Actrice Jamie Lee Curtis is de jongste weken in de Britse pers op hetzelfde moment de hemel in geprezen en afgemaakt. De dochter van Tony Curtis en Janet Leigh heeft namelijk voor het vrouwenblad More in haar ondergoed geposeerd als haar ware zelf. Er was geen make-upartiest of kapper aan te pas gekomen. En achteraf was er ook geen photoshop bijgehaald om vetrolletjes, een slappe buik en de redelijk forse borsten en dijen wat bij te werken.

Miss Curtis deed dat met opzet, omdat ze er onderhand genoeg van heeft om altijd de schone schijn te moeten ophouden. De foto van de ware Jamie Lee werd afgedrukt naast een glamourbeeld uit haar traditionele starcollectie. Alleen: aan die tweede foto was drie uur gewerkt door dertien mensen. Dat gaf ze prijs in de begeleidende tekst. Een onverwachte, maar eerlijke actie van een weliswaar niet meer zo succesrijke ster.

Je zou denken dat normale journalisten zo’n initiatief zouden toejuichen. Maar neen. Sommige Britse collega’s smeken Jamie Lee Curtis om zo snel mogelijk terug haar kleren aan te trekken. Ze gebruiken het moment ook om even de moeilijke jeugd van de actrice te etaleren, en haar drugs- en alcoholverleden, en het feit dat ze tegenwoordig in therapie is om daar allemaal mee in het reine te komen.

Sterren moeten sterren blijven. We willen helemaal niet weten hoe ze er in werkelijkheid uitzien. We geloven liever niet dat ze even onvolmaakt zijn als wij. Zo eenvoudig is dat. Al die mooie acties om de ideaalbeelden af te schaffen, worden blijkbaar niet eens gewaardeerd.

Elizabeth Hurley geeft lange interviews na de geboorte van haar zoon om te vertellen dat ze met veel pijn en moeite vijftien kilo heeft afgeschud. Dat dwingt pas bewondering af. Zo hoort het in glamourland: wie mooi wil zijn moet lijden. En wordt een lichtend voorbeeld voor alle gefrustreerde vrouwen die dat ideaalbeeld niet kunnen bereiken. Dat levert ten minste verhalen op voor de people-pagina’s.

Ik moet zeggen dat de foto van de echte Jamie Lee Curtis mij wel ontroerde. Een keer heb ik haar in levenden lijve ontmoet in de coulissen van een Milanees modefeestje. Niet dat we een woord gewisseld hebben. We stonden allebei onze neus te poederen in de toiletten.

Damestoiletten waar zij even tevoren zonder verpinken uit zo’n klein hokje kwam gestapt in het gezelschap van een bloedschoon manspersoon. Ik herinnerde mij haar als een soort volmaakte, onverstoorbaar statige ijskoningin. En daar staat ze dan in de pagina’s van More: als een normale vrouw van 43, in haar niet eens sexy ondergoed.

Niet iedereen weet dat de meeste foto’s van beroemdheden en mannequins een beetje – en soms veel – bedrog zijn. Make-upartiesten en fotografen zetten grote samenzweringen op om een muisje in een prachtig roofdier te veranderen. Ze projecteren hun droom op een lichaam en een gezicht en boetseren dat lichaam alsof het uit gewillige klei bestond. Ze vragen dat lichaam ook om die droom te spelen.

Als iemand uit die rol stapt, omdat ze het kotsbeu is om de perfecte madame te spelen, dan zullen we daar eens flink wat commentaar op gaan leveren. Dat het niet hoort, dat ze ons schijnbeeld van de werkelijkheid niet mag verstoren. Dat ze niet het recht heeft om ons met haar ouder wordende lijf te confronteren. Als de ster op het punt is gekomen dat ze het starsystem kotsbeu is, dan wordt ze verzocht om zich discreet terug te trekken en ons niet te hinderen met haar echte zielenroerselen.

Mensen hebben blijkbaar dromen nodig, onmogelijke standaarden om hun eigen onvermogen en onvolmaaktheid en hun vorderingen op de onmogelijke weg naar perfectie aan af te meten. Je kunt het jammer vinden, maar het blijft wel zo.

TESSA VERMEIREN

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content