Yves Saint Laurents fascinerende leven leidde tot een fascinerende film. In de biopic die dit jaar wordt gelanceerd, zet Pierre Niney een couturier van vlees en bloed neer. Een interview met de acteur in Parijs.

Flitsend. Het woord past zowel voor zijn perfect passende jurken als voor de carrière en het liefdesleven van de man, die in amper twintig jaar tijd een moderevolutie teweegbracht. Het verhaal van een vriendelijke, timide modeprins die verandert in een vervloekte prins, worstelend met ziekte en verval. Een verhaal van liefde en creativiteit, van een bijna verzengende passie. Dat verhaal wordt verteld door Jalil Lespert in zijn film gewijd aan Yves Saint Laurent. Een film die stilstaat bij de successen van de ontwerper, waarbij zijn defilés tot in de kleinste details in beeld worden gebracht. Een film die ook de donkere kanten en het sombere karakter van de man niet uit de weg gaat.

Naast Guillaume Gallienne, die een stevige Pierre Bergé neerzet, ontplooit de 24-jarige Pierre Niney al zijn kwetsbaarheid en delicate gratie. De twee hadden nog nooit samengewerkt. “Ze lijken niet op elkaar, maar ze zijn wel complementair”, zegt Jalil Lespert. “Ik bedoel de manier waarop ze omgaan met hun vak en met hun tekst. Ik had echt dat niveau, die inzet en die intelligentie nodig om dergelijke briljante karakters tot leven te kunnen brengen.”

Hoewel op het scherm de gelijkenis tussen de acteur en zijn personage huiveringwekkend is (zelfs Moujik IV, de hond van Yves Saint Laurent liet zich beetnemen), is Pierre Niney er de man niet naar om in geesten te geloven. Toch zijn er onmiskenbare gelijkenissen. Toen Yves Saint Laurent 21 jaar was, kreeg hij de leiding over Dior. Pierre Niney is op die leeftijd al lid van het gezelschap van de Comédie-Française en rijgt de langspeelfilms aan elkaar. Zijn ontwapenende jeugdigheid is onont- koombaar: zijn glimlach en maanbleke gezicht, zijn piekhaar zorgvuldig gedecoiffeerd, en toch al gevulde carrière op zak. En hij gaat obstakels als promo-interviews niet uit de weg. Zijn werk verdedigen maakt nu eenmaal deel uit van het spel. En spelen doet hij maar al te graag.

In de film wordt Yves Saint Laurent gevraagd hoe hij zich voelt, net voor zijn eerste Diordefilé. Hoe voelt u zich, luttele dagen voor de filmpremière ?

Pierre Niney: (lacht) Geloof het of niet, maar ik voel me vrij goed. Ik had wel stress tijdens de voorbereidingen. En ook voor ik de uiteindelijke montage mocht zien. Maar ik ben erg trots. Omdat de film overeenstemt met wat Jalil voor ogen had : een geweldig verhaal vertellen over de kracht van creativiteit, een groot verhaal over liefde.

Tijdens de opnamen overbrugde u in enkele weken twintig jaar. Wat deed dat met u om zo snel oud te worden ?

Voor een acteur is dat natuurlijk een vrij unieke ervaring. En voor mij was het de eerste keer. Niet alleen de maquillage was omslachtig. In het begin van de film is Yves Saint Laurent, ondanks zijn verlegenheid, vrij actief, nerveus zelfs. Terwijl hij later zijn greep helemaal loslaat, als gevolg van de uitputting, de medicijnen, de alcohol en zijn levenswijze.

U spreekt over nervositeit. Pierre Bergé zegt op een cruciaal moment in de film dat “de zenuwachtigen het zout der aarde zijn”. Vindt u zichzelf daarin terug ?

Ja, ik ben een nerveuze mens, dat kun je wel zeggen. Ongeduldig, maar dat ongeduld is me altijd van nut geweest. Ik heb er geen spijt van. Alles is op zijn tijd gekomen, ik heb lang kleine rolletjes gespeeld voor ik een hoofdrol kreeg. Het ging snel, maar het ging stap voor stap. Yves Saint Laurent was ook zo’n nerveus type. Maar hij had een ander tempo dan ik. Die nervositeit heb ik moeten leren spelen, zoals een muziekinstrument.

Kan het succes, wanneer het te snel komt, ook een vloek zijn ?

Natuurlijk kan succes een vloek zijn. Maar vooral beroemdheid. Toen hij 21 was, zei Yves Saint Laurent : “Ik ben beroemd geworden, en dat werd de valstrik van mijn leven.” Het feit dat je aan het publiek wordt blootgesteld, dat is noch natuurlijk noch menselijk. Voor wie ook maar een beetje wankel is, moet dat zeer moeilijk zijn. Het is ook een van de factoren die hem ongelukkig maakten. De neergang zelf maakt mij niet bang. Ik heb ook geen problemen met wat de mensen over mij denken. Als ze me maar verhalen laten vertellen. Want niet meer mogen spelen, dat zou verschrikkelijk zijn.

Het feit dat Pierre Bergé in zekere zin de film heeft gepatroneerd, was dat een geruststelling ?

Hij heeft deuren voor ons geopend, hij heeft ons kledingstukken en veel objecten geleend. En hij liet ons filmen in de woonvertrekken van Yves Saint Laurent. Zeer uitzonderlijk.

U gebruikte de ‘bulldozermethode’ om u voor te bereiden op de rol. Dat klinkt niet echt elegant.

Dat was mijn techniek. Ik stortte me op alles wat er te lezen of te zien was. Alle biografieën, alle documentaires, alle interviews. Je kunt het ook de boulimieaanpak noemen. Ik beweer niet dat dit hét portret van Yves Saint Laurent is. Een andere acteur zou er iets anders van gemaakt hebben (dat zal ook gebeuren, want er is al een andere film met Gaspard Ulliel in voorbereiding). Ik moest ook het personage demystifiëren. Zijn gebreken en kwaliteiten zoeken. Geleidelijk aan werd hij tastbaarder. Zo kwam ik steeds dichter bij het icoon.

Is een echte persoon belichamen veeleisender ?

Zeker, je gaat dieper. Het idee was in ieder geval om niet te vervallen in de pure nabootsing, maar om me te verdiepen in alles wat mij in hem aansprak en er op een ongedwongen manier mee om te gaan. Zo heb ik gewerkt op de stem – ik luisterde continu naar hem op mijn mp3-speler – en ik heb ook leren tekenen, en zelfs een beetje naaien, om stoffen te herkennen, om ze aan te raken zoals hij dat deed.

Yves Saint Laurent, van Jalil Lespert, komt vanaf 15 januari 2014 in de zalen.

DOOR ISABELLE WILLOT

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content