Het magerste substraat, de dunste neerslag van de liefde zal wel de folder van de Aldi zijn, waarin vandaag staat te lezen – naast de satijnen slips, de valentijnpralines en de vuilnisbakverfrisser : romantische film op dvd, 6,99 euro, keuze uit verscheidene titels.

Zelden voelt men zo goed de stapstenen van het mercantiele stelsel als in deze periode van het jaar. Kerstmis is pas voorbij en daar zijn al de solden, de miskopen liggen nog te stuiptrekken en daar maakt alweer de Heilige Valentinus zijn opwachting, die ons in naam der liefde aanmaant : kooooop, met de holle spookachtigheid van Ebenezer Scrooge die met zijn kettingen rammelt. Het is waar wat ze zeggen in de reclame : vrouwen mogen nog zo schamper over hartjesdag doen, ze zien er toch een lakmoesproef in van je gevoelens. Niet dat je met een cruise of een ballonvaart moet komen aandragen, maar met lege handen staan wordt mee gecalculeerd in de boekhouding die met scherp krijt wordt bijgehouden op de leisteen van het onbewuste.

“Bij jou draait het nogal dikwijls om de liefde, hé”, zei een gewaardeerde collega mij eens tussen pot en pint, met iets wat naar afkeuring zweemde. Er zijn tijden geweest waarin ik hem bij een dergelijke opmerking net zo verbaasd aangekeken zou hebben als wanneer hij geopperd zou hebben : “Jij vindt dat belangrijk, hé, ademen ?” Natúúrlijk vond ik de romantische liefde van het grootste belang, wat heeft de mens tenslotte anders om het vol te houden in dit tranendal ? Fascinerende steden en prachtige kunstwerken. Verse lakens en lege parkeerplaatsen. Binnenschepen en airbussen en paardenkopnevels. Desnoods het veldrijden. Tussen dat alles is de liefde gammel gesuis van hormonen.

“Ik heb dat nooit goed begrepen,” ging mijn collega voort, terwijl hij nog een glas landwijn bestelde, “die romantiek en zo, dat gedoe. Ik ben nog altijd bij mijn eerste liefde. Zij is de vrouw die mijn kinderen baarde en we kennen elkaar sinds ons zestiende. Als een van ons sterft, zal de ander veel verdriet hebben.”

Dat vond ik mooi gezegd, zo simpel. Puur & eerlijk, zoals die producten van Albert Heijn die je een zuiver gevoel geven bij elke brik melk die je in je kar zet. Een marketingtruc allicht, Puur & eerlijk verkoopt in een wereld waarin zoveel gewiekst en gemanipuleerd is. Verbazingwekkend dat geen Belgische winkelketen al op het idee kwam, in plaats van dat stomme Everyday of Bio-Time.

“Als een van ons sterft, zal de ander veel verdriet hebben.” Die collega, wiens woorden vaak scherp zijn als scheersystemen met vijf mesjes, zei dat zo ontwapenend dat het lang nazinderde. Het speet mij bijna dat ik zelf niet met mijn eerste liefde was getrouwd, een situatie die ongetwijfeld ook nadelen zou hebben gehad zoals het gevoel dat je niet geleefd hebt, en een eeuwig jaloerse blik op de groene grassen aan de overkant. Toch blij dat ik watertjes doorzwommen heb, sommige klaterend als bergbeekjes, andere zo turbulent dat ik er haast in verdronk en ook een stuk of wat, helaas, die gelijkenis vertoonden met de afvoerbuizen onder de stad waar alles samenkomt, de haarklitten en kunstgebitten die per abuis in het toilet zijn beland. Er loopt wat rond daarbuiten, ge hebt daar geen gedacht van. Zoveel beschadigde mensen en spookrijders op de emotionele snelweg, die je maar beter niet tegenkomt, niet bij valavond en niet overdag.

Mede daardoor loop ik tegenwoordig minder hoog op met de passionele, smachtende liefde dan vroeger. Zij is mij te voorspelbaar en te ontwrichtend. Steeds liever daarentegen zie ik de liefde voor het vrije woord en de liefde tussen moeder en dochter. De liefde voor borelingen en voor ouden van dagen, de liefde voor mensen die al vele jaren dood zijn. De liefde voor honden, de liefde desnoods voor vintage behang. Het moet niet al te dikwijls over de vleselijke liefde gaan, tenzij met Valentijn misschien, omdat je dan moeilijk over houtkachels kunt zeuren of over Cassegraintelescopen. Dan mag de liefde haar jarretelles omgorden en een druppel N° 5 aanbrengen achter haar oren. Lankmoedig kijk ik naar de welving van haar begeerlijke kuiten, trouw tot in mijn tenen en baanvast. Solide als een dieselmotor.

Die gewaardeerde collega van mij werd trouwens kop over kloten verliefd op de jongste stoot van de redactie, beweerden boze tongen later. Ik voelde deernis toen ik dat hoorde, en iets wat herinnerde aan die avond, lang geleden, toen Sinterklaas ontmaskerd werd.

jp.mulders@skynet.be

Jean-Paul Mulders

ZOVEEL BESCHADIGDE MENSEN EN SPOOKRIJDERS OP DE EMOTIONELE SNELWEG, DIE JE MAAR BETER NIET TEGENKOMT