Perfect uitgedoste vrouwen, daar ben ik jaloers op. Recht uit een doosje, met gebrushte coupe, piekfijne manicure, netjes gestoomde outfit en zorgvuldig uitgekozen accessoires. Ik ben al blij als ik ’s ochtends mijn haren gedroogd én gekamd in een dot kan draaien. “Ken je sterktes en vooral je zwaktes”, zei iemand ooit, waarop ik mijn ideaalbeeld met een zucht aan de kant heb geschoven en het over een andere boeg heb gegooid. Ik ben het meisje met de overdreven grote handtas, die zowaar bij geen enkele outfit past, maar waar wél een reservepaar schoenen in kan. Het type handtas dat bij het andere geslacht verbaasde, onbegrijpende blikken oproept. Ik gok dat ze jaloers zijn op het belang dat wij, vrouwen, schenken aan dé handtas. Want toegegeven, we kunnen moeiteloos een weekend zonder lief, maar zonder handtas ?

In een gesprek met Catherine Fulconis van Hermès probeert ze de onmiskenbare mystiek die rond een handtas hangt uit te leggen : “Met de geboorte van een tas gaat altijd een uniek gevoel van vreugde samen. Een gevoel van trots. Het duurt soms twee jaar voor een nieuwe tas helemaal af is. We streven naar perfectie.” En die perfectie vind je terug tot in de gekste details. Details die maken dat we verliefd worden op die ene handtas, dé it-bag van het seizoen.

Naast de affectie die we voelen voor een schijnbaar doodgewone tas, roept de inhoud ervan al evenveel mysterie op bij het andere geslacht. Het lijkt wel alsof mannen het liefst zo ver mogelijk wegblijven van die ogenschijnlijke doos van Pandora. Al durft nieuwsgierigheid heel af en toe de bovenhand te nemen – of was het alleen maar om een punt te maken? Zo ging het op die ene avond. Na een interessante babbel op een werkgerelateerd event, volgde de klassieke vraag naar een businesskaartje. Dat zoiets geen probleem kon vormen, met zo’n reusachtige handtas, gniffelden de mannen rond mij. Om de aandacht af te leiden van mijn stuntelige zoektocht, vond mijn vriend er niks beters op dan een spelletje Russische roulette te lanceren. Hij begon lukraak te grabbelen in mijn tas. Na een eerste graai haalde hij een inlegkruisje boven, gênant maar niet geheel onverwacht. Een tweede poging tartte ieders – ook mijn – verbeelding, en leverde een voetvijl op. De mannen schaterden het uit. Waarom had ik in godsnaam een voetvijl bij me? De vrouwen keken me met een meelijwekkende blik aan, half opgelucht dat het niet hun handtas was die ontleed werd. Daarna passeerden de gekste dingen de revue, maar niets zo grappig als de voetvijl, die het gespreksonderwerp van de avond werd.

Dat businesskaartje is nooit meer tevoorschijn gekomen, het bleek ook niet meer nodig. “Geef me maar gewoon je e-mailadres, het meisje met de XXL-tas zal ik niet snel vergeten.” En inderdaad, een week later kreeg ik bericht. Mijn handtas – met voetvijl – had indruk nagelaten. Welke man durft dan nog het nut van de juiste handtas in vraag te stellen ?

zoë.hordies@knack.be

ZOË HORDIES

Naast de affectie die we voelen voor een schijnbaar doodgewone tas, roept de inhoud ervan al evenveel mysterie op bij het andere geslacht