Ik was er niet bij, Mieke, toen je op de Nachten je verpletterend gedicht over je illusoire verlangen naar de ware liefde op het weerloze publiek losliet. Jammer, want ik had je graag aan het werk gezien. Deed het je kreunen als de Parijse hoer die je wou zijn? Ik geloof het graag.

Je hebt je schaamte versmoord in zacht cynisme. Dat werkt bevrijdend, merk ik om de twee weken in je columns in De Standaard Magazine.

Fascinerende brokjes lectuur, zijn ze. De eerste keer dat ik er een las, voelde ik me wel in het kruis getast. Dat moet je begrijpen. Ik ben die expliciete verwoording van lusten niet gewend van een vrouw.

Seks om de seks, dat was des mannen. Voor vrouwen geen seks zonder liefde. Althans dat dacht ik, tot ik je columns las.

Het zal je niet verbazen dat ik er snel aan gewend ben geraakt. Ik ben opgegroeid in de schaduw van De Nieuwe Man, maar de oude is niet ver weg. Ze zijn mijn Dr. Jekyll and Mr. Hyde. En het is een aanlokkelijke gedachte natuurlijk, dat vrouwen toch die extreme lustbeleving met mannen gemeen hebben. Al blijf ik er rekening mee houden dat jij wellicht de uitzondering bent die de regel bevestigt.

Je zet in je columns trouwens ook de vrouw in haar blootje. Alweer een nieuw perspectief voor mij. Ik ben een kind van de jaren zeventig, moet je weten, opgegroeid in de jaren tachtig, toen vrouwen in allerhande softe blaadjes onmachtig uitschreeuwden dat mannen niet begrepen hoe zij de liefde zagen. Laat staan dat ze wisten hoe ze hen konden bevredigen. Ik heb ze allemaal gretig gelezen en er mijn lessen uit getrokken. Grotendeels de verkeerde, blijkt nu. Maar wees gerust. Niet alle verdwenen tijd is verloren tijd.

De man is in de meeste blaadjes nog altijd de pispaal van dienst. Hij reageert hoogstens binnensmonds bij het lezen van een artikel waarin hij alweer te kakken wordt gezet over z’n vermeend onvermogen om zijn verantwoordelijkheid op zich te nemen in een relatie en tussen de lakens.

Een stoere pose, uit angst om zich bloot te geven? Of is hij van mening dat de strijd niet in de boekskes, maar in de huiskamer beslecht wordt?

Ik had even gedacht dat er met de nieuwbakken tijdschriften, genre Ché en Menzo, een reactie zou komen, dat mannen eindelijk perk en paal zouden stellen aan de territoriumdrift van vrouwen. Helaas. De mannenbladen steken al hun paardenkracht in schaars geklede schonen en blinkende bolides. Softies!

De ironie van het lot wil dat uitgerekend jij het voor ons opneemt.

Neem nu je recente oproep aan alle vrouwen om hun orgasmes niet langer te faken. Voorwaar, een zegen! Waar is die burleske tragikomedie immers goed voor? Ik zou het trouwens niet kunnen, een orgasme faken, maar dat is een andere zaak. Je moet het mannen vergeven dat ze niet meteen in staat zijn om een vrouw tot een extatisch hoogtepunt te brengen. Je hebt het zelf gezegd. Wat tussen onze benen hangt, staat voor een wellustige vrouw in no time in het gelid. En je kunt al met een colaflesje leren wat je er verder mee aan moet. Maar wat tussen de dijen van de vrouwen rust, is zo wonderlijk gesofisticeerd. Dat laat zich niet zomaar ontleden.

Eerlijk gezegd, ik benijd jullie er soms om.

Intussen maak ik me zorgen om jouw queeste naar de ware liefde. Je doet ze nog even af als een illusie, omdat dat beter in je kraam past. Je wilt jezelf de tijd gunnen om een zekere mate van zelfstandigheid te bereiken. Iets waaraan je in een vaste relatie wellicht zou moeten verzaken. Maar ik kan het je verzekeren: ze bestaat, de ware liefde. En neen, ze doodt de lust niet. Integendeel.

Je leert elkaar zo goed kennen, dat je ze in alle hoeken van het huis, kronkelend van orgasme naar orgasme, kunt belijden.

Dat zie ik je in een one night stand niet zo gauw doen.

KAREL DEGRAEVE