Voor het eerst in zijn carrière is Johnny Depp het gezicht van een parfum : zonder vlechtjes en bandana, maar voor de rest zijn boute, ongetemde zelf. Geen wonder dat Dior zestig jaar na de creatie van hun eerste mannengeur in hem de verpersoonlijking ziet van de nieuwste, Sauvage.
Hij is ’s werelds bekendste filmpiraat, vertoonde als Ed Wood een zwak voor roze angora trui-tjes. Drie generaties toeschouwers al nam hij voor zich in met de vertolking van zowel realistische personages als de meest uitzinnige creaturen, veelal ontsproten aan het brein van Tim Burton. Het enige dat Johnny Depp (52) eigenlijk nog nooit speelde, is de klassieke, romantische held. Een conventioneel stijlicoon kun je hem ook bezwaarlijk noemen. Toegegeven, de vrouwen in zijn leven – Winona Ryder, Kate Moss, Vanessa Paradis – werden vaak op of naast de catwalk gesignaleerd. Dit jaar trouwde hij met de jonge Amerikaanse actrice Amber Heard, maar het gerucht doet de ronde dat hij opnieuw veel optrekt met Vanessa Paradis.
Zijn outfits neigen naar het bohemien-achtige, in combinatie met een hoed en/of opvallende bril. Ook van oorringen, armbanden, halssnoeren en tatoeages is hij niet vies. Kortom, Depp is een mainstream excentriekeling. Op het eerste gezicht een contradictie, maar laat zo iemand nu perfect het enigma verpersoonlijken dat parfumhuizen doorlopend proberen op te lossen : een geur ontwikkelen die zowel revolutionair, origineel en uniek is en die toch een groot aantal mensen aanspreekt. Als eigenzinnige persoonlijkheid met een donker kantje en tegelijk integer, gerespecteerd acteur en man van waarden, is Depp absoluut een boeiende keuze als gezicht voor Sauvage. Een naam die hem meteen aansprak, toen hij besliste om voor het eerst een parfumcampagne te doen.
ENGEL VERSUS DUIVEL
“Ik ken niet veel van mode, hoogstens heb ik een zeker gevoel voor het esthetische. En wat het parfum betreft, toch iets heel persoonlijks voor ieder van ons, heeft Dior iets opmerkelijks gedaan, echt heel speciaal. Daarnaast staat Dior voor elegantie, heeft het een zekere gravitas. En toch is het ook wild, op het scherp van de snee, sauvage dus.In de zin van menselijk, mens zijn, iemand die zijn eigenheid niet verloochent.”
Of Depp daarmee aan het oude begrip ‘nobele wilde’ refereert, zoals uitgevonden door de Britse zeventiende-eeuwse dichter John Dryden ? De geïdealiseerde inboorling, zeg maar, onbezoedeld door de civilisatie. Opvallend hoeveel outsiders Depp al vertolkte : de geheimzinnige ruiter in Dead Man van Jim Jarmusch, de knotsgekke snoepmaker Willy Wonka, Gonzo-journalist en ongeleid projectiel Hunter S. Thompson, de indiaan Tonto, sidekick van de Lone Ranger. Welke personages het dichtst bij zijn eigen persoonlijkheid aanleunen ? “Het angstaanjagende is dat ze allemaal nog in mij zitten. Eerlijk gezegd denk ik dat het niet helemaal normaal is om zoveel persoonlijkheden te hebben. Maar laat ons zeggen : een combinatie van Edward Scissorhands en kapitein Jack Sparrow. Toen ik het script las van Edward Scissorhands voelde ik meteen een diepe connectie met het pure van dat personage. Ik moest denken aan een hond die ik had, de onvoorwaardelijke liefde van een hond. Het had zelfs niets met aardig zijn te maken, dat concept was hem vreemd. Hij was gewoon zuiver en het voelde heel veilig om dat te spelen. Aan de andere kant is er niets waar ik meer van geniet dan de onhandelbaarheid van Jack Sparrow. Dat is dan weer de luxe van dat personage : ik kan mij zo hard aanstellen als ik wil, de mensen lachen. Puurheid en oneerbiedigheid, een klassieke geval van engel versus duivel, zeker.”
