Het levensverhaal van een make-upartiest wordt in deze tijden van glanzende koffietafelboeken vaak herleid tot een reeks iconische looks die enkel door de incrowd herkend worden. Heel anders is Les couleurs de ma vie (Le Cherche midi, 30 euro) van Olivier Echaudemaison, creatief directeur bij Guerlain. Dat een praktisch gedeelte met beautytips en producten niet ontbreekt, is geen verrassing. Wel verrassend is zijn openhartigheid in het biografische gedeelte.

Echaudemaisons verhaal begint wanneer zijn ouders scheiden. Hij is dan zeven jaar en opgelucht door het vertrek van zijn vader, die rugby, jacht en visvangst als pijlers van opvoeding zag. Liever vergezelt de kleine Olivier zijn moeder naar de naaister. Als tiener volgt hij in modebladen de opgang van Dior, Balenciaga en Jacques Fath. Als laatst- genoemde overlijdt aan leukemie, geeft Olivier tijdens de biologieles een onverwacht exposé over bloedziekten. ?Iedereen, zelfs de leraar, was verrast. Een moment van glorie. Zonder onverschilligheid te worden bekeken is een ervaring die me altijd heeft bekoord.” Een zeker gevoel voor drama is Echaudemaison niet vreemd.

Tegelijkertijd lezen sommige passages als een film. ?Eén van mijn klasgenoten, veel rijker dan ik maar geen snob, werd naar school gebracht door een chauffeur in uniform. We schrijven 1956. Deze charmante jongen had een elegante moeder die zich in haute couture kleedde. Op donderdag, onze vrije dag, vergezelden we Mme W met de limousine naar Parijs voor haar essayages. Die bezoekjes waren doorslaggevend en voedden mijn obsessie om in die geheime wereld te penetreren.” Al snel begrijpt hij dat hij zonder diploma nergens zal komen, en besluit hij zijn kans te wagen in de wereld van de haute coiffure.

Op weg naar een sollicitatie bij Carita passeert hij langs Alexandre, op dat moment een mythische coiffeur in Parijs. Door zijn jongensachtige uiterlijk wordt hij meteen aanvaard als diens persoonlijke assistent. De anekdotes uit die periode lijken wel slapstick. ?Hij stapte droogweg op mijn voet als ik niet snel genoeg was, en ik bleef ongestoord lachen. De cliënten mochten geen schijn van problemen zien. De badjassen en handdoeken waren roze, en zo moest het leven ook zijn. Het was niet eenvoudig het hoofd te bieden aan deze vaak grillige, jaloerse vrouwen. Hadden ze niet dezelfde man of minnaar gedeeld ? Of beide ? En iedereen had zijn plaats in de hiërarchie. De hertogin van Windsor eiste een paravent om zich af te schermen van indiscrete blikken. De gravin van Parijs moest dan weer begroet worden met een reverence, op dezelfde manier als enkele koninginnen in ballingschap.”

Met een ironische ondertoon beschrijft Echaudemaison zijn leerschool, om vervolgens te getuigen over zijn ontmoeting met Jeanne Moreau tijdens de oorlog in Tunesië, en de fotosessies met Twiggy en Jean Shrimpton, die in die tijd zelf hun make-up verzorgden. Zijn rol was toen nog beperkt tot die van kapper, ook tijdens het bezoek van de Kennedy’s aan Wenen voor een ontmoeting met de Chroesjtsjovs in 1961. Het zou nog meer dan tien jaar duren alvorens Echaudemaison door de officiële portretten van de Britse Prinses Anne de ‘maquilleur’ van alle prinsessen werd. Ook Jerry Hall, Iman en Cindy Crawford legden hun gezicht in zijn handen. Al snel volgden commerciële opdrachten. Eerst bij Estée Lauder, daarna bij Givenchy, waar hij Les Prismes lanceerde, om uiteindelijk Guerlain met het gamma Terracotta op de kaart te zetten in de beautywereld.

PASCALE BAELDEN