeld genoeg. Sonja begrijpt wat ik bedoel.

We ontmoeten elkaar bij Knapp-Targa in de Brugse Zuidzandstraat. Nu ja, winkel: het gaat om verschillende winkels naast elkaar waar merken als Gerard Darel, Xandres, Hampton Bays en K de Kan verkocht worden. Mannen kunnen er terecht voor onder andere Façonnable, Brax en Paul Smith jeans. Hier heeft Sonja haar personal shopping suite: een ruimte met een grote driedelige spiegel, een zithoek en plaats voor een paar kledingrekken waar de klant op zijn/haar gemak en in alle discretie kan keuren en passen. Sonja is een vrouw naar mijn hart: enthousiast over kleren en over haar vak, maar no nonsense. Een drukdoenerige fashion addict zou mij beslist de zaak uitjagen. Bovendien heeft Sonja een simpel, stijlvol pak aan dat ik best zelf zou willen hebben. Wij voelen elkaar aan, zoveel is duidelijk.

Een zestigtal vaste klanten heeft ze intussen: een paar mannen, maar toch voornamelijk vrouwen. Géén modefreaks die voortdurend met hun neus in de vakbladen zitten, wel individuen die er modieus en stijlvol willen bijlopen, maar geen tijd of zin hebben om zich op hun vrije zaterdag in de winkelende mensenmassa te storten. Zakenvrouwen vaak en ook opvallend veel vrouwen uit de medische sector: artsen, chirurgen, apothekers. Een vaak gehoorde eis: kleren moeten “ademen” en lekker zitten (onder een doktersjas bijvoorbeeld), maar toch elegant genoeg zijn voor een etentje na het werk.

Maar laten we wel wezen, personal shopping is niet aangewezen als je alleen maar een nieuwe broek en een T-shirt wilt, dan kun je net zo goed bij een verkoopster terecht. “Wat mijn job anders maakt, is dat ik van de klant naar de winkel werk en niet omgekeerd.” Hoe ook, wie zich voor de personal shopping service aanbiedt, heeft meestal wel een substantiële uitbreiding van de garderobe op het oog. Of het gaat om iemand die iets speciaals zoekt voor een trouwpartij, communie of gala. Hoeveel de klanten zoal spenderen? Dat loopt geweldig uiteen: sommige vrouwen hebben er bij het begin van een seizoen meer dan 3500 euro voor over om zich helemaal in het nieuw te zetten, anderen stellen een budget van 800 tot 1000 euro voorop.

Sonja: “Ook daar kom ik al een heel eind mee: een basisgarderobe van een paar multifunctionele stuks aangevuld met T-shirts, een paar sandalen en accessoires als een sjaal of riem.”

Intussen zijn we naar Villa Maria gewandeld, het nieuwe paradepaardje binnen de Knapp-Targa groep. Een complex van duizend vierkante meter op de Gistelsesteenweg, net voorbij de historische Smedenpoort, voorzien van een ruime parking voor de klanten. “Een nieuwe manier om te shoppen” heet het wervend in de persmap en dat kan zelfs een kritisch mens alleen maar beamen. Mooie lichte ruimten lopen in elkaar over, merken als Burberry, Natan, Joseph, Sophie D’Hoore, Bernhard Willhelm, DKNY en het eigen merk Alice Tournier hebben er hun eigen stek naast een uitgebreide collectie voor grote maten. Er is ook een aparte mannenafdeling, waar de liefhebbers van onder meer Paul Smith en Ralph Lauren aan hun trekken komen. In de elegante coffee bar en de lounge kun je bijkomen in diepe sofa’s in mooie aardetinten. De kussens en woonaccessoires komen uit de interieurafdeling met mooie hebbedingen van Henry Dean, Dyptique, Histoire de Voir en Lexon. In de leefruimte vinden workshops, voordrachten en tentoonstellingen plaats. Hier is ook Sonja’s nieuwe personal shopping suite, waar ze binnenkort naartoe verhuist. We drinken er koffie uit mooie designkopjes, eten er een chocolaatje bij: “In België you need chocolates.”

Moet ik dan al het vermiljoen en oranje dat toch redelijk prominent in mijn klerenkast aanwezig is, wegkieperen? Niet noodzakelijk, maar ik zal vanzelf merken dat ik er in koele tinten stralender uitzie. Bovendien typeert Sonja mij uiterlijk als “een sensueel, dramatisch type”. Voilà, daar gaan ze thuis van opkijken. Eenvoudige, gestileerde silhouetten zijn mijn ding, maar met toch iets extra’s dat het niet saai maakt. Ik wil het graag geloven. Samen met Sonja loop ik de rekken af. Aangezien het begin februari is, zijn nog niet alle zomercollecties binnen. Jammer, ik had mezelf wel eens in Bernhard Willhelm willen zien. Of in Joseph. Maar wat er is, spreekt mij beslist aan. Verlangend kijk ik naar de witte linnen outfits van Natan. Een beetje té Out of Africa voor mij en beslist onpraktisch om in te werken, maar wat een mooie stoffen. Ook Sonja ziet mij niet meteen in Natan: een tikkeltje te braaf. Maar wél in de minimalistische collectie van Sophie D’Hoore.