Als de indiaan Tonto speelde Depp een soort outcast van de outcasts. “The Lone Ranger zonder grapjes, het zou niet gewerkt hebben. Tonto heeft een heel eigen lichamelijkheid en humor. De Lone Ranger die ‘Hi-ho Silver’ roept, we zouden daar niet mee weggekomen zijn, als Tonto dat niet ondermijnd had met een vranke opmerking. Het is het soort onnozelheid waar ik zelf om moet lachen, dus gebruik ik dat ook in de film. Het was ook iets heel persoonlijks voor mij, ik wou een statement maken over de manier waarop de native Indians meestal behandeld worden in films. Vergelijk het met Jean-Michel Basquiat die in graffiti een woord doorstreept : dan is het toch juist dat ene woord waarop je zeker focust. Ik heb nog altijd een heel goede relatie met de Comanches, met de Navajo. Omdat ik indiaans bloed heb, heeft het hoofd van de Comanche Nation me in de stam geadopteerd.”
ACTEUR TEGEN WIL EN DANK
Als het aan Johnny Depp had gelegen, was hij muzikant geworden in plaats van acteur. “Als twaalfjarige wilde ik zo wanhopig graag gitaar kunnen spelen dat ik er voor 25 dollar een op de kop tikte en mij zowat een jaar in mijn kamer opsloot om mijzelf te leren spelen door naar platen te luisteren en foto’s van akkoorden te bestuderen. Ik vermoed dat ik zo een oor voor muzikaliteit ontwikkelde. Misschien komt mij dat ook van pas bij het acteren, dat het op een rare manier gemakkelijker is om een bepaald element van een personage vast te krijgen. Je plukt als het ware ingrediënten voor een karakter.”
Dat Depp uiteindelijk acteur werd, was puur toeval. “Nu ja, toeval. Eigenlijk had ik geen keuze. Ik was een beginnend muzikant en de huur moest betaald worden. Ik arriveerde met een groepje in Los Angeles om een platencontract los te krijgen, je kent dat cliché. Maar LA bleek totaal de verkeerde plek te zijn. Wij speelden een soort punk pop, nog het best te vergelijken met wat The Clash of Elvis Costello toen deden. Maar de platenmaatschappijen waren vooral geïnteresseerd in klonen van Mötley Crüe en Guns and Roses, de zogenaamde hair bands. Als je het mij vraagt, hadden ze allemaal dezelfde kapper. Af en toe hadden we een optreden, maar we zagen vooral zwarte sneeuw. Een vriend vermoedde een acteur in mij en drong erop aan dat ik zijn agent zou opzoeken. Je ziet wat ervan gekomen is. De agent stuurde mij naar een auditie en ik kreeg de rol. In 1984 was dat, de film was Nightmare on Elm Street. Acteur worden was dus geen bewuste keuze. Ik was een gitarist, film kon mij in het begin geen reet schelen. Maar dertig jaar later ben ik er dus nog steeds, raar eigenlijk.”
Gitaar spelen is nog altijd zijn grote liefde. “Ik ben verzot op het organische van muziek. Noem het mijn tweede leven : geen personage, geen blabla, een solo of een riff is een direct shot van de kern van je wezen, van je emoties, recht naar je vingers. Niets is ooit twee keer hetzelfde. Is dat niet wat ook met parfum gebeurt ? Dat het telkens anders ruikt op de huid van mensen. Misschien is het maar goed ook dat ik geen professionele muzikant geworden ben. Gitaar spelen voor de kost, verplicht zijn om een jaar lang op tournee te gaan. En als je eindelijk thuiskomt, is je kind driehonderd jaar oud. Allicht zou ik het dan niet meer leuk vinden. Maar zoals ik al zei : ik heb nooit bewust gekozen. Eigenlijk weet ik nog altijd niet wat ik wil worden.”
Interview Glenn O’Brien & Bewerking Linda Asselbergs
“Omdat ik indiaans bloed heb, heeft het hoofd van de Comanche Nation me in de stam geadopteerd”
“Ik geniet van Jack Sparrow. Ik kan me zo hard aanstellen als ik wil”
“Eerlijk gezegd denk ik dat het niet normaal is om zoveel persoonlijkheden te hebben”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
