Vrij vertaald : een homokijk op het leven van een heteroman. In elke aflevering werd een vast team van vijf, tot voor kort onbekende, homo’s losgelaten op een heteroseksuele man die ongelukkig was met zijn uiterlijk, kleding, kookkunst, interieur en culturele bagage.

De procedure begon met een blik in rommelige huiskamers vol fout meubilair, garderobes met een onduidelijke collectie kleren, slaapkamers die geen daglicht verdroegen, en koelkasten vol voer dat de uiterste consumptiedatum was gepasseerd. Tijdens de inventarisatie produceerde het nichtenkwintet gepaste kreetjes van ontzetting (“Dit gelóóf je niet !” en “Waar komt dàt vandaan ? !”).

Tegen het eind van de aflevering was het huis geheel aan kant en deels voorzien van nieuwe meubelen, was de man onder begeleiding op bezoek geweest bij kapper, schoonheidsspecialist en kledingzaak, en had hij samen met de kooknicht een fijne maaltijd bereid. De climax bestond doorgaans uit de entree van een vriendin die overrompeld haar enthousiasme kenbaar maakte.

De eerste aflevering zorgde voor een oorverdovende buzz, en de tweede brak het kijkdichtheidrecord van de bescheiden kabelomroep Bravo. Het leidde tot optredens van de heren in populaire tv-programma’s en tot discussies in homokringen of dit heteroseksuele applaus moest worden gezien als een succes of als bevestiging van het cliché dat homo’s verstand hebben van kapsels, stofjes en kunst.

Dat laatste idee was een tikje achterhaald, want het negeerde de opkomst van de metroseksueel : de heteroseksuele man die zijn ‘vrouwelijke’ kanten de ruimte geeft en die wat kapsels en stofjes betreft niet onder doet voor de cliché-nicht. De term bestaat in Londen al jaren maar was nog niet doorgedrongen tot smaakmakend New York. Dat veranderde deze zomer, tegelijk met de komst van Queer Eye.

De metroseksueel is een ijdele heteroseksuele stadsman met smaak en geld. Iemand die niet alleen het merk van zijn kleding belangrijk vindt maar ook de kwaliteit, iemand met een voorkeur voor bepaalde drankmerken, en een liefhebber van geurtjes. De metroseksueel komt net zo graag in de yogastudio als in het fitnesscentrum. Hij houdt van een maskertje, en gaat een Botox-behandeling niet uit de weg – in de afgelopen zes jaar is in de VS het aantal mannelijke bezoekjes aan de plastisch chirurg verdrievoudigd.

Het kan de metroseksueel niet schelen of zijn gedrag twijfels oproept over zijn seksuele geaardheid. “Dat is juist prachtig”, meende de hoofdredacteur van het blad Details, dat vaak wordt omschreven als ‘latent homoseksueel’. “Het onderscheidt je van de rest.”

Natuurlijk wordt de metroseksueel nu besprongen door marketing- en reclamebureaus die menen de consument van morgen te hebben ontdekt. Die valt niet tegen. De saaie man van vroeger was tevreden met pils, pizza en een pak van Hij, maar de nieuwe man heeft niet alleen geld maar beslist ook aan welke lifestyleproducten hij dat uitgeeft. Bovendien mag hij zijn nieuwe ontdekkingen graag met vrienden delen.

Toen Bravo met Queer Eye begon, hield de zender er rekening mee dat de serie na een paar afleveringen zou worden gestaakt bij gebrek aan belangstelling. Nu het tegendeel het geval blijkt, worden de commerciële registers opengetrokken. De website van Queer Eye biedt namen en adressen van winkels en instituten die aan het programma hebben meegewerkt. Bravo krijgt een miljoen dollar voor een boek met stijladviezen die regelmatig moeten worden bijgewerkt, terwijl de heren via befaamde agentschappen als William Morris worden uitgenodigd voor allerlei evenementen. Een spreekbeurt van Queer’s eetspecialist kost ten minste 25.000 dollar. n

Tekst Jim Schilder

Dé verrassing van het laatste Amerikaanse televisieseizoen was een serie over mannen en lifestyle : Queer Eye for the