Fotografe Lieve grijpt meteen naar een lange inktblauwe zijden rok. En ik naar een marineblauwe halterjurk in een prettig aanvoelend soort zeildoek. Nogal theatraal misschien, maar ik wil hem beslist aan. Een wijde blauwe en een grijze broek van hetzelfde merk belanden ook op het kledingrek dat met ons meerijdt op de strooptocht door de winkel. Een zwarte jurk met interessante straps van DKNY volgt. Wat kort misschien, boven de veertig gebeurt er iets raars met vrouwenknieën. Enfin, waarschijnlijk ook wel met mannenknieën, maar die lopen daar niet mee te koop. Toch belandt ook de jurk op het rek, je weet maar nooit. En gelukkig is er van dezelfde smeuïge, soepelvallende stof ook een slank gesneden broek. Lieve heeft een soortgelijke pantalon: “Mooi met een kort jurkje eroverheen. Daar heb ik in gelééfd, vorige zomer.” Sonja complementeert onze keuze met een paar topjes: zwart, grijs met een crème V-vormig motief, blauw met ton sur ton lovertjes, van het huismerk Alice Tournier. Geen twinsets, daar ben ik het type niet voor, vind ze. En dan loodst ze mij naar de Burberry-hoek. Instinctief hou ik mijn pas in. Nooit gek geweest van die beige, rood en zwarte ruiten. Of überhaupt van merken die je al op een kilometer afstand herkent. Maar Burberry heeft ook andere spullen. Een simpel wit en blauw gestreept truitje met V-hals, bijvoorbeeld. Zelf zou ik het er nooit uitgepikt hebben, maar goed, ik laat me verrassen. Laten we dat wit kanten bloesje er ook maar bij doen. Met een buit van zo’n vijftien stuks trekken we naar de suite.

De blauwe halterjurk blijkt een enigma. Goed, ik vind de ingang, maar dan is er een hoop stof en één mysterieuze drukknoop waar ik geen weg mee weet. De ontwerpster blijkt niet bereikbaar voor instructies. Sonja drappeert de stof zoals ze denkt dat het hoort. “Het heeft wel iets…”, begint Lieve aarzelend. Ja, maar wat? Zelf voel ik me alsof ik zo meteen een auditie voor Medea ga doen. Mooie jurk, daar niet van, maar zo’n drama queen ben ik nu ook weer niet.

De wijde blauwe broek van Sophie D’Hoore zit te ruim. Inwendig juich ik: het afzien in het fitnesscenter is niet voor niets geweest. Maat 40 past perfect. En wat een aangename stof, typisch zo’n kledingstuk dat je meteen wil aanhouden. Op aanraden van Sonja trek ik er het Burberry-truitje bij aan. Bingo: deze outfit heeft een hoog Katharine Hepburn-gehalte en laat Katharine nu een van mijn persoonlijke stijliconen zijn. Ook de combinatie met het mouwloze blauwe truitje met lovertjes blijkt een schot in de roos. Net zoals de slanke zwarte broek, gecombineerd met een zwart haltertopje. Hoogzomers en een tikkeltje glamoureus, of zegt een mens dat niet over zichzelf? Sonja presenteert er een verzilverde heupketting bij. Very seventies en zelf zou ik daar nooit opgekomen zijn, maar het maakt de outfit wel af. Overmoedig pas ik ook nog het kanten topje. “Dit ben jij niet”, zegt mijn privé-consulente meteen. Ze heeft gelijk: dit is Anjelica Huston in een communiejurk.

Maar laat ik niet mopperen: het experiment heeft drie prima outfits opgeleverd. Een succes, gezien het nog beperkte aanbod zo vroeg op het seizoen. Bovendien zijn het combinaties die ik in mijn eentje niet zou hebben samengesteld. Ik heb ook wat bijgeleerd: dat monochrome outfits mij over het algemeen meer flatteren dan contrasterende, dat mijn bootwerkersschouders een haltertop verdragen en dat marineblauw mijn nieuwe zwart is. En de onverdeelde aandacht van een ervaren consulente met goede smaak is zonder meer een luxe, net zoals het ongestoord passen in een aangename, serene ruimte.

Ik begrijp heel goed dat Sonja ook een paar blinde en zwaarverbrande vrouwen onder haar cliënten telt en vrouwen met een ‘moeilijk’ figuur. En dat haar cliëntèle bijzonder trouw blijkt. “Er zijn vrouwen bij die zelfs niet meer in de winkel rondkijken, maar puur op mijn selectie afgaan. En omdat ik al hun aankopen noteer, weet ik de nieuwe stukken zo te kiezen dat ze met die van vorig jaar te combineren zijn. Maar ik dring nooit iets op. Want dan voelt de klant zich achteraf bedrogen en komt hij niet meer terug.”

Hoewel ik me vast voorgenomen had niets te kopen, ga ik toch met het Katharine Hepburn-topje naar huis. Helaas krijg ik er geen Spencer Tracy bij.

Personal shopping service Knapp-

Targa en Villa Maria: 0475-85 55 90, www.knapp-targa.com, e-mail: info@knapp-targa.be

De onverdeelde aandacht van een ervaren consulente met goede smaak is zonder meer een luxe.

“Wat mijn job anders maakt, is dat ik van de klant naar de winkel werk en niet omgekeerd.”

Je komt ’s avonds of desnoods op zondag en je hebt een hele winkel voor je alleen.

Haar klanten willen er modieus bijlopen, zonder zich op hun vrije zaterdag in de winkelende massa te storten.

“Er zijn vrouwen die zelfs niet meer in de winkel rondkijken, maar puur op mijn selectie afgaan.”