Hedendaags en toch tijdloos, met modern meubilair dat herinnert aan het interbellum. Geen strak minimalisme hier, maar een interieur dat even kleurrijk en verscheiden is ‘als het leven zelf’. Met hier en daar een vleugje mysterie.

:: Info eric.de.queker@pandora.be

Aan deze woning uit 1910, gelegen in de Antwerpse museumwijk, werd niet geraakt. Vrijwel alles bleef intact, ook de prachtige marmeren schouw van de eetkamer, uitgevoerd in een soort Josef Hoffmann-stijl. De inrichting bleef dus beperkt tot de aankleding. Wat niet wegneemt dat het stijlconcept van Eric De Queker helemaal van deze tijd is. De donkere kleuren, de glimmende, sensuele objecten, meubels en tapijten zorgen voor een eigentijds, nogal gedurfd surrealisme. “Je kunt deze stijl niet meteen thuisbrengen, en dat streef ik ook niet na”, legt De Queker uit. “Het is wel vrij emotioneel : ik hou van alles wat je hier ziet. Ik ben erg gesteld op speelse elementen, een knipoog naar de seventies bijvoorbeeld. Het strakke minimalisme is niet aan mij besteed : een interieur mag er even kleurrijk en verscheiden uitzien als het leven zelf. Je hebt hier, zoals in de wereld, belangrijke objecten, zoals de stoelen rond de tafel, en minder belangrijke. Alles hoeft ook niet naadloos bij elkaar te passen, qua periode of ontwerper bedoel ik dan, maar wel qua gevoel.”

Je krijgt hier niet de indruk, zoals in zoveel hedendaagse interieurs, dat alles rechtstreeks uit de designwinkel werd geïmporteerd en dat de bewoner geen enkel persoonlijk souvenir bezit. “En toch is alles uitgezocht, maar je merkt dat niet. Ik ben twee jaar bezig geweest met het verzamelen van wat hier staat. Deze week bijvoorbeeld vond ik een passend servies. Het komt natuurlijk niet zomaar uit een winkel, de meeste dingen zijn vintage. Ik speur vooral in de naoorlogse periode, toen werd er ontzettend veel boeiends gemaakt. De ontwerpers kwamen uit de oorlog, ze wilden iets nieuws en ontspannends, hun stijl werd behoorlijk exuberant. Daarom was er in de jaren vijftig en zestig veel fantasie, meer dan nu. Kijk maar naar de teakhouten stoeltjes van de Deen Finn Juhl aan de ronde tafel : ze zijn zo organisch, net beeldhouwwerken. Zoveel leuker ook dan die stoelen van Le Corbusier, die je trouwens overal ziet. Ik kijk graag uit naar iets wat moeilijk te vinden is, en minder gemakkelijk van vorm. Op die manier kun je een eigen interieurstijl ontwikkelen. Als je gewoon naar de winkel stapt om iets te kopen, dan is de magie weg. Wat ik niet direct vind, ontwerp ik zelf, zoals de grote ovale eettafel, de tapijten, de poef en de radiatorkast.”

De Queker ontwerpt al vele jaren objecten van leder of huid. Het was zijn idee om de zitjes van de stoelen van Finn Juhl met getatoeëerd leder te bekleden, waarvoor hij een beroep deed op de bekende Antwerpse tatoeagekunstenaar Daan Verbruggen. Ook de blikvanger van dit interieur is door de bewoner zelf vormgegeven : de glazen barkast, die als een verlicht aquarium de aandacht trekt. “Net als de tatoeage is dit een soort van in de woning geïntegreerde vorm van hedendaagse kunst. Niet op een voyante en pretentieuze manier, maar gewoon leuk om naar te kijken. Eerst heb ik een verlichtings-element bedacht, waarna ik er een barmeubel bij ontwikkelde. De glazen kast zorgt in het interieur voor een vleugje mysterie.” Een ander mooi voorbeeld van kunstintegratie is te vinden in het kleinste kamertje, waar graffiti zijn aangebracht.

Een flat met een heel persoonlijke touch dus, die zich duidelijk onderscheidt van wat algemeen als hedendaags bestempeld wordt. “Iedereen vist in dezelfde vijver : ofwel is de stijl minimalistisch, of Wallpaper, maar in ieder geval op een of andere manier modieus, niet erg persoonlijk en overal te zien. Ik denk juist dat je niet naar iets origineels moet zoeken, dat moet vanzelf komen. Je moet ook niet bang zijn voor decoratie, we zijn daar trouwens weer aan toe. De interieurs die ik ontwerp, worden drukker en toch ook weer wat sober. In ieder geval zijn ze qua stijl en sfeer niet overal te zien.”

Tekst Piet Swimberghe I Foto’s Jan Verlinde

“Alles hoeft niet naadloos bij elkaar te passen. Qua periode

of ontwerper bedoel ik dan,

wel qua gevoel.”

“Ik speur vooral naar naoorlogse ontwerpers. Hun stijl was behoorlijk exuberant, ze wilden iets nieuws en ontspannends.